Me and my schildklier

Ach ja, wat moet ik erover zeggen? Met mijn schildklier is gelukkig op dit moment niets mis, maar hij zorgt wel voor problemen. Hoe kan dat? Hoe kan het zo zijn dat alle waardes die met mijn schildklier te maken hebben goed zijn, maar dan toch mijn schildklier verdikt is. Vandaag vertel ik meer over mijn ontstoken schildklier en welke ellende die allemaal veroorzaakt. 

Het begon allemaal drie maanden geleden met een dikke tong, niet veel later werd ook mijn hals dik en inmiddels ben ik ook aan mijn drie dubbele onderkin gewend. Ik zie er nou voor mijn gevoel niet meer zo uit als een paar maanden geleden, al zien anderen dat geloof ik nog wel anders. Nadat ik 3 maanden geleden van de ene arts naar de andere arts gestuurd werd, ging het daarna iets beter om vervolgens een maand later weer helemaal mis te zijn. Alles dik, verdikt, bekneld en ik voelde me zo rot. Zo ziek. Geen griep, maar gewoon zo naar, vermoeid en op. Weer naar de huisarts, die weigerde een vorm van bloedonderzoek (daar ga ik dus niet meer naar terug). Terug naar de KNO arts, die me gerust kon stellen, maar niet verder kon helpen en daarna naar de endocrinoloog. De schildklierspecialist.

Thyroiditis de quervain

Hij was de eerste die me vertelde dat ik ziek was en dat hij aan alles kon zien dat ik niet in orde was. Ik kan je vertellen, als iemand dát bevestigd is het wel een opluchting en tegelijk een klap in je gezicht, dat je dus echt ziek bent. Zijn vermoedens waren dat ik na een virus in augustus, een ontstoken schildklier heb opgelopen. Thyroiditis de quervain. Je kunt het googlen, het staat alleen op een Duitse website als beste beschreven. In ieder geval, dat wat ik voel.

Inmiddels zijn we dus drie maanden verder en kwamen er uit de eerste bloedonderzoeken geen hele enge dingen. Alleen een groot tekort aan vitamine D, wat waarschijnlijk de oorzaak van de ellende is. Ik kreeg drie keer per dag ibuprofen voorgeschreven, waardoor de schildklier rustiger wordt en de zwelling niet groter wordt. Ik kreeg een dosis vitamine D toegediend en werd geacht op mezelf te letten. Rust te houden. En dat deed ik. En dat doe ik nog steeds.

Geen lange avonden meer, slaap ik slecht, dan even een tuk op de bank. Acht uur slaap is nu geen doel meer, maar een must. Rust, rust en rust en ik kan je zeggen; ik gedij er prima bij. De klachten zijn er nog steeds, maar niet meer zo dat ik niet meer functioneer. Ook het laatste bloedonderzoek liet geen gekke dingen zien. Dus we gaan zo op dezelfde voet verder, met iets minder ibuprofen. En checken we mijn ogen ook nog even bij de oogarts, omdat die ook mijn extreme vermoeidheid kunnen veroorzaken.

Ik kan niet wachten totdat ik weer fit ben. Dat ik weer mezelf ben, dat ik niet iedere ochtend met een dikke tong geconfronteerd word. Dat ik energie over heb na een dag met de kinderen. Maar ik functioneer en dat is iets waar ik al heel blij mee ben. En al duurt het nog 6 maanden (want dat zei die arts vandaag ook nog eens), ooit gaat het hopelijk toch echt voorbij!