Fänerenspitz | De morgenstond heeft goud in de mond

Toen ik afgelopen maandag om 20:30 uur een whatsappje kreeg met wie er van de loopgroep mee wilde naar de top van berg om de zonsopkomst te zien op dinsdag, twijfelde ik geen moment. Dit was mijn kans! Floris heeft vakantie en we zijn gezegend met lief bezoek dat graag op de kinderen let, niks belette me dan ook om zo snel mogelijk volmondig met ‘ja!’ te reageren. Vertrek: 4 uur ‘s ochtends – zonsopkomst: 5:45. Het lopen van het restaurant richting de top van Fänerenspitz zou ongeveer een uur in beslag nemen.

Appenzellerland: Fänerenspitz

Uitrusting: zaklamp (in mijn geval twee fietslampjes van de Action), wandelschoenen, walking stokken, eten en drinken en natuurlijk mijn fototoestel.

Natuurlijk sliep ik belabberd. Ik droomde dat ik van alles vergat en daarna dat ik me versliep. Liza kroop nog tussen ons in. Dus het was pittig te noemen, al had ik daar om half 4 ‘s ochtends weinig moeite mee. Rond half vijf waren we dan bij het restaurant waar we dan richting ‘het kruis’ moesten lopen. Dat kruis was echt ver weg en de weg ging pittig omhoog. Maar het uitzicht was fantastisch, steeds een beetje meer licht terwijl de volle maan helder aan de hemel scheen.

Het was wel echt pittig. Ik kreeg op een gegeven moment de ene been niet meer voor de andere en liep met kramp in mijn kuiten. Buiten adem tot en met en ook nog eens pijn in mijn kop. Gelukkig kwamen we na zo’n drie kwartier bij dat Kruis aan. Het had niet veel langer moeten duren! Na even acclimatiseren stond daar een Kafi Lutz voor ons klaar (koffie met schnaps). Lekker hoor!
Hierna volgde een uur lang foto’s maken, ontbijten, nog meer foto’s maken en genieten van het uitzicht.

Het was pitig, het was zwaar, maar het was een ervaring om nooit meer te vergeten!

Terug liepen we via de andere kant van de berg naar beneden. In plaats van door weilanden ploegen en koeien ontwijken, was dat door het bos crossen. Heel tof! Natuurlijk eindigden we weer met het uitzicht op het mooie Appenzellerland