Face your fears! Bang voor honden

Zo lang ik me kan herinneren ben ik bang voor honden. Het begon ergens in mijn jeugd toen ik met mijn opa langs een boxer-hond liep die me achterna kwam rennen. Later de herdershond van een vriendinnetje dat echt geen vriendje van me was. Mijn moeder moest zelfs bellen als ik kwam spelen of de hond in de garage zat. Doodsbang was ik voor hem. Toen kregen mijn oom en tante een hond. Een schat van een beest, maar dat vond ik pas als ik een half uur boven had gezeten en dat beest rustig was. Zo ging het door. Ik kan me nog herinneren dat ik naar een vriendje fietste en er een klein kutbeest (mag ik dat zo zeggen?) in mijn enkels zat. Wat een ellende die honden!

Een schoonfamilie vol honden

Later werd het beter. Ik kreeg met Floris er een schoonfamilie vol honden bij. Een soort van opgevoede honden, die nogal graag óp mijn hoofd zaten… Mijn angst kwam onder controle. Maar loslopende honden waren nog steeds niet mijn favoriet. Ik bleef in de auto zitten als er op het veld honden losliepen of ik riep uit de auto of de eigenaar niet even zijn hond(en) vast wilden houden. Held van de dag!

Floris wilde heel graag een hond. Ik hield het nog af, maar was wel steeds meer voor het idee te porren. Echter ging het na een vakantie in Spanje bij mijn schoonmoeder weer helemaal mis met mij en mijn angst. Reden? Voor onze ogen werd door twee dolle herders van de buren het hondje van mijn schoonmoeder verscheurd. Het was vreselijk, zo ontzettend verdrietig, Fleurtje was zo’n lief en schattig hondje. Echt. Ik zie het nog voor me… Daarna hoefde er maar een hond te blaffen en ik trilde van onder tot boven. De buren hadden zelfs een huilbui te pakken toen ik hun hondje zag en vooral hoorde. Nou was ik voordat het gebeurde al geen fan van dat hondje, maar dit was wel een extreme reactie.

En toch. Face your Fears. Na een tijdje begon het weer te kriebelen. Mijn schoonmoeder kocht na een paar jaar een nieuwe hond en we waren helemaal weg van het ras. De beslissing werd op een gegeven moment gemaakt om een fokker te zoeken en te kijken of we een klik hadden met de fokker en de dieren. We besloten op vakantie te gaan naar Frankrijk om vanuit daar een fokker in Spanje (net over de grens) te bezoeken.

Net voordat we op vakantie gingen werd het contact met die betreffende fokker slecht en we hadden er een naar gevoel bij. We keken verder en hielden alle opties open. Deze week 6 jaar geleden kwamen we terug in Nederland van een enerverende vakantie. We kochten namelijk in Madrid een hond!

Een Spaanse Mastiff

Een Spaanse Mastiff koop je uiteraard in Spanje. Ze worden wel elders in Europa gefokt, maar niet zoveel. We besloten vanuit het vakantieadres in Frankrijk naar Madrid te rijden en de best aangeschreven fokker te bezoeken. Daar werd ik geconfronteerd met heel veel honden. Het was een enorm complex net aan de rand van Madrid. Hier kwam je eerst langs de kraamkamer met allemaal kleine wollige pups. Echt van die beertjes, te schattig. Daarna kwamen we langs de wat oudere pups en toen op het grote gedeelte waren heel veel grote hokken met heel veel grote honden. In totaal had hij 64 honden zitten. Op een gegevens moment kwamen we in het gedeelte waar de honden los zaten en stond ik daar tussen een hoop beesten! Face your fears dus en dat ging. Ergens in een hoekje zagen we apart van de groep een donkerkleurig hond(je) zitten. Hij bleek net behandeld te zijn aan een ligplek. We waren er gelijk zo verliefd op. Op de vraag of hij te koop was (wat; vroegen we dat echt?) keek de man ons aan en twijfelde. Daarna kwam zijn ondernemersgeest natuurlijk naar boven en was hij te koop. Het kostte even een bom duiten, maar we waren verliefd. En als je verliefd bent doe je rare dingen. We bleven in Madrid slapen, hadden nog ruzie met een pinautomaat die mijn pasje opat, gingen naar de dierenarts voor de benodigde entingen en papieren (hij zette de data van entingen etc nog even terug). Daarna reden we terug naar onze vakantieplek met Mello. Die naam hadden we gelijk toen de fokker zijn stamboomnaam zei; Merlot – ‘like the wine’.

Hieronder een aantal pagina’s uit het fotoboek van die vakantie. De originele foto’s zijn bij een crash van onze harde schijf helaas gewist. 

En mijn angst?

Mijn angst kwam net zo hard weer terug na een paar jaar. Inmiddels laat ik Mello niet meer alleen uit, hij is  te waaks op mij en ik ben bang. Niet voor hem hoor, maar voor de confrontaties met andere honden. In Zwitserland is dat helaas niet beter geworden. De honden hier zijn over het algemeen waakhonden en die waken tot ver buiten hun terrein… Ik ben er geen voorstander van. Maar misschien sta ik volgend jaar wat dat betreft ook wel weer steviger in mijn schoenen hoor, we zullen zien!