Een jaar is voorbij gevlogen

Ik kan het me nog zo goed herinneren. Hoe ik tegen Floris zei dat ik mijn buik zo dik vond en dat het me niet lekker zat. Dat ik het gevoel had alleen maar dikker te worden, terwijl ik zoveel wandelde. Dat ik zelfs op foto’s zorgde dat ik iets krommer stond, zodat mijn buik niet opviel. Verder voelde ik me gewoon fit en prima. Ik nam dagelijks een grote hoeveelheid vitamine d en vanwege mijn ontstoken schildklier nam ik regelmatig ibuprofen.

Het is een verhaal dat ik al vaak heb verteld het afgelopen jaar. Want hoe merk je niet dat je 20 weken zwanger bent? Ja Marlieke, hoezo merk je dat niet? Ik heb het me zo vaak afgevraagd, maar ik denk dat het echt door het bloedonderzoek is gekomen. Ik had alle symptomen van een zwangerschap (al kon ik me niet voorstellen dat ik zwanger was, ik dacht eerder aan de overgang) maar ook van een ontstoken schildklier. Alles werd toen gecontroleerd en de uitslag was wederom te weinig vitamine d. Uiteindelijk zal het vinkje van zwangerschap niet zijn aangevinkt denk ik nu maar.

De reactie van diezelfde arts toen hij het echo-apparaat op mijn buik zette, ga ik ook nooit en te nimmer vergeten. “Maar is iets bijzonders, dat is iets moois.” Waarbij ik niet wist hoe snel ik omhoog moest komen om het met mijn eigen ogen te zien. Daarna was geloof ik de arts ook in shock, want hij kon alleen maar zeggen hoe blij hij was dat het geen tumor is..

Inmiddels is er dus een jaar voorbij. Een bizar jaar. Ik denk dat ik nog niet zo’n raar jaar heb gehad. Niet alleen was ik dus maar 4,5 maand zwanger. Moest ik enorm wennen aan het feit dat ik die eerste 4,5 maand gemist had. De onzekerheid of de baby wel gezond was. Maar natuurlijk ook het feit dat er weer een nieuw gezinslid kwam, dat ons toekomstbeeld moest worden bijgesteld. De meiden die ineens een ander plekje kregen, in huis en binnen het gezin. Na een mooie zwangerschap, een fijne kraamtijd, zou het normale leven beginnen totdat corona om de hoek kwam kijken. Dat zorgde voor weer een bijzondere tijd. De meiden elke dag thuis, Floris thuis aan het werk. En iedereen die kon wennen aan Bram en de zorg te kunnen delen was heel goed voor iedereen.

Bram ontwikkelt zich als een echte baby. Hij vindt labeltjes leuk, bijt op bijtringen, kruipt naar achteren, kwijlde als een malle (en nee, geen tandjes). Hij eet als een dijkwerker. Is altijd vrolijk. Slaapt zoals het hoort (is alleen vroeg wakker). Zegt nog geen mama of papa, doet wel pogingen voor Liza en Eva. Hij steekt zijn armen uit als hij opgepakt wil worden. Rommelt wat aan met klimmen, is verliefd op zijn tuimelpinguïn en schreeuwt het uit als hij lol heeft!