Wallen tot aan mijn knieën, kleding die ik achterstevoren of binnenstebuiten aan heb en als een zombie door het huis lopen. Het is deze dagen, nee de laatste weken, aan de orde van de dag. De verslonzing is begonnen omdat er gewoonweg geen ruimte is voor mezelf de laatste tijd. De ellende begon toen we twee weken in Zwitserland woonden. De verhuisstress kon het niet meer zijn. Het ziek-zijn was toch echt voorbij en toch, toch was Liza iedere nacht wel tien tot twintig keer wakker. Floris wordt niet wakker van de kids, dus ik was de sjaak. En net toen ik het echt niet meer aankon, besloot Liza om weer rustiger ‘s nachts te worden. Ze liet merken dat ze honger had. Met liefde goot ik er een flesje in om daarna weer in bed te duiken. Tot zes uur, half zeven. Zo trok ik even bij, want overdag was het drama om alles. Ik kon niet naar de wc, ik kon niet uit het zicht verdwijnen. Al liep ik even achter haar kinderstoel langs, het was brullen. Arm kind. Ik weet het nog van Eva hoor. Alles is een fase en de ene fase is erger dan de andere. Deze fase is volgens mij het pittigste. En we zijn er nog niet uit. Nog niet. Wel bijna!!!
Inmiddels slapen we de nachten door, maar beginnen de ochtenden vroeg. Veel te vroeg. Om half zes hoor ik de eerste klanken uit haar slaapkamer komen. En die zijn gelukkig gezellig. Dat scheelt al een slok op een borrel. Bij Eva kwam er vroeger gelijk een enorm gekrijs uit. Dan moest er een fles in en dan kon Eva weer normaal doen. Liza is veel meer in balans ‘s ochtends. Verder overdag ben ik blij als ze echt even zelf speelt. Als ik haar echt 5 misschien 10 minuten in de box kan laten. Liza wil namelijk staan. Ze wil lopen. Ze wil de wereld ontdekken. Ze willen proeven. Ze wil voelen. Ze wil door. En dat ze niet kan kruipen dat stoort haar enorm. Daarom oefent ze en oefent ze. Net zolang ze wel vooruit komt! En dat lukt. Beetje bij beetje en de ene keer wat sneller en wat makkelijker dan de andere keer.
Rustig bij mij zitten, dat doet ze alleen als ze echt heel moe is. Van die momenten maak ik dan dankbaar gebruik. Even hangen op de bank. Om direct haar weer vast te houden. Want dan klimt ze weer bovenop me om bij de afstandsbediening te komen. Ze hangt van de bank af om bij mijn telefoon te komen of ze ziet de plant en goedschiks of kwaadschiks, het lukt haar om daar in de buurt te komen en de plant omver te mikken. Dit kleine meisje gaat ineens heel hard. Ze wordt ineens heel snel groot. Ze gaat door. Ze kruipt op haar maniertje. Ze trekt zich op aan de tafel en loopt nog net die tafel niet rond, maar dat duurt niet lang meer. Ze stapt. Ze stapt de wijde wereld in. Wat nou baby? Wat nou 8 maanden. Laat haar maar groeien. Ik vind het fantastisch om zo van haar ontwikkeling te kunnen genieten. Daar heb ik die vreselijk korte nachten wel voor over. En die verslonzing? Dat komt ook vast wel weer goed als ik weer tijd heb om de ochtenden fatsoenlijk te beginnen.
Hieronder een compilatie van de filmpjes afgelopen week! Leuk he 🙂
Klinkt als een pittige periode voor jou. Hopelijk wordt het snel wat rustiger.
Wow, wat heftig, die slapeloze nachten! Hier was het sprongetje net voor de acht maanden. Maar dan wel met goed slapen, fijn. En haha, dat over je heen hangen voor de afstandsbediening. Dat gebeurt hier ook regelmatig! Knap dat ze zich al kan optrekken. Hier is het nu vooral kruipen en alles pakken wat juist niet mag ;).
Wat een klein klimkontje is het hahaha! Leuk om te zien!