Ik mis de zee en het strand...

Het staat al een tijdje op mijn verlanglijstje. Een bezoekje aan het strand met de kinderen. Voor mensen in Nederland is een bezoek aan het strand helemaal niet bijzonder. Want het strand is dichtbij. Het strand is er gewoon. Je kunt altijd naar het strand (ook al moet je er even voor rijden). Spelen op het strand, picknicken aan het strand, een borrel in een van de strandtenten, zwemmen in de zee, krabben vangen, schelpen zoeken, flaneren aan de boulevard, zand in je reet en zand tussen je tenen. Het strand, ik wist niet dat je het zo kon missen.

Ik mis het dus en ik mis het vooral voor mijn meiden. Zij groeien op zonder de herinneringen die ik vroeger gemaakt heb aan het strand. Ze groeien op zonder dat ze weten dat je moet opletten in de golven, dat de zee je naar voren duwt maar ook weer verder in de zee trekt. Dat je kunt afdrijven in het zeewater. Dat je met zand kan bouwen, maar dat je juist dat harde en natte zand nodig hebt om de mooiste kastelen te bouwen.

Deze vakantie was het dan eindelijk zover. We konden de meiden de zee laten zien. Liza begroef zichzelf in het zand, maakte de mooiste bergen van zand en sprong in en over de zandheuvels. De zee werd ontdekt met de krachtige golven, haar zoute smaak en het zand dat tussen je vingers druipt. Eva was niet uit het water weg te slaan. Ze dook in de golven, over de golven, liet zich meevoeren en GENOOT.

Ook al kunnen de meiden niet altijd naar de zee, ze hebben nu wel ervaren hoe leuk het strand is. Ik ben blij dat ik een deel van mijn enthousiasme heb kunnen overbrengen, dat ze al kleine herinneringen hebben kunnen maken en hopelijk vaker naar het strand willen om nog meer herinneringen te maken. Dit nemen ze ons in ieder geval niet meer af!