Ik woon al jaren hier in het Zwitserse en ik kan me prima verstaanbaar maken. In het Zwitserse dialect en in het Hoog-Duits. Maar het irriteerde me de laatste tijd behoorlijk dat onbekenden na twee woorden zeiden: Kom je uit Nederland?
Het irriteerde me omdat ik dacht dat mijn Duits echt niet goed was. Dat wat ik dacht dat best oke ging, niet goed genoeg was. Ik twijfelde aan mezelf en iedere keer dat iemand weer binnen een zin tegen mij zei ‘maar jij bent niet van hier’, twijfelde ik weer. En stel je dan eens voor dat je op een beurs staat, waarbij je honderden mensen per dag langs de stand ziet komen en die je allemaal aanspreekt met de vraag ‘Hoe goed pas jij in het Rijndal?’. Juist, het was een beetje confronterend en verwarrend en ja, ook grappig!
Natuurlijk vertelde ik trots dat ik uit Nederland kom, maar dat ik echt heel fijn woon hier en dat ik het fantastisch vind dat wat we hier in ons Rijndal presteren. Ik was overigens ook niet de enige buitenlander op de stand, wat het ook wel erg grappig maakte, maar toch…
Al met al, bleef het wel knagen. Hoezo kon men zo goed horen dat ik uit Nederland kwam. Wat kon ik daaraan doen? Ik werd er toch wel onzeker van en dát zit absoluut niet in mijn aard… Het uiteindelijke antwoord kwam niet lang daarna. NIKS! Een vriendin van me, zei dat ze inderdaad hoorde dat ik een Nederlands accent heb, maar dat heeft een Franse vriendin van me met het Frans etc etc. En toen viel het kwartje. Dat men vraagt of ik Nederlands ben komt niet door mijn Duits, maar juist door hoe ik praat. En dat siert me, dat maakt mij mij. En daar hoef ik me helemaal niet voor te schamen.
Comments