Schreef ik vorige maand nog dat Liza heel pittig was, de laatste tijd is het wel weer heel gezellig in huis. Het lijkt erop dat ze weer een goede sprong genomen heeft en dat is aan alles te merken. Ze is groot geworden. Je kan haar echte opdrachten geven en wanneer ze het niet doet, dan mag je daar ook best wat van zeggen (en dan doet ze het alsnog!).
Waar Eva in mijn ogen al snel wat verder was, heeft Liza dat nu ook helemaal ingehaald. Ze laat zich niet veel meer zeggen. Ze komt voor zichzelf op waar je u tegen zegt. Ze houdt van aandacht, als d’r kop ernaar staat. Ze kan zulke mooie woorden zeggen en woorden waarbij ik echt denk: waar zegt ze nu. Zoals toen Eva als piraat verkleed ging: “Nu moeten we een ooglapje zoeken” Ooglapje, waar haalt ze het vandaan!
Het was echt moeizaam zo na de kerst met haar, maar eigenlijk al vanaf de herfst. Iedere week was ze wel ziek, dan koorts, dan een loopoor, dan weer hier pijn en dan weer daar. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik naar de huisarts ben gegaan en antibiotica heb gekregen. Dat was het. Die antibiotica zorgde ervoor dat ze direct weer lekker in haar vel zat. Geen gezeik meer dat haar schoen verkeerd zit. Geen gejank meer dat d’r jas niet helemaal dicht zit. Geen gebrul meer dat ze niet naar school wilt en geen gemekker dat je bij d’r moet bijven zitten als ze in slaap valt. Geen ochtenden meer die beginnen met de vraag: klei kijken (Kut YOUTUBE!) Niet dat het nu allemaal voorbij is, maar de buien duren een stuk korter en zijn veel beter in te dammen.
Ze wedijvert met haar zus waar je bij staat, maar is ook zo leuk samen met haar. Ze is enorm zelfstandig. Heeft ze vieze handen, dan wast ze die uit zichzelf. Heeft ze trek in jus d’orange, dan gaat ze dat gewoon halen… of dat mag is natuurlijk een tweede! Onze toetjeschef heeft haar plek moeten afstaan aan haar zus. Ze haalt zelf de toetjes uit de koelkast en beslist welke lepel iedereen krijgt. Wat ik nog wel het leukste vindt is dat ze d’r eigen ik helemaal heeft. Ze houdt niet echt van verkleden, al gaat het steeds beter, maar schminken vindt ze des te leuker. Ze weet precies wat ze op d’r hoofd geschminkt wil hebben en ik volg haar dan maar!
Er zijn er echter wel een paar dingen nog waaraan je ziet dat ze nog ‘klein’ is. Ze is natuurlijk nog steeds niet zindelijk. Daar gaan we in de zomer maar eens mee beginnen – mocht ze daarvoor er nog niet eraan toe zijn. Ze verstaat het Duits, maar spreekt het nog amper. Werk aan de winkel nog. Daarbij klimt die stiekemerd ook nog steeds elke avond ons bed in.
En weet je wat dan zo fijn is. Samen wakker worden. Even lekker kletsen en heel veel knuffels en kietelen. Je zou bijna niet meer uit bed willen!
Comments