Het gebeurt ons niet vaak meer dat we iets helemaal verkeerd begrijpen. Na vijf jaar Zwitserland zijn we behoorlijk gewend aan bepaalde uitdrukkingen en bijzondere woorden. Maar afgelopen week hebben we wel een hele erge fout gemaakt. Een fout die vooral Eva toch wel een slecht punt op kon leveren en daar schaam ik me wel een beetje voor.
Tien-minutengesprek
Vorige week hadden we het zogenaamde tien-minutengesprek (die duurt hier en half uur) met de juf op school. Daaruit kwam niks nieuws naar voren. Eva is ook op school Eva. Een meisje dat graag gezien wordt, eerlijk is, niet tegen onrecht kan, zich niet altijd goed kan concentreren en anderen van het werk houdt, met talen veel van zichzelf verwacht en rekenen zo’n beetje haat. Precies zoals het thuis ook gaat en dat is fijn. We zien graag dezelfde versie van ons kind terug op school en horen graag dat de juf haar ziet zoals ze is.
Einmaleins
Eva en rekenen is niet echt en goede combinatie. Ze kan het echt wel, ze heeft er gewoon geen zin in of gooit haar kont tegen de kribbe dat ze het toch niet kan. Ze krijgt regelmatig rekenhuiswerk mee naar huis omdat ze het op school dan niet heeft gemaakt en ook het reguliere rekenhuiswerk duurt soms uren voordat het af is. Inmiddels irriteert het me niet eens meer, ze zit zichzelf gewoon in de weg.
De juf was ook wel gewoon eerlijk. Zo hebben ze vorig jaar hebben ze alle keersommen gehad en dit jaar bleek dat er niks van was blijven hangen. Niet alleen bij Eva hoor, heel veel kinderen uit de klas waren alle tafels vergeten. Dat hadden wij ook al door en zo zijn we in de kerstvakantie regelmatig met de tafels in de weer geweest. Gewoon even de tafels opzeggen na het avondeten of tijdens een autoritje. Niets geks, maar alleen herhaling.
De juf zei tegen ons dat ze daarom volgende week een ‘einmaleins-lernkontrolle’ kregen. Wij gingen ervan uit dat ze dus even weer terug naar de basis gaan en de kinderen toetsen op de tafel van 1. Afgelopen dagen heb ik Eva zo af en toe gevraagd hoeveel 22×1 is en dat soort dingen. De tafel van 1 is nou niet zo bijzonder moeilijk dat ze het echt moest leren van me.
Lost in translation
En toen ging het mis. Eva kwam afgelopen woensdag thuis en zei dat haar proefwerk wel goed ging, maar dat ze alle tafels moest kennen en ze ook moest delen. Ik dacht dat ik gek werd en vroeg Floris nog of we het nou zo verkeerd hadden begrepen. Hij had het ook zo begrepen. We zeiden Eva dat we het punt wel gewoon zouden afwachten. Zij was ervan overtuigd dat ze het goed had gedaan, maar een dag later zei ze dat ze misschien toch geen hoog punt had. Die onzekerheid kennen we natuurlijk allemaal. Maar als je iets niet geleerd hebt omdat je ouders zeggen dat dat niet hoeft, is het natuurlijk wel zuur.
Gelukkig kwam ze helemaal happy met een goed punt thuis. Trots, gelukkig en vol verbazing over haar eigen prestatie. En niet alleen zijzelf, ook de juf was trots geweest. Ze had namelijk haar proefwerk gemaakt zonder fouten! En verbaasde daarmee niet alleen zichzelf, maar dus ook haar juf en ons!! Ze kan het dus wel, zelfs als ze het niet geoefend heeft. Ze houdt ons allemaal inclusief zichzelf voor de gek met haar desinteresse voor rekenen. 😉
Echter toen ik dit in de appgroep van mijn internationale vriendinnen deelde, reageerde Simone:
Dus… Ik voel me erg dom. De uitspraak ‘einmaleins’, betekent dat de kinderen alle tafels tot en met tien moeten kennen. En niet alleen voor de tafel van 1. Wat een stomme fout van ons! Volgende keer laat ik Eva zelf wel vertellen wat ze moet leren voor een proefwerk. En ik vraag nog even extra na of ik het wel goed begrepen heb. Nu hebben we weer een grappig verhaal om te vertellen en gelukkig weer één waarbij het goed is afgelopen!
Wat een grappig verhaal zo achteraf….. maar ik zou dezelfde vertaalfout gemaakt hebben hoor, je bent niet alleen hierin??
Nee, maar ik voelde me zo lullig!!