Weet je nog, toen je je kindje voor het eerst vast had? Weet je nog wat voor plannen je had met hem. Dat je hem groot wenste op de best mogelijke manier. Dat je voor hem zou zorgen, zou waken, alles opzij zou zetten om de beste moeder op aarde te zijn voor hem (of haar).
Bij de geboorte van Eva ging er een wereld voor me open. Ik kreeg niet alleen een baby, maar leerde ook nieuwe termen als meconium, hydrofiele doeken, sudocreme, kruiken en ga zo maar door. En dan mijn borsten. Ze zwollen op tot meloenen en een kind dat er aan moest lurken. Mijn borsten deden hun best en Eva ook, maar ze waren geen combinatie. Al het geoefen en gelurk ten spijt, maar na een week ellende koos ik voor mezelf. Ik koos ervoor om een rustige mama te zijn, tevreden en zonder stress of mijn kleintje wel voldoende te eten kreeg. Er kwam al genoeg op me af! Ik ging Eva de fles geven. Een gelukkige moeder dat zou ik zijn.
Een gelukkige moeder was ik. En hoe, maar toch. Daar knaagt dan toch de onzekerheid. Zelf hoefde ik me niet zo vaak te verdedigen, maar oh wat heb ik me vaak aangesproken gevoeld op het feit dat ik niet ‘mijn kind het beste van het beste’ zou geven.
Maar ik gaf haar toch zeker het beste? Ik gaf haar een moeder die geen stress had, maar een moeder die zich volledig op haar kon concentreren en daardoor gelukkig was. Ik gaf haar liefde. Ik gaf haar moederliefde. En juist dat, dát zit hem echt niet in de melk die je je kindje geeft.
Moederliefde zit hem niet in de melk die je je kindje geeft
Deze zin is mijn motivatie geworden om trots te zijn op de beslissing die ik toen heb genomen, maar ook naar andere moeders toe. Zoveel moeders die zich schamen dat ze moesten stoppen met borstvoeding geven. Moeders die zich steeds maar weer moeten verantwoorden waarom ze flesvoeding geven. Zoveel moeders die zich zo naar hebben gevoeld (en misschien steeds maar weer voelen) omdat borstvoeding geven niet lukte. Zoveel moeders die het allerbeste voor hun kindje willen en dat ‘allerbeste’ afleggen aan borstvoeding geven. Liefde, dat is het allerbeste mensen.
Ik zeg niet dat je geen borstvoeding moet geven. Doe het vooral, het is supergoed voor je kleintje. Dit is dan ook geen blog voor of tegen borstvoeding. Nee, dit is een blog voor al die moeders die zich hier onzeker over voelen. Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben.
Bij Liza deed ik overigens weer een dappere poging om borstvoeding te geven. Ik kolfde zelfs (met veel tegenzin) en had melk in overvloed. Toch besloot ik na een week te stoppen met borstvoeding en koos ik wederom om een leuke, gezellige, lieve mama zonder stress te zijn maar nu voor mijn beide kindjes. Mijn borsten en mijn kindjes zijn duidelijk geen match. Gelukkig is de rest dat wel!
Mijn kinderen groeien op melk uit een pakje en bloeien door liefde.
Mijn liefde.
Moederliefde.
Volg de vele reacties ook via twitter:
en via Instagram:Voor iedereen die zondag zo nieuwsgierig was. Het bewuste artikel staat vandaag online hoor… http://t.co/Bq6RBdscMZ
— Marlieke Lovethat.nl (@MijnDochterenIk) February 24, 2015
mooie blog geworden!
Ik zou zelf graag borstvoeding willen geven en ben ook voor bv. Maar ik ben niet tegen fles.
Ik denk dat iedere moeder het beste wil voor haar kindje en als dit de juiste keuze is geweest voor jou, en zo lees ik het ook. Dan hartstikke goed!
Nooit schuldig over voelen of wat dan ook. Jij deed wat jij vond dat het beste was.
En zo ken ik er meer! En zelfs moeders die nooit geprobeerd hebben omdat ze al wisten dat het niks voor hun zou zijn….
Dank je wel! Het is ieder zijn eigen keuze en ik wil helemaal niet zeggen wat beter is. Maar doen wat goed voor jou en je kindje voelt, geeft rust denk ik. Jij wordt een topmoeder, en daar hebben we geen melkdiscussie voor nodig 🙂
Amen 🙂
Ik voelde me zo verschrikkelijk schuldig toen ik na 3 weken voor mezelf koos en besloot op flesvoeding over te stappen en dit te mengen met gekolfde melk wat ik al heel snel ging afbouwen.
Had ik toen maar iemand die tegen me zei dat moederliefde niet zit in de melk die je geeft.
Ik werd er een gelukkiger, en rustiger mens van. En ik weet zeker dat dat veel beter was voor Luuk, dan op dat moment weer te gaan knokken. Ik heb tijdens mijn zwangerschap al genoeg te verduren gehad. En had de kracht niet meer om verder te vechten.
Na een volgende zwangerschap ga ik het absoluut weer proberen. Niet omdat het zoveel beter zou zijn. Meer omdat het verdomd makkelijk is om niet na te denken over de hoeveelheid voedingen die je mee moet nemen als je de deur uit gaat.
Ik weet nog zo goed hoe jij er destijds mee bezig was. Ik hoopte zo dat alles zou gaan zoals jij hoopte. Maar helaas. Volgens mij was ik na 3 weken teveel nog bezig met mijn eigen baby, anders had ik het je echt wel gezegd 🙂
Goed geschreven! Laat ieder idd z’n eigen keuzes maken, waar hij/zij zich goed bij voelt. En soms lukt de BV ook gewoon niet, hoe graag je misschien ook wil. Ik heb dat zelf iig ervaren. Na 1,5 week elke dag elk uur kolven, zonder resultaat, zelfs geen druppel, en al het verdriet dat daarbij kwam, viel er een soort ‘last’ van m’n schouders toen ik besloot het niet meer te proberen.
Ach jeetje, anderhalve week!!! Respect hoor. Gelukkig zie je dat ze ook groot worden op andere melk, maar wat had je het graag ‘zoals het hoort’ gedaan…
Ook ik voelde mij schuldig toen ik na twee weken moest stoppen. Ik kreeg een morfinepomp en lag aan de beademing op de IC. Ik had geen keuze en mijn lichaam had al werk genoeg te verzetten. Ik had het zo graag willen geven en daarom voel ik mij er nog wel eens schuldig over. Moederliefde zit inderdaad in je hart en geef je niet door de voeding die je kiest. Fijn artikel!
Nu niet meer schuldig voelen he! Zullen we dan ook afspreken ons niet meer aangesproken te voelen? Al hoewel ik diep respect voor je heb voor die eerste twee weken!!! Dat heb ik sowieso voor iedereen die zichzelf zo opzij kan zetten en alles op alles kan zetten om borstvoeding te geven.
Heel mooi hoe je dit omschrijft!
Dank je Anneroos!
Ik had mij altijd voor genomen als het lukt dan lukt het, maar van fv word ze net zo groot en gezond. Hier werkte moedernatuur mee en werd het 8 maanden grootlijnig bv met langzaamaan steeds meer fv. Een mooie combi met ook daarom minder stress.
Van beide groeien ze op tot de kleintjes die ze nu zijn. Moederliefde is het belangrijkste, op welke manier dan ook.
Precies! Amen 🙂
Iedereen wil denk ik het beste voor haar kind. Ik heb zelf altijd borstvoeding kunnen geven, en vond dat heel fijn.
Maar dat is ook fijn, heel fijn als alles gewoon relaxed gaat. En juist als het relaxed gaat, ben je zelf ook relaxed denk ik.
Ik had precies dezelfde motivatie en ik heb me er ook nooit schuldig over gevoeld. Ik had wel veel vriendinnen die veel allergieën hadden en daarom heel lang door bleven gaan met borstvoeding (dan schijnt de kans op allergieën minder te zijn). Wat een ellende moesten die meemaken zeg, ik ben blij dat ik er zo makkelijk mee kon stoppen.
Ik heb heel veel respect voor moeders die zichzelf zó opzij kunnen zetten als dat moet. Maar ik hoop dat moeders die dat niet kunnen, zich daarover niet schuldig voelen.
Je hebt het prachtig omschreven! Ik heb bij mijn dochter tijdens de zwangerschap al besloten om geen bv te gaan geven. Op dat moment speelden er gewoon teveel zaken waardoor ik van te voren al wist dat ik het, bij de eerste tegenslag, op zou gaan geven. En dat leek mij op dat moment voor mijn kindje ook niet goed, om na een paar dagen al te moeten wisselen.
Ik heb er nooit spijt van gehad en ben gelukkig ook nooit door iemand hierop ‘aangesproken’. De redenen waren duidelijk dus ook verloskundige en ziekenhuismedewerkers hebben hier verder nooit over gepraat. Maar dan nog, soms lees ik opmerkingen die niet tegen mij bedoeld zijn, maar die ik mij wel aantrek. Overigens vind ik bv wel een machtig mooi iets, en ik bombardeer bv moeders dan ook altijd met oprechte vragen. Dat ik koos voor kv wil namelijk niet zeggen dat ik tegen bv ben.
Ik weet niet of ik ooit nog een kindje krijg en ik heb geen idee of ik dan een andere keuze ga maken. Maar wat ik dan ook kies, ik vind niet dat een ander het recht heeft daarover te oordelen.
Herkenbaar verhaal Jessica. De reden dat ik met Liza vol goede moed een week getobt heb. Wie weet wat voor jou de toekomst brengt!
Mijn zoontje is nu 14 maanden en de eerste 4 a 5 maanden waren voor mij heel zwaar. Ik heb gekozen om wel door te knokken en ben daar tot op de dag van vandaag nog steeds blij mee.
Hij groeit al 14 maanden op melk dat mijn lichaam voor hem maak.
De eerste 4 a 5 maanden waren zwaar mede omdat het hem eerst niet lukte om zelf te drinken. Kolven, voeden kolven voeden. Het was een dag en nacht taak. Maanden lang was hij alleen happy als hij bij mij lag en kon drinken.
Ik heb momenten gehad dat ik de handdoek in de ring wilde gooien maar besloot dit niet te doen. Na 4 a 5 maanden was het alsof hij en ik het eindelijk door hadden en sindsdien gaat het super.
Natuurlijk is het niet altijd makkelijk maar dat is een offering die ik met liefde breng.
Ook mijn zwangerschap was vanaf het begin zwaar. Heb maanden niets mogen doen. En de zware pijnmedicatie die ik voor mijn zwangerschap slikte heb ik vanaf de positieve test en tot op de dag van vandaag niet meer aangeraakt. Mag niet in combinatie met zwangerschap en borstvoeding.
Ik heb gekozen dat voor mij en mijn zoontje borstvoeding het beste is. Had dit echt niet gekund dan had ik voor donormelk gekozen. Al was dit nog moeilijker geweest gezien zoontje niet tegen zuivel en tarwe kan.
Iedere moeder doet wat zij het beste vind voor haar kind. Iedere moeder is anders. Daar ga ik niet over oordelen.
Wel vind ik teksten, die ik vaak naar mijn hoofd geslingerd krijg als, kunstvoeding is net zo goed als moedermelk, grote onzin. Dat is het niet, dat kan niet. Moedermelk is natuurlijk en wordt door je eigen lichaam gemaakt en helemaal afgesteld op de behoefte van je kind. Kunstvoeding wordt in de fabriek gemaakt en komt van een koe.
Maar zoals ik al zei. Iedereen doet wat zij het beste vinden voor zichzelf en eigen kind
Xx
Ik heb veel respect voor moeders waarbij borstvoeding geven niet vanzelf is gegaan en ze toch door zijn gegaan. Ik kon dat niet en besloot dat melk niet in de weg van mijn/ons geluk kon staan. Ik hoop dat moeders waarbij bv niet lukt of die dat gewoon niet geven, zich daarover niet schuldig voelen. We willen tenslotte allemaal het beste voor onze kinderen
MooI blog! En je hebt helemaal gelijk hoor! Ik ben voor mezelf blij dat ik acht maanden bv heb kunnen geven. Het ging dan ook vrij makkelijk. Maar als dat niet zo is, is de fles ook helemaal prima!
Thanks! Als het relaxed gaat, dan is het altijd fijn natuurlijk 🙂
Goed bezig! Liefde is belangrijker dan bv. Bv met stress kan nooit goed zijn. Ik ben zelf heel blij dat het lukte! Met de nodige troubles erbij… Iedereen moet het inderdaad zelf weten en lekker doen waar zij zich goed bij voelen!
Je hoopt altijd maar dat borstvoeding geven vanzelf gaat en vaak gaat dat ook zo, maar soms ook niet. Ik heb altijd zoveel respect voor mensen waarbij het niet vanzelf is gegaan en die toch door hebben gezet. Maar weet ook dat het bij mij niet anders was en ik andere prioriteiten had wat dat betreft.
Ieder mens is anders, net zoals de pijngrens of wat ze aankunnen. Zelf heb ik het met veel liefde geprobeerd, maar door fouten in het ziekenhuis en door de herpes infectie die Fay kreeg en ook aan mij via de borst gaf moesten wij stoppen.. Ik heb me er erg lang schuldig om gevoeld dat ik niet het beste aan mijn kindje kon geven.. Maar het beste is liefde, wat je al zegt.. En dat geef ik in overvloed!!
Oef dat is ook heftig. Je hebt het ook vaak niet voor het zeggen. Maar schuldig voelen, dat hoeft dus niet meer! 🙂
Ik heb vanaf begin af aan altijd gezegd bv geven is niks voor mij. Ben niet iemand die ergens zou gaan zitten en het kind zou aanleggen. Alleen liep alles 4 jaar geleden anders sam werd 8 weken te vroeg geboren en ik vond dat ik bv moest proberen hij had het nodig vond ik. Alleen was ons kleine mannetje zo klein dat hij niet kon aanhappen en sondevoeding kreeg. Ik heb 2 maanden gekolfd en dit gegeven via sondevoeding en flesjes. En hoe weinig slaap ik opgegeven moment had omdat sam om de 2 uur drinken moest ik heb er nog steeds geen spijt van. En vind dat ik gedaan heb wat ik moest doen. Na 2 maanden besloten om het langzaam af te bouwen maar toen ik dat besluit nam stopte de bv sneller dan verwacht.
Nu bij nummer 2 had ik er zo weer voor gekozen als hij te vroeg zou komen. Maar jop kwam precies met 38 weken. En voor mij was de beste keus op dat moment fv, een mama zonder stress en die met veel liefde haar zoon een flesje gaf, tijd voor hem nam en van hem genoot en nog steeds doe ik dat als hij smorgens heerlijk bij mij ligt en zijn fles krijgt.
Ook wel een heel heftig verhaal. Het gaat er denk ik vooral om waar jij je prettig bij voelt en dat je je je niet schuldig hoeft te voelen als anderen iets anders vinden of verwachten.
Een reactie van mij hier, twitterberichten zijn me te kort 🙂
Bij onze eerste heb ik 6 weken gezwoegd om BV te geven. Het kwam niet op gang, dus aanleggen, kolven en bijvoeden met mijn voeding en KV. Een strijd die erg veel tijd en energie kostte. Na een tijdje kwam het wel op gang, en hoe. Qua hoeveelheid kon ik nu bijna 3 voeden 🙂 Nadat de kloven en wondjes weg waren (heel erg auw!) dus opnieuw aanleggen. Maar tevreden was ze niet. Elke 2uur moest ze sws gevoed worden en nog bleef ze ontevreden. Mijn vriend zei dat ik stoppen moest, want ik zat huilend (van pijn, oververmoeidheid en frustratie) te voeden. Toen de knoop doorgehakt. Ik knapte op en ons meisje ook. Ze werd meer tevreden en kreeg meer ritme. Maar toch kreeg ik vragen en opmerkingen: deed je het wel goed, heb je wel alles geprobeerd enz enz. Dat doet pijn.
Toch wou ik het nu weer proberen. Ik vind het altijd zo bewonderingwaardig, BV geven. Dat wil ik ook. Een ander kind, andere bevalling, wie weet zou het lukken.
Na een nog lastigere bevalling en start voor ons beide toch weer starten met aanleggen (mocht pas op dag2 vanwege zware bevalling, couveuse, medicijnen) kolven (want weer kwam het niet op gang) en bijvoeden. In het ziekenhuis is dat nog te doen (verpleging deed de bijvoeding en ik had nog geen peuter rondlopen), maar thuis werd dat anders. Het voelde als 2,5 jaar geleden. Dus na veel korter twijfelen weer besloten te stoppen. Maar waar ik nu weer bang voor was gebeurde niet! Geen oordelen, geen vragen. Niet van de verloskundige, niet van het CB, niet van de kraamzorg, niet van mensen die wel BV geven. Alleen maar dingen als “je hebt het geprobeerd”, “een moeder die goed in haar vel zit is belangrijker” en “KV hier is ook gewoon goed”. Wat fijn!
En nu kreeg ik weer direct na de overstap een tevredener kindje met meer ritme! BV is schijnbaar niet voor mij weggelegd.
Het zou zo fijn als borstvoeding bij alle vrouwen vanzelf zou gaan en alle kindjes vanzelf het snappen. Gelukkig zijn er dus gewoon alternatieven voor wanneer het niet vanzelf gaat en heel veel moeite kost ten koste van jezelf. Bedankt voor je uitgebreide verhaal!
Een heel herkenbaar verhaal. Ik heb bij Daan (nu 8) zes weken geploeterd om borstvoeding te geven. Heeft veel stress opgeleverd, maar ik wilde hem het beste geven. Maar het deed mij zo’n pijn. Achteraf wou ik dat ik het eerder had opgegeven, want toen hij de fles kreeg en ik relaxter was kon ik veel meer van hem genieten en mijn liefde geven. Ik ben voor borstvoeding, maar als het niet lukt of het past niet bij je, is flesvoeding een heel goed alternatief. Bij de middelste heb ik het toch nog geprobeerd door mij voor te bereiden met een lactatiekundige, maar na de eerste nacht ben ik er mee gestopt. Bij nummer drie ben ik er helemaal niet meer aan begonnen en had ik een superrelaxte kraamtijd.
Je hebt het in ieder geval goed geprobeerd en meer kon je toch echt niet doen. Wel leuk om al die verhalen zo te lezen hoor!
Zo denk ik er ook over. Aan mij heeft het niet gelegen. Geweldig die reacties he
Heel mooie blog! Ik ben zelf nog geen mama, dus kan niet meepraten over wel of geen borstvoeding geven. Ik vind het alleen heel erg dat je wordt veroordeeld of je veroordeeld voelt als je geen borstvoeding geeft. Ik ben een couveusekindje en heb nooit borstvoeding gekregen. Ik ben een gezonde jonge vrouw van 30 die nooit ziek is en positief in het leven staat. Iedere moeder moet doen waar zij zich goed bij voelt. Voor de één is dit flesvoeding en voor de andere borstvoeding. Moederliefde is veel belangrijker en dat krijgen jouw kindjes!
Dank je wel Stefanie. Het is inderdaad een vreemd gegeven dat vrouwen elkaar hierop zo kunnen aanvallen en dat wij ons ook nog eens zo aangesproken voelen. Daarom deze blog, leef en laat leven: we willen allemaal het beste voor de kids.
Het is zo persoonlijk voor iedereen. Borstvoeding is het beste wat me overkwam. Ik was onzeker over hechting en door de bv kreeg ik zelfvertrouwen en vertrouwen in mijn lijf. Het was ploeteren maar na 12 maanden voed ik nog steeds en wat is het fijn om hem zo goed te zien groeien op mijn eigen melk.
Marlieke, dankjewel voor je fijne blog. Ik raakte erdoor geïnspireerd en ik vind dat dit veel meer gedeeld moet worden onder moeders. Daarom schreef ik er ook een blog over met een quote van jou + link naar je blog.
Mooi verwoord en je slaat de spijker op z’n kop. Je moet je niet schuldig moeten voelen omdat je flesvoeding geeft. Als je jezelf goed voelt ben je een leukere en relaxtere moeder.
Ik heb bij mijn dochter 8 weken een combi van BV en fv gedaan (ik was erg ziek geweest en BV koste me teveel energie), en ik gaf de borst met net zoveel liefde als de fles (en andersom