Liza had een aanval van pseudokroep

Als moeder maak je je altijd zorgen, maar wanneer je dochter op de vraag of ze naar de dokter wilt, hoopvol met ‘ja’ antwoordt, dan weet je dat het echt mis is.

Liza werd vrijdagavond onrustig wakker. Ze leek keelpijn te hebben en raagde wat. Om half 11 werd ze echt naar en met een gekke hoest wakker en ik besloot haar bij me te leggen. Ze was wat benauwd en maakte heel veel herrie met slapen. Wat ze dan sliep, want ze werd steeds wakker en werd steeds benauwder en ik zag duidelijk dat ze last had met slikken. Paracetamol, hoestdrank en melk met honing hielp allemaal niks. Om twee uur besloot ik met haar uit bed te gaan en boven op de bank te liggen. Dan kreeg Floris in ieder geval nog een beetje rust. Liza was zeker niet lekker, maar kon gelukkig helder m’n vragen beantwoorden. Ik besloot om de volgende dag gelijk de dienstdoende weekend-huisarts te bellen, als dit keelontsteking was, dan was het wel erg accuut.

Na flink zoeken in mijn mini vriezer, vond ik een raketje. Dat verzacht de keel altijd. Liza keek verrast op toen ik met het ijsje aankwam en het ging er dan ook goed in. Ik zette een foto ervan op Facebook en gelijk kreeg ik een reactie dat het ook wel op pseudokroep leek. Daar had ik nog niet aan gedacht, ik googelde natuurlijk gelijk naar de symptomen.

• Een blaffende hoest
• Benauwdheid
• Een gierend geluid bij inademen
• Lichaamstemperatuur die normaal of niet hoger is dan 38 graden

Een piepklein en bang stemmetje dat mama roept

Dat leek er inderdaad op. Het ijsje ging er goed in en om vier uur maakte ik een nieuwe fles melk klaar zodat we weer konden slapen. Dat deden we een uurtje. Daarna hoorde ik een harde hoest, gevolgd door een piepklein bang en verdrietig stemmetje: mama?

Ik wist direct dat het nu echt mis was. Het meisje kon alleen nog maar heel oppervlakkig ademen. Ze had het zo ontzettend benauwd. Ik ging de badkamer in en zette de douchekraan op heet. Ik had op internet gelezen dat stomen de benauwdheid wegneemt. Bij Liza werd het alleen maar erger. Kind raakte langzaam in paniek en dat voelde niet goed.

Ik probeerde nog van alles, maar het werd niet beter. Daarom belde ik de dienstdoende huisarts op voor advies. Ze vroeg als eerste: is ze blauw? Daar kon ik geen antwoord op geven, het was overal nog zo donker. Gelukkig was Liza rood en niet blauw. Ze zei; “Maak direct het raam open. Ze heeft frisse lucht nodig. Daarna ga je 10 minuten buiten lopen, dik aangekleed, en als het daarna nog niet beter is, dan kan je het beste gelijk naar het Kinderziekenhuis rijden. Oke.. Dus. Als het beter gaat dan kan je de kinderarts bellen en hem straks laten kijken.”

Ik dacht nog ‘straks?’. Maar het was natuurlijk al 6 uur ‘s ochtends en terwijl ik nog leefde in de vrijdagavond of vrijdagnacht, werd het toch echt alweer bijna ochtend. Ik kleedde ons goed aan, riep Floris dat hij wakker moest worden omdat we misschien wel naar het ziekenhuis moesten en ging naar buiten. Bij mij was er geen paniek, maar wel begonnen de extra zorgen. Jakkes. Het is toch niet weer raak?

Nadat we even buiten liepen, begon ze weer wat beter te ademen. Liza vond het buiten niet leuk en we gingen dan ook te snel weer naar binnen, maar het was in dit geval kiezen tussen twee kwaden. Ze was niet meer doodziek, ze was ook niet lekker. Ik vroeg haar toen we binnen waren of ze naar de dokter wilde. ‘Ja’ zei ze piepend, bang, hoopvol en vooral doodmoe. Inmiddels was het half zeven en bij mijn weten ging de kinderarts om half 8 open (dat bleek uiteindelijk 8 uur),  maar het kinderziekenhuis is ook ruim 3 kwartier rijden. We zaten het een uur, anderhalf uur uit waarbij Liza te pas en te onpas op alle mogelijke manieren en plekken in een korte slaap viel. Ze had natuurlijk vanaf half 11 ook niet meer dan 1,5 uur geslapen. Het kind was kapot.

Om 8 uur belde ik de kinderarts. Kinderartsen in Zwitserland werken ook op zaterdag en hebben een eigen praktijk. Ze werken hetzelfde als een huisarts en controleren je kindje zoals op het consultatiebureau. Heel handig. We konden om 8:50 uur terecht en als het echt spoed was konden we gelijk komen. Tien voor 9 was prima. Liza was een soort van stabiel en vooral heel moe.

Pseudokroep, maar waarom knapt ze dan niet op?

We reden om half 9 weg en Liza leek wel door te hebben dat we naar de dokter gingen. Ze was rustig en liet alles over zich heen komen. Alleen dat ademen, zo ontzettend zielig. We konden gelijk naar binnen en de assistent hoorde al gelijk dat het pseudokroep was. Niet veel later kwam de arts binnen. Hij is een botte beer, kundig maar bot en groot. Zaterdag niet. Hij was betrokken, meegaand en zocht alles tot op de bodem uit. Liza’s hartslag werd gemeten en haar zuurstof. Dat zag er niet goed uit, maar voor hoe ze adem haalde wel goed. Hij constateerde met pijn en moeite ook Pseudokroep, maar vond dat ze eerst iets moest opknappen voordat we naar huis mochten. Fijn.

In een ander kamertje werd Liza voor een vernevelaar gezet wat ze echt heel prettig vond. Tegelijk werden de medicijnen klaargemaakt om de benauwdheid te bestrijden. om 9:20 kreeg ze de tabletjes en die moesten binnen een half uur tot anderhalf uur gaan werken. Na een half uur was er nog niet echt veel verbetering te zien bij dr. Ze was ook nog eens extreem moe. De dokter besloot nog een keer te onderzoeken, want het piepen met ademhalen had ze ook met uitademen. Dat klopte niet. Dat leek meer op astma. Liza kreeg daarom ook ventolin toegediend en daarna hoorde je gelijk dat 1 piep (weet niet of dat nou bij in of bij uitademen is) weg was. Hij kon niet anders dan constateren dat ze en astma en pseudokroep had. Anderhalf uur later stonden we weer buiten. Met het mobiele nummer van de kinderarts op zak, hij vertrouwde het echt niet. We kregen pseudokroep medicijnen mee voor 4x in plaats voor 2x en een instructie voor het puffen met Ventolin. “Een puf heet een HUB, vergeet dat niet. Want als je de dokter belt, zegt hij hoeveel HUBS je moet geven.” aldus de assistente.

Eenmaal thuis verschoonde ik Liza, gaf haar nog een puf, een warm fles melk en een zetpil en ging toen naast haar liggen. Een uur later werd ze wakker. Haar ademhaling was beter, maar ze was enorm in paniek. Wellicht verwerkte ze de ochtend? Daarna ging ze weer slapen en werd steeds met kleine paniekpozen wakker. Ik lag ernaast, maar slapen lukte niet meer zo goed. Ze was ook echt even goed zielig. Gelukkig zag en hoorde ik wel dat ze zich beter ging voelen. Toen om een uur of twee Eva met een bretzel onze slaapkamer binnenkwam, zag ik dat ze er weer was. Ze lachte weer, at de bretzel met smaak en kon weer wat zeggen. Het ergste hadden we gehad, dat was duidelijk. Pfff.

En hoe gaat het nu?

We zijn inmiddels 3 nachten verder. De eerste nacht na de aanval was best te noemen. De medicijnen tegen de kroep werkten goed en met Ventolin kon ze het aardig aan. Op zondag was Liza weer wat boven jan, maar ze was nog flink benauwd. ‘s Avonds besloten we om weer kroep medicatie te geven, maar de nacht was erg onrustig. Op maandag was de benauwdheid eigenlijk helemaal weg, maar Liza was wel hangerig, sneu en ziek. We hadden een controle afspraak bij de kinderarts en hij was blij verrast om haar zo fit weer te zien. Hij zei me dat ook hij eigenlijk nog wel had verwacht dat we uiteindelijk naar het Kinderziekenhuis moesten met haar omdat ze er echt slecht aan toe was. Maar dat is Liza. Als ze iets heeft is het heftig en hevig. Kijk maar hier toen ze 5 weken oud was, toen we gingen emigreren en toen ze met d’r nagel klem zat. Vandaag (maandag) was ze verder heel moe en viel ze te pas en te onpas in slaap. Ik hoop daarom dat ze morgen na een goede nacht slaap (oh en wat hoop ik daarop) zich weer een beetje beter voelt.

Bedankt allemaal voor jullie betrokkenheid, beterschapswensen en medeleven! Deed me goed!