Naar huis

Ineens overviel het me een paar weken terug. Met de vakantie van de meiden allang gepland, wilde ik eigenlijk gewoon even naar huis. Even terug naar Nederland. Voet op Nederlandse bodem zetten, de kinderen weer in het Nederlandse leven onderdompelen. Laten genieten van frikandellen, Efteling en familie. Niet perse in deze volgorde overigens.

Hoe kan zo’n gevoel nou ineens zo de kop opsteken? Ik ben hier echt happy en gelukkig met mijn leven. Het is toch denk ik het gevoel dat je terug naar je roots wilt en ik niet alleen, ook de meiden wilden dolgraag hun neefjes en nichtje weer zien. Ze willen bij opa en oma slapen. Ze willen gewoon in Nederland zijn en ik geef ze geen ongelijk en snap ze volkomen. Ik kan het gewoon niet uitleggen. Ik heb gewoon een enorme behoefte om ‘naar huis’ te gaan. Om me even weer in Nederland thuis te voelen. Om weer even gewoon alles mee te maken en niet van de zijlijn over Facebook, Instagram of – als ik geluk heb – via WhatsApp te volgen.

Afstand

Natuurlijk is afstand maar relatief, maar naarmate ik langer hier ben merk ik dat ik veel minder meekrijg van het leven van familie, vrienden en kennissen. Hartstikke logisch. En ik weet ook dat het overal ook meteen weer ‘goed zit’ als we elkaar zien. Uit het oog, uit het leven, maar het is goed als je elkaar weer ziet en dus gelukkig nog wel in het hart. Maar het wordt minder. En hoewel het onwijs normaal is, is het ook wel een soort van besef dat vier jaar afstand best een hoop is en dat ook ik eigenlijk harder aan vriendschappen moet werken.

Ik ben alleen daar zo slecht in!!!!

Hoe kan ik nou in twee landen werken aan vriendschappen. Dat is toch lastig? Ik vind het daarom heerlijk als we logees krijgen, dat we dan echt even tijd voor elkaar hebben. Al is het een dag of misschien alleen een ochtend. Dat doet me/ons goed. Dus een weekje Nederland moet daar ook weer enigszins aan bij kunnen dragen, hoop ik.

Planning

De planning is om deze zaterdag met de meiden naar Nederland te rijden. Floris moet helaas werken, maar kan dat gelukkig vooral vanuit huis doen – we hebben tenslotte een hondje die nog niet al te lang alleen kan zijn. Volgende week zit ik dus bij mijn ouders in huis en de planning is nog helemaal open.

Al ‘moeten’ we natuurlijk naar de Efteling en zijn er nog wel meer dingen die ik graag wil doen. Zo wil ik uiteraard naar de Action en de Hema, moet ik lekker een tompouce eten en beschuit met muisjes, vergeet de kroket en frikandel niet. Ik wil Liza het strand laten zien, want ze ging met 6 maanden weg uit Nederland en kent de zee en het strand niet. (Ik hou me aanbevolen voor een overnachting bij het strand overigens, als iemand een plek over heeft). Ik wil heel graag een broodje haring eten en Oom Thomas wordt door Liza geacht om een dinosaurus op haar pannenkoek te tekenen. Maar ik wil ook mensen zien! Ik ga mensen zien. Ik ga alleen niet het hele land doorkruisen met de meiden. De vorige keer met kerst (2016) deden we drie afspraken per dag en kwamen we doodmoe weer thuis, dat ga ik nu niet doen. Ik moet tenslotte ook weer alleen naar huis rijden…

Daten

Misschien kunnen we wel een dag afspreken bij een meer of zwembad, waar iedereen neer kan strijken? Het lijkt me gezellig om iedereen weer te zien, dus… wie graag wil daten met kinderen. Geef even een gil, dan kijk ik wat het fijnste is!