Hoe reageer ik op mijn puberende kleuter? Als je vijf jaar oud bent is het leven nog een groot feestje. Je hoeft alleen nog maar naar school en je doet een sport die je zelf leuk vindt. Je kan de hele dag spelen, binnen en buiten. Je hoeft alleen maar aan te schuiven ‘s avonds voor het eten en ook de was wordt voor je gedaan. Natuurlijk moet je ook meehelpen in huis, spelen met je zusje en zorgen dat je soms je eigen rommel opruimt. Dat je een keer meewandelt met de hond en er rekening mee houdt dat de deuren achter je kont gesloten worden, dat hoort er nou ook eenmaal bij. Zo moeilijk is het niet. Toch?
Het drijft me tot waanzin
De laatste tijd zitten we weer in een extreem vermoeidende fase. Het lijkt soms wel alsof ik een 15 jarige in huis heb in plaats van een vijf jarige. De brutaliteit! Haar ogen staan soms op vuur. Ze gaat maar door en door en door… Het drijft me serieus tot waanzin soms. En ik vind het ook gewoon niet tof.
Het ene moment ben ik nog fijn d’r haren aan het kammen en het volgende moment gaat ze toch los. Het kost me heel veel moeite om niet echt enorm uit mijn stekker te gaan. Maar wanneer ik uit mijn stekker ga (nee, ik ben geen heilige!), dan zie ik alleen een geschrokken gezicht en wordt er nog harder gegild. Heeft dus geen nut. Niet voor mij en niet voor haar.
De manier om om te gaan met mijn kleuterpuber
Ik weet niet of het de manier is, maar nadat belonen, stickers plakken, blokjes in een pot niet hielpen, zet ik haar nu maar in d’r kamer. Brutaal en erger gedrag is echt uit den boze. Tuurlijk kan je wel eens ergens het niet mee eens zijn, maar een schone onderbroek moet je nou eenmaal aan ‘s ochtends en de tanden moeten ‘s ochtends en ‘s avonds goed gepoetst worden. Ik weiger om mezelf op te fokken en de stemming te laten bederven, omdat zij een probleem ergens mee heeft en dit op een nare manier uit. Dus ik laat het probleem bij haar. Ga weer verder met waar ik mee bezig was. Adem goed in en uit. Zij mag uit d’r kamer als ze haar excuses kan aanbieden en weer normaal kan doen en anders ga ik later haar kamer in. Het is misschien niet pedagogisch verantwoord, dus als iemand een betere manier heeft (en nee, praten en met de mantel der liefde bedekken werkt niet) houd ik me aanbevolen.
Ik merk dat de buien al een stuk korter duren. Ze accepteert het en weet dat zij fout is. Het is lastig voor haar en voor mij. Gelukkig krijg ik soms iets heel ontroerends naar me toe geschoven. Eind goed, al goed…<3
Van achter het behang tot over je oren…
Een mooie titel van een boek dat ik nóg niet gelezen heb, maar waar de titel op deze fase erg toepasselijk is. Je koopt het boek bij bol.
Herkenbare fase! Bij zoon is het wel zo dat er vaak wat speelt als hij dit soort buien regelmatig heeft. Hij wordt dan vaak ergens overvraagd. Dat kan school zijn (of beter gezegd: dat was school), maar ook dat een opmerking / situatie / omschakeling naar iets anders niet helemaal goed viel. Er is vaak een verschil tussen oorzaak en aanleiding.
Hier helpt naderhand bespreken en dan de opties doornemen van wat hij wel mag doen als hij boos wordt (en wat niet). Dus: boos zijn mag. Schelden mag niet – met dan de vraag aan hem wat hij in plaats daarvan kan doen als hij boos is. Zoon stampt tegenwoordig dus regelmatig even (zelf) naar boven om af te koelen.
Verder: rust, reinheid, regelmaat en veel knuffels / dingen samen doen. Juist op de moeilijke dagen. En dus proberen te achterhalen of er ergens iets niet lekker loopt wat stress geeft.
Ik ben ook echt in de gaten aan het houden of er meer kan spelen. Wel een goede tip om te bespreken wat wel mag als je boos doe en wat niet. Thanks!
Hoi Marlieke Je doet het echt super goed. Ik heb met verstandelijk beperkten gewerkt en daar waren wij soms blij wnnr een leerling lekker brutaal werd of uit de plaat ging. Het is een teken dat ze zich veilig bij jou voelt. Je houdt van haar maar je accepteerd het gedrag niet en dat weet ze! Groetjes van Lenie mama van Elja. Ik lees af en toe je blogjes leuk!
Wat lief Lenie! Je hebt ook wel gelijk en een keer moet het er ook uit en dan liever bij mij.
Wij hebben hier ook zo’n vijf jarige rondlopen, af en toe denk ik echt… help!