De stoel van oom Frans

Daar staat die dan. De stoel van Oom Frans. Naast de tafel, daar waar ik hem goed kan zien.

We kijken tv, ik schrijf wat weg. Ik kan me al een week niet zo goed concentreren. Leeg. Vooral de eerste dagen. En nu zijn we vijf dagen verder en is het zijn tijd… We zijn te ver weg om dichtbij te kunnen zijn, maar wat voel ik me dichtbij mijn familie.

We voelen allemaal hetzelfde. We zitten allemaal niet lekker de afgelopen week. We grijpen iedere strohalm aan om maar te denken dat het wel weer beter wordt. Het wordt alleen niet beter. Het was snel raak en met een diepe impact. Zijn lijf is sterk, maar de aansturing is kapot.

Ondertussen zie ik hem liggen in dat ziekenhuisbed. En terwijl we doorgaan met ons leven, ligt hij daar in dat bed. Ook al is het een half jaar geleden dat we hem echt zagen, het was geen half jaar geleden dat we hem gezien hebben. Thanks to Facetime.

Gelukkig hebben we zijn stoel nog. De stoel die de meiden kregen toen we in augustus naar Amsterdam gingen. Op visite bij oom Frans en tante Nel. Hij zat op vijfjarige leeftijd op dat stoeltje ‘vergaderingen’ te houden in de kelder. Het stoeltje was al geliefd, maar wordt nu gekoesterd.

Ik kijk er nog eens naar en slik een brok in mijn keel weg.

Een paar dagen nadat ik bovenstaand schreef overleed oom Frans. Het verdriet is groot, maar ik ben enorm trots op hoe mijn tante zich houdt en mijn moeder er voor haar was. Wij zijn onderweg naar Nederland en hopen er voor hen te kunnen zijn de komende week.

Oom Frans was een fan van Love that en las met veel plezier mijn verhalen. Daarom verdient hij nu ook een plek op mijn blog. Gewoon omdat hij oom Frans was. Lief, hartelijk, gezellig, vrolijk… gewoon oom Frans dus.