Recycle oude blikken tot een tof drumstel

Het was weer eens tijd voor een projectje. Een recycle-projectje deze keer. Dat is zo dankbaar, want mijn kleine grut vindt het leuk om iets te sparen (‘Wat gaan we daar dan mee doen, mahaaaam’) en ik vind het fijn om iets niet weg te gooien. Win-win.

Na een paar weken sparen (weken ja, want eigenlijk eten we zelden iets uit blik) hadden we dan toch een aardige collectie glimmende potjes op het aanrecht staan. Lekker in de weg, maar voor het goede doel, dus gelukkig ook gedoogd door manlief. We kunnen beginnen ons buitendrumstel.

Kliederen
‘Kinders!’ roep ik vrolijk. ‘We gaan de blikken….’ Ik hoef mijn zin niet af te maken. Binnen een paar seconden zitten ze aan tafel en kijkt drie paar ogen mij uiterst verwachtingsvol aan. Ik zwiep het kliederzeil op tafel, leg twintig kwasten neer (kieskeurigheid is een deugd, denk ik dan maar… ze moeten preciés het juiste kwastje hebben) en bouw als uitsmijter de tafel vol met blikken en flessen acrylverf.

Uitleg niet gewaardeerd
De kindjes snappen het wel. Die blikken, die zijn heel saai. Dus daar gaan we wat aan doen. Ze beginnen met mooie, heldere kleurtjes, maar al gauw wordt er druk gemengd en gediscussieerd over welke kleur je nou waarvan maakt en of dat wel mooi is op zo’n blik. Als alle blikken voorzien zijn van strepen, stipjes en bonte blokken, kijken ze me trots aan. ‘En nu, mam?’ ‘Nu moeten ze drogen’, zeg ik. Daar zijn ze minder blij mee. Meteen afmaken is veel leuker, maar je kunt nu eenmaal niets met natte blikken, dus gaan ze een rondje fietsen buiten.

Vernis
Dat geeft mij de tijd om de gedroogde blikken met een laagje vernis te verwennen. Het mocht eens gaan regenen, deze zomer. Bovendien blijft met een vernisje de verf beter zitten, zeker als ze er straks met een paar boomtakken tegenaan tikken. Na een blik of acht kijk ik scheel van de vernislucht, maar missie volbracht*. Op naar fase drie.

Hamers en spijkers
Niets leuker dan verboden speelgoed! Een échte zware hamer een een spijker met een venijnige punt. Ik weet niet wat er zo aantrekkelijk aan is, maar ze willen graag even meehameren. Vooruit. Trots als een pauw slaan ze de spijkers door de blikbodems heen. Juweeltjes van gaatjes maken we! Touwtje erdoor, knoopje erin, bijna klaar! We moeten alleen nog een tak. En stokken. Dat is een mooie aanleiding om een landgoed-loopje te doen, maar dat komt in een volgend blog aan de orde. Tak en stokken worden gevonden, dus we binden de blikken vast en hangen het drumstel buiten op straat. De zon schijnt en dat maakt het wel een heel vrolijk gebeuren! Kindjes blij, die spelen een hele poos ‘Vader Jacob’ en alle mogelijke varianten op hun nieuwe buiteninstrument.

Zij gelukkig. Ik gelukkig. Want gerecycled, gerommeld, naar het bos geweest én mijn kroost heeft weer een extra reden om langer buiten te spelen.

*) Ik betwijfel overigens of het recyclen van blikken opweegt tegen het gebruik van de vernis. Aan de andere kant: als de blikken als buitentrommels uit de gratie raken, keren we ze om en gaan ze verder als bloempotten, dus het zit er niet voor niets op…