De laatste loodjes wegen het zwaarst. Nu het einde van het schooljaar eraan komt, merken we het goed aan de kinderen. Ze zijn op. Ze zijn toe aan vakantie. Ze zijn niet te genieten. Ze plakken aan je vast. Ze janken om alles. Ze maken ruzie om alles. Ze weten van gekkigheid niet meer wat ze met zichzelf en de wereld aan moeten. En weet je, dat is ook niet zo gek.
Niet alleen zit er een heel jaar school op, waarin ze veel geleerd hebben. Niet alleen zijn de nachten korter omdat het nou eenmaal bloedheet is. Maar weet je wat het grootste hangijzer is bij de kinderen… Ze moeten afscheid nemen.
Afscheid nemen van een jaar waarin ze vrienden hebben gemaakt, ruzie hebben gemaakt, nieuwe dingen hebben geleerd, groter hebben moeten worden, groter zijn geworden. Afscheid nemen van de juf of meester en is het niet hun eigen juf of meester, dan is het misschien wel een overblijfjuf, een extra juf of iemand die ze dierbaar is. En afscheid nemen is moeilijk, vooral als ze zo jong zijn en een (h)echte band hebben opgebouwd.
Natuurlijk kunnen kinderen je juist dat laatste niet vertellen. Want het is zo abstract hoe ze zich voelen. Maar die veranderingen die de laatste weken van een schooljaar met zich meebrengen met de spanningen van het rapport, het afscheid nemen, de werkjes mee naar huis nemen, de verjaardagen die nog snel gevierd moeten worden, met sport dat even stopt, vriendjes en vriendinnetjes die allemaal afzonderlijk van elkaar op vakantie gaan. Het is veel en dat mogen wij als ouders ook wel beseffen.
Mijn oplossing? Bij ons werkt het om goed te kijken naar wat ieder kind nodig heeft. Zo heeft bij ons de oudste juist in deze periode een dag thuis bij mij nodig. Gewoon even iets anders dan school aan haar hoofd, mee boodschappen doen, een klein cadeautje krijgen en ze komt met zo’n ‘pauze-dag’ weer helemaal bij. Liza daarentegen gedijd juist goed bij slaap, haar wek ik dan ook niet. Als ze dan een keer kan uitslapen, dan kan dat en meld ik het de juf dat ze wat later komt (al is ze tot nu toe nog steeds om de normale tijd wakker geworden).
In dit geval ben ik ook degene die beslist wat het juiste voor mijn kind is. Al vinden andere mensen dat ze naar school moeten, al word ik gek aangekeken als ze thuis is en niet ziek is. Het interesseert me niets. In dit geval ben ik er vol van overtuigd dat dit de enige oplossing is en dat we daar allemaal van profiteren.
En zeg nou zelf, wat doen ze die laatste week van het jaar nou?
Comments