Van die dramatische dagen die je met peuter heb

Het leven met een peuter is soms hilarisch leuk en drijft je soms tot wanhoop. Ze kopieren alles en nemen alles letterlijk. Heerlijk, fantastisch, genieten en toch is het soms niet genieten. Vooral wanneer je peuter zijn dag niet heeft.

Wil je dat even in de was gooien, wordt al snel in de wasmachine (door mij overigens de droger genoemd) proppen en daar is ‘ie dan; de eerste huilbui van de dag.

De wasmachine gaat niet aan mama!!!!!

Sorry schatje, maar dit is de droger. Zullen we het in de goede wasmachine doen?

NEE, niet mijn was uit de wasmachine halen….

Samen doen we de was in de wasmachine en ze mag er zelf wasmidel ingieten (daar heb ik natuurlijk nu al spijt van, want dat wil ze de volgende keer als ik geen tijd ervoor heb ook doen.) Het is weer even rustig.

Rustig is natuurlijk relatief bij een peuter want wanneer ze heel rustig met 3 houten huisjes aan het spelen is op de bank, ligt de volgende driftbui op de loer. Een van de huisjes valt onder de bank. Ze vraagt of ik hem wilde pakken. En voordat ik er erg in (en dus het huisje gepakt heb), heb zegt zij

‘Nee, ikke doen’

Een driftbui zoals je ze alleen op televisie ziet volgt. Ook als ik het huisje weer terug op zijn plaats leg en haar zeg dat ze het huisje nu zelf kan pakken, levert niks op. Nee is nee en drama is drama. Vergeet het nou niet mama. Je hebt niks te vertellen, te vragen of te doen tijdens zo’n bui. Het ligt op de grond en gilt.

Wanneer haar zus vraagt of ze even tv mag kijken, zet ik de televisie aan. Deze dame is altijd zo ‘vreselijk lief’ tijdens een driftbui van haar zus. “Ik luister wel tenminste normaal” (trut :)) Bij eerste tonen van de film kalmeert de peuter langzaam en lijkt de driftbui weer voorbij.

Lala Poo kijken!!! 

Lijkt, want mevrouw wil geen Big Hero 6 kijken, ze wilt gewoon ongeneerd naar Lala en Poooooo kijken. En als die opstaan commandeert ze voor het volgende. Niet leuk, mama. Zandkasteel kijken. Je kunt je voorstellen dat Lala en Po bij ons heel vaak; op vakantie zijn, nog slapen, nieuwe afleveringen aan het opnemen zijn etc. Hetzelfde geldt overigens voor Koning Koos met Sasa en Toto. Die moeten vaak zwemmen, douchen of slapen nog. Vandaag ook. Vandaag was er geen kindertv. Big Hero Six mocht aanblijven en na verloop van tijd pakte ze zichzelf even beet en ging met de playmobil spelen. Daarna zocht ze Peppa Pig op om verstoppertje te spelen en zo hadden we een heel uur geen geschreeuw en geen gejank. Wat fijn!

Natuurlijk wordt verstoppertje spelen weer onderbroken door een zus die meespeelt en het spelletje niet volgens de regels van de peuter speelt.

Peppa moet tellen!!!!

Het uurtje rust is weer voorbij. Kleuter wordt aan de tafel met een tekening gezet (had ik al gezegd dat het de hele dag regende?) en peuter is weer met de playmobil aan het spelen. Ik bekijk hoe ik wat luisterboeken op de ipad zet. Het lijkt me wel handig voor in de vakantie, maar als ik de Ipad vast heb, dan willen anderen er ook op.

Mijn Ipad!

Pick your battles. Niet lang daarna zit er één op de ipad en de ander op haar eigen Kurio. Tot het middageten oke?

Na het middageten is het mooi weer en ik schop de twee dames naar buiten. Spelen moeten jullie. Energie kwijtraken. Frisse lucht opsnuiven. Gaan. Schoenen aan alsjeblieft.

Laarzen aan.  Zelf doen. Nee, zelluf doen. Mamaaaaaa!!!! 

Ik wilde alleen maar helpen liefje. Hop naar buiten, terwijl mama even wat probeert op te ruimen.

Mamaaaaaaa

Hellup

NEEEEEEE

Dat naar buiten gooien was ook niet echt een plan. Iedere seconde mocht ik wel weer een brandje blussen. Niet je zusje pijn doen, we slaan niet in dit huis, kom op niet om alles huilen. Wat moeten de buren wel niet denken. Ik wil even door jongens, ik kan niet de hele tijd heen en weer rennen. Zo kan ik niet met jullie spelen straks. Etceteta, etcetera…

Binnen heb ik inmiddels de boor gevonden en probeer ik het traphekje los te krijgen. Het helpt niet mee als kinderen dan eromheen lopen en de schroeven stelen. Het helpt ook niet mee als ze het hekje als losstaand trappetje willen gebruiken. Ik corrigeer ALWEER, nee eigenlijk word ik gewoon boos. Blijf er nou eens met je tengels vanaf. Het is hartstikke gevaarlijk wat je doet.

Snif, snif, jankbui. 

Dat het allemaal aanstelleritus is, blijkt wel wanneer haar zus roept en ze zo alles vergeten is. Dramaqueen.

Nog geen minuut later hebben de dames het weer aan de stok met elkaar. “Ze mag niet in mijn kamer komen zonder dat ík daar toestemming voor geef” schreeuwt de kleuter. Begint dat nu al? En ze duwt d’r zus de kamer uit. Deze gooit kwaad de deur dicht en begint verdrietig te snikken

Snik snik.

Uit de kamer hoor ik ook gesnik. “Nu zit ik opgesloten!”. Wat een ellende. Hoe lang duurt deze dag nog?

Ik heb het traphekje inmiddels gedemonteerd en leg alles bij elkaar om hem terug te brengen naar de ikea. Daarna ga ik naar buiten. In de garage vond ik een Hollandse deurbel die ik op het speelhuis vastzet en ik ruim nog wat zooi buiten op. Wanneer het weer keihard gaat gieten, rennen we weer naar binnen. Niet allemaal.

Mama!!!!!! Ik kan er niet af. Helpen?  

Tuurlijk. In de gang eis ik dat de dames hun schoenen uit doen, want ze hebben weleens de neiging om met baggerpoten en al op bed te klimmen.

Nee, niet schoenen uit. Niet! 

Ik besluit het over een andere boeg te gooien. De laarsjes trek ik uit en ik vertel de dames dat ze zich mogen verkleden. Dat is leuk, voor eventjes dan.

Want Elsa is niet leuk
Assepoester is te groot
Ik wil geen roodkapje zijn 
en dan worden alle verkleedkleren uit de kast gegooid

Had ik al gezegd dat dit echt een dag uit duizenden was. Zo eentje die je nooit meer zal vergeten en door dit blog ik het mijn kinderen altijd onder hun neus kan schuiven. Ja dames, zo irritant waren jullie toen!

We gaan naar boven. De meiden eten en drinken wat en omdat ze zelfs dan steeds met elkaar vechten, over elkaar heen klimmen, de peuter slaat er weer op los ben ik het echt kotsbeu. Ik besluit Floris te vragen of hij eerder naar huis kan komen of misschien wel gewoon vroeg thuis is vandaag. Die dames kunnen me wat. De televisie gaat aan op Assepoester, beide meiden drammen wat, maar verder valt het mee. Ze zijn ook moe, kan ik zien. Als Floris thuiskomt, sprint ik naar de auto voor een half uurtje boodschappen. ALLEEN! Die had ik wel verdiend na vandaag!

Eenmaal thuis moet ik koken en als ik kook kan ik geen kinderen die dwars doen in de keuken gebruiken. Liza schuift met haar romper al mokkend over de grond. Haar blik zegt vandaag genoeg: ik mag ook helemaal niks. 

Tijdens het eten blijft het rustig. Totdat het tijd voor het toetje is.

Ik wil het rode toetje!!!!!

Gelukt, de jongste heeft het rode toetje.

Ik wil een andere lepel!

Ik geef een andere lepel

Nee, ik wil dezelfde lepel!

Drama is compleet. 
Zie filmpje ter illustratie

Er wordt geschreeuwd, er wordt gejankt, er wordt gebruld. Tijd om naar bed te gaan. 

Ze houdt zich stevig aan de kinderstoel vast.

Ik wil niet naar bed. Ik wil mijn toetje. Nee ik wil niet mijn toetje. IK wil ook niet die lepel, en al helemaal niet de lepel die ik net had. 

 

Eenmaal uit de kinderstoel losgewrikt is het tijd om te gaan slapen.

Niet zolang zij het voor het zeggen heeft. Ook op weg naar bed is het huis te klein. Laatste pogingen om te ontsnappen worden nog genomen, maar het is voorbij. Om 19:00 uur valt de peuter in een diepe slaap.

Morgen is er weer een nieuwe dag. Hopelijk is die een stuk leuker dan vandaag.

Ps. en dan ben ik zelfs de keren nog vergeten op te schrijven dat ze huilde omdat haar drinken in de verkeerde beker zat. Dat ze geen melk wilde maar jus d’ orange. Dat ik haar sokken op de verkeerde manier aantrok en daarna uittrok, maar dat ook niet de bedoeling was. Dat ze maar 1 staartje wilde en geen twee, maar zonder staartjes was ook niet goed. Dat de televisie niet aanstond. Dat de Ipad niet aan ging. Dat het haar niet lukte om de puzzel te maken, maar dat mama ook niet even wilde/kon helpen. Dat ze van haar zus een tik terug kreeg nadat ze zelf een ferme klap had uitgedeeld. Dat we d’r tanden moesten poetsen. Dat mama haar naar bed bracht, maar papa ook niet goed was.

Herkenbaar? Vast wel!