Als moeder van een driejarige dochter heb ik regelmatig te maken met onverklaarbare huilbuien en spontane ontploffingen. Vooral ‘s ochtends is het aan de orde van de dag. Waarschijnlijk heeft dat alles te maken met het feit dat ze dan honger heeft, maar je ochtend beginnen met een gillende (keuken)meid staat niet bovenaan mijn lijstje van ontspannen wakker worden. Ik vind het vooral irritant als al ze begint te gillen, vóórdat ik gehoord heb wat er aan de hand is. Als Eva eenmaal huilt (of gilt) dan houdt ze ook niet meer zo snel op. Vervelend voor degene die nog in bed ligt, sneu voor de buren die dat zeker weten ook kunnen horen en nog vervelender voor mij, want ik zit met een ontploffend kind dat niet kan of wil uitleggen wat er aan de hand is.
Een paar voorbeelden van de afgelopen twee dagen
- Eva komt onze slaapkamer binnen en ziet dat ik al ben aangekleed, zij wilde als eerste aangekleed zijn!
- Ik had haar tandpasta op haar tandenborstel gedaan, terwijl ze dat zelf wilde doen (zij was overigens een filmpje op mijn telefoon aan het kijken – je kunt het dus nooit goed doen)
- uiteraard was de volgende driftbui omdat ik de tandenborstel überhaupt uit het bakje had gehaald
- en de driftbui die daarop volgde, ging om het feit dat ík mijn tanden nog niet had gepoetst (maar dat had ik stiekem gedaan toen zij even moest uitrazen in haar kamer)
- Een driftbui omdat haar vriendinnetje als eerste de trap af mag
- En stel je voor dat je vader ook naar de wc moet, heb je nog een reden nodig?
- En gewoon omdat ze even om alles wilde ontploffen wat op haar pad kwam
Tussendoor is ze uiteraard het allerliefste en allerleukste meisje van de wereld en snapt de kleine dame ook echt wel dat ze eerst moet vertellen wat er aan de hand is, voordat de tranen komen. Helaas vergeet ze deze afspraak op het moment suprême. Ach ja; ‘alles is een fase’ en ‘ook dit gaat weer over’. Ja toch??
Ik vond onderstaand plaatje online. Zo herkenbaar! Herken jij je kindje hierin?
1 thought on “Onverklaarbare huilbuien en spontane ontploffingen”