Lieve ik. Marieke’s derde brief aan zichzelf

Nog niet zo heel lang geleden zag het leven er voor Marieke er weer wat rooskleuriger uit. Tot het moment dat alles weer bijna terug bij af is. Na haar eerste en tweede brief aan zichzelf, kreeg ik gisteren deze emotionele derde brief binnen. Lieve Marieke, wat hoop ik voor je dat deze dip een hele kleine en vooral tijdelijke dip is en wat bewonder ik je om je doorzettingsvermogen. Bedankt dat ik ook deze brief mag plaatsen en dat jij dit weer met de buitenwereld wilt delen. X

Hè die ik!!

Weet je nog de laatste keer dat je schreef was met de Kerst. Dat je in een mega dip zat maar daarmee moest ophouden. De make up die dag deed wonderen!
Een heerlijke vakantie gehad uiteindelijk en goeie sprongen gemaakt. Hoppaaa dat doe je gewoon. Praat je nou niet naar beneden door te zeggen valt wel mee en dat is niet zo want een ander doet zo veel meer. Nee jij bent jij en dit is jij nu eenmaal. En wees is eerlijk…. jij was trots hè op jezelf. Trots op de stapjes die je elke dag weer deed. Gewoon zelf deed!! Naar de winkels lopen mag dan misschien te ver zijn nog maar boeiend je hebt een auto en dat kan je nu ook steeds beter. Dus vertel over het autorijden en laat dat lopen lekker gaan.

De osteopaat, homeopathie, manuele therapie en weet ik veel wat nog niet meer, daar geloofde ik nooit zo in. Maar ja als de huisarts een bepaalde opmerking zegt en je er zelf geen vrede bij hebt moet je wel verder. En oké eerlijk… werd ook een beetje moe van al het geroep en bemoeien om me heen. Ga nou dit ga nou dat. Oké! Voor jullie, maar als het niets is stop ik en ga ik me eigen weg.

Mare uhmm ik zal m’n woorden terugnemen. Jeetje hoe doet een osteopaat het allemaal? Hoe weet ze dit, hoe hoe hoe…. Wat gebeurt er met m’n lichaam joh. Voel me anders, voel me groeien. Oké alles doe ik in kleine stapjes, maar ik geniet en vooral ik doe het. Als iemand vraagt wat ik thuis doe en dan ook ‘maar zo weinig’, dan word ik van binnen pissig. Weet je wel niet hoeveel dit ondertussen voor mij is! Ik zeg toch ook niets over je scheve neus, het haar op je kin of die wrat op je vinger!!!!!!!! Laat me. Ik ben trots en blijf trots. En wacht maar: ooit kom ik verder dan jou, op mijn manier.

Ik kan “alles” weer aan op mijn manier. Ja ik heb dipjes meerdere keren per week maar hopp kijk is wat je hebt gedaan. Blij dat die dipjes steeds korter zijn en trots dat ik er zelf weer uit kan stappen. Weg met die cirkel, we gaan de wijde wereld in.

Maar dan…

Milantje is goed ziek geweest. Mannetje had griep, kiesjes, astma en dus hebben we slecht geslapen. Heel slecht. Paar uurtjes per nacht en dat is het. Maar alles voor je kleine boefje. Samen doen we het, maar vooral Fer neemt de avond en nacht op zich zodat ik kan “slapen”. Overdag zit ik met een jengelend en zielig mannetje. Een voordeel; hij wilt veel kroelen maar wel bij mama. Dus liggen samen op de bank. Kan ik ook bijkomen van de slechte nachten.

Vorige week riep ik al dit gaat niet goed, ik voel het aan m’n lichaam en aan m’n hoofd….

Vrijdagavond…

Wil wat zeggen maar het komt er maar raar uit. Neeeeeee! Kom op lekker naar bed en slapen morgen is het weer over. Dat gebeurt wel vaker. Het is nu dinsdagochtend en het is nog steeds niet over. M’n lichaam is moe, m’n hoofd is op. Dit wil ik niet, maar vechten heeft geen zin. Rust, rust, rust en rust en dan komt het gewoon weer goed. En komen we er gewoon beter uit toch, als de vorige keer? Toch? Jaaa! Dat spreken we samen af.

Een gevoel zit me dwars. Ik kan het niet uitleggen. Maar tegen mij mag je toch alles vertellen? Ik ben ik dat weet je toch? Oké ik ga het proberen. Maaarrr begrijp me niet verkeerd want dit is … nou ik kan het niet uitleggen ook. Ik zeg het maar gewoon. Maarrr maarrr… zeg nou maar je kan het.

Gelukkig gaat het slapen beter maar nog niet de hele nacht. M’n lieve schoonmoeder heeft aangeboden om op hem te passen en dan mag hij een nachtje logeren. Normaal zeg ik jaaaaaaaaaaaaa graag. Heerlijk maar nu… ik kan het niet. Afgelopen zaterdag ben ik ook daar blijven slapen. Ik wil Milan bij me hebben.

Tijdens m’n zwangerschap kon ik slecht slapen door de cyste die ik had, met als gevolg uitval van benen en spraak. Tijdens die periode was dat mannetje in m’n buik m’n alles. Manlief moest ik loslaten want hij moest boodschappen doen, werken en aan zichzelf denken. Maar jou had ik in me. Je kon niet weg. Ik kon je vast houden en met je knuffelen, we speelden spelletjes met m’n hand en jouw ruggetje en samen luisteren we Woezel en Pip.

Nu zit je niet meer in m’n buik maar loop je gewoon al rond, neuriet / “zing” je mee met Fien en Teun en ben je een heel ondeugend maar vooral zo’n lief mannetje. Jou wil ik bij me houden. Ik wil met je knuffelen, kusjes geven, “zingen” en samen spelen.

Ik kan het niet omschrijven. Het is geen schuldgevoel en al helemaal geen boosheid of teleurstelling omdat het “door m’n mannetje” komt. Neeeeeee nooit nooit nooit!!! En daarom moet je hier blijven. Ik wil je niet loslaten, al zal ik dat toch moeten doen. Normaal heb ik er geen moeite mee en ben blij voor je als je bij iemand anders kan zijn en spelen. Maar nu met dit… ik kan het niet!

Waar is m’n zak met m&m’s??? Waarom ben je daar van afgekickt (ja goed hè!!!!). Ik wil ze nu hebben. Waar is er chocolade????

Nou meis het is goed. Chocolade is er niet. Hier heb je een zakdoek. Doe je ogen dicht nu Milan nog slaapt. Vanavond kijken we verder, nu is hij nog lekker bij je. En morgen is er gewoon weer een nieuwe dag en wie weet is alles weer “normaal”.

Vergeet niet dat ik om je geef. Al ben je dat zelf vergeten. Hou die moed vast je kan het.

Kussiee

Neem ook eens een kijkje op Marieke’s webshop: tweeonsgeluk.nl