Veilig in Nederland aangekomen

Gisteren reed ik alleen met de kinderen vanuit ons huis in Zwitserland naar mijn ouders. Een rit van 8 uur, wat we in 9 uur hebben gereden! Wat ben ik trots op mezelf en wat ben ik trots op de meiden. Het ging echt supergoed. Na 7 uur rijden, begon ik het een beetje zat te raken. Gelukkig konden we toen de finish ruiken en reden we met een dikke glimlach het laatste stuk…naar huis!

We vertrokken om 7 uur gisterochtend. Na ruim 2 uur hadden we de eerste stop. Toen was ik er inmiddels achter dat je Roemeense vrachtwagenchauffeurs beter kan vermijden. Dat dikke Duitsers echt veel te hard en roekeloos rijden. En hadden we een spannend moment toen we langs een rijdende en brandende vrachtwagen moesten rijden (politie reed ervoor en er was geen ruimte voor de wagen om stil te staan). Op de stopplek aten we een stuk ontbijtkoek, meer een brok omdat ik geen mes bij me had… En was de eerste plaspauze een feit. Zonder Liza, want die hoeft niet. So far so good!

Een moeder en kind wc, wat een uitkomst!

Druppels op de pot

Om half 11 klaagde Liza dat ze zo’n buikpijn had. Bij Liza moet je altijd even doorvragen wat voor buikpijn het is. Heb je honger, moet je plassen? Ze moest plassen. We stopten bij de eerste rustplaats. Geen tankstation met redelijk schone wc’s, maar zo’n gebouwtje met pispotten. Met mijn neus dicht opende ik de deur. De stank was zelfs met mijn neus dicht niet te harden en ik zag druppels op de pot. Dat betekende dat ik Liza moest optillen en zo moest laten plassen. Dat lukte haar niet. We liepen daarom maar snel achter het gebouw en ik liet haar daar op het gras plassen. Dat ging wel! Ze plaste een hele rivier 🙂 En het was ook nog eens een stuk schoner… Nou ja, met kinderplasjes kan het toch wel?

Om een uur of 11 vielen de meiden in slaap, al had ik toen alweer bijna 2 uur gereden, ik besloot verder te rijden zolang het kon. Om half 1 werden ze wakker en we stopten bij het uitzichtpunt over de Moezel. Niet dat we daar iets van konden zien, want de bosjes waren een beetje hoog. De meiden waren nog steeds gezellig. Of kwam het omdat ik had gezegd dat ik bij onenigheid of gejank hun uit de auto zou zetten? We aten van de broodjes die ik gemaakt had en deden een verplichte plas! Nog 3 uur rijden. Wat ging het snel. Onderweg leerde Liza het verschil tussen windmolens en draaimolens – Draaimolens heb je bij achtbaan, aldus Liza

Dag radiozenders, hallo cd’s uit 1996!

Ik vind het altijd vreselijk om op zoek te gaan naar radiozanders. In Duitsland luisterde ik naar de cd’s die Floris uit had gezocht. De kinderen vonden het wel best. En ik zong uiteraard alles mee!

There Must B A Reason Why I Love U Like I Do
Maybe It’s Cause You’re Always Smiling Whenever I’m With U
Take My Hand, U Lead I’ll Follow U Into The Light
Seasons Change U Stay The Same, A Melody Forever In My Life

Keep On Smiling, Keep On Smiling
Whenever I’m With U, Whenever I’m With You
Keep On Smiling, Keep On Smiling
Seasons Change U Stay The Same, A Melody Forever In My Life

Kruimels eten

Om de kinderen duidelijk proberen te maken hoeveel uren we moesten rijden voordat we bij opa en oma zouden zijn, had ik het over een denkbeeldige taart. De ‘taart’ had ik in 8 stukjes verdeeld en ieder uurtje mochten ze een stukje van de taart afsnoepen. Aan het eind van de rit hadden we nog een half stukje over en toen we Raamsdonksveer binnenreden, mochten ze de kruimels opsnoepen! Groot feest achter in de auto, we waren er bijna!

In 9 uur tijd reed ik naar mijn ouders. Moe, maar nog vol adrenaline stapten we de auto uit en… kon ik de kinderen achterlaten in de handen van opa en oma! Ze hadden dondersgoed door dat mama even moest uitrusten 😉

Op naar een weekje Nederland!