Met Liza in de draagdoek

Al voordat ik zwanger was van Liza had ik al bedacht dat ik bij een eventueel volgende baby, een draagdoek of draagzak nodig had.

Als ik terugkijk op de babytijd van Eva, dan zie ik mezelf alleen maar op de bank zitten met haar. Ik kon geen kant op. Ging ik stofzuigen, dan ging zij huilen en daar zat ik weer. Ging ik koken, dan moest Floris met haar op schoot en de was? Die deed ik alleen maar als ze sliep. Mijn leven draaide om haar en alles moest daarvoor wijken. En ik deed het met heel veel liefde. Later kwam het besef dat ik het ook anders had kunnen aanpakken en dat ik haar best in een draagdoek had kunnen stoppen, dan had ik wellicht wat meer in mijn huis gedaan dat eerste jaar.

Gelukkig leer je van iedere ervaring en hoewel ik met liefde de hele dag met Liza op schoot zit, kan het gewoonweg niet. Daarom zocht ik al tijdens mijn zwangerschap een draagdoek of draagzak uit, waar ik me fijn bij zou voelen. Ik wilde geen ellendig lange doek waar ik mezelf helemaal in de knoop zou knopen (ik ken mezelf) en ik wilde liever ook geen ergonomische drager voor ín huis. Ik wilde een combinatie van die twee. Het fijne gevoel van een doek (want dat zou wel niet zo warm en stug zijn) en het gemak van een voorgevormde drager. In het land der draagdoeken viel mijn keuze al heel snel op de Hop-tye van het merk Hoppediz. Dat is een voorgevormde draagdoek die je met schouderbanden achter je rug knoopt. In tegenstelling tot de Mei-tai (die namen maken het vooral lastig) is de Hop-tye wel vanaf geboorte te gebruiken.  Maar dat wist ik toen niet. Ik dacht gewoon dat dit wel wat voor mij zou zijn en de verschillende dessins trokken mij ook wel aan.

Het lange wachten brak toen aan. Aidulac had veel mooie hop-tye’s online staan en ik hoopte maar dat tegen de tijd dat ik bevallen was, mijn favorieten er nog bij zouden zitten. Toen Liza eenmaal geboren was, kon ik niet wachten om mijn Hop-tye te kopen (de keuze is uiteindelijk gevallen op de Los Angeles Rood). Ik was nog wel wat onzeker of het wel wat voor mij was, of ik niet iets kocht waar ik niet mee om kon gaan en ga zo maar door. Ik heb tenslotte geen verstand van draagdoeken en ken niemand in mijn omgeving die ook wel eens een kind ‘draagt’. Gelukkig kan je bij Aidulac ook afhalen (in Delft) en daarbij gelijk uitleg krijgen over hoe zo’n doek werkt. Daarom stonden we 1,5 week na Liza’s geboorte op de stoep bij Annette. Het kleine poppetje (toen krap 3 kilo) was met ons mee, want zij moest tenslotte ook in de doek. Annette liet mij geduldig zien hoe ik de hop-tye om moest doen met een grote babypop en even later liet ze me zien hoe ik kleine Liza erin moest zetten. Ze was nog zo klein dat ze nog met opgetrokken beentjes (kikkerhouding) in de doek mocht. Annette raadde me aan om wel zo snel mogelijk haar beentjes buiten de doek te doen, want dat is beter voor het lijfje. Dat werd uiteindelijk pas na 3 weken, toen strekte Liza zelf  haar beentjes en vond ze dat ook in de doek fijn.

Ik moet zeggen dat ik nog geen moment spijt heb gehad van de aanschaf van deze doek. Liza heb ik er al veel in gehad, vooral de eerste weken zat ze er bijna 2 x per dag een uur in. Zo kon ik toch nog achter Eva aan en mijn ding doen en had zij de geborgenheid bij mij. Wat me wel tegenviel was de warmte die dat huid op huidcontact (haar wang tegen mijn borst) geeft. Als Liza haar hoofd optilt, plakt ze aan me vast. Schuurt zo lekker… Met een doekje is dit gelukkig snel te verhelpen. Het andere wat me opvalt is dat als ik de doek aan heb, ik ’s avonds geen behoefte meer heb aan een vest of deken over me heen tegen de kou. De draagdoek voelt echt als een extra laagje kleding, dat is overigens wel iets om rekening mee te houden in de zomer.

Het grootste voordeel van de draagdoek is natuurlijk dat Liza zo toe kan geven aan haar slaap als ze dat in bed niet kan, en door de geborgenheid verdwijnt ook heel snel de onrust in haar lijfje. Daarbij is het handig dat ze onderweg niet meer alles bij elkaar krijst (wat ze wel vaak doet in de kinderwagen) en ik (vooral ’s avonds) kan werken en toch bij mijn meisje kan zijn. Het ‘knopen’ van deze doek valt alles mee. Binnen een minuut heb ik Liza in de doek zitten zonder hulp van anderen. Natuurlijk kan het soms nog wel wat netter of strakker, maar zolang ik Liza niet hoor klagen is het vast goed. Overigens kan je ook deze draagdoek op verschillende manieren ‘knopen’, bij de Hoppediz Hop-Tye zit een heel duidelijk instructieboek dat je de verschillende technieken aan de hand van foto’s laat zien.

Twijfel je nog of het dragen van je kindje iets voor jou is? Dan kan je altijd een draagconsult bij Aidulac aanvragen. Dan legt zij alle voordelen van de verschillende dragers aan je uit en kan je zelf beslissen wat voor jou werkt (rekbare doek, lange geweven doek, kortgeweven doek, ringsling, mei-tai of een soft structured carrier).

De foto’s van mij met Liza in de draagdoek werd gemaakt door Thomas van der Willik Fotografie