“Het ging verder dan door merg en been”

Ik moet even mijn verhaal van gisteren van me afschrijven. Van me afschrijven werkt therapeutisch heb ik gemerkt en jullie zijn een fantastisch publiek. Zal ik dan maar beginnen? Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee waar. Wat begon als een normale dag eindigde gelukkig ook weer in een normale dag, alleen hadden we een vreselijke tussenstop bij de noodarts.

De meiden waren aan het spelen en ik waarschuwde ze omdat ze met de deur aan het spelen was. Natuurlijk luisterden ze niet naar me, wanneer luisteren ze eigenlijk wel naar me? In dit geval hadden ze beter wel kunnen luisteren. Want nog geen seconde later ging het mis. Een ‘auwwaaa’ gevolgd door een hard huilen. Te hard, dus ik rende naar binnen. Ik zag een heel klein ieniemini vingertje compleet onder het bloed. Liza’s vingertje.

Deze moeder nam een sprint naar boven (daar is de keuken) en ging op zoek naar een pleister. Er was heel veel bloed en toen ik haar vingertje wat beter bekeek kwam ik tot de conclusie dat ík dit niet zelf kon verbinden. Er was gewoonweg teveel bloed. Gelukkig is de huisarts dichtbij en dus liep ik met Eva en Liza die kant op.  Helaas, de huisarts was weg en het meisje aan de balie vond het er niet goed uitzien en belde meteen de noodarts. Binnen een half uur kon ik terecht. Juist.

Zonder auto kom ik natuurlijk nooit bij het stadje. Floris was aan het werk en heen en weer rijden was niet handig. Inmiddels was het bloeden gestopt. Gelukkig heb ik een buurvrouw die verpleegster is en ik vond dat zij moest beslissen of ik alle registers zou open trekken om met Liza naar de noodarts te gaan. Ze wist het niet. Het zag er niet goed uit, maar kon het wachten tot morgen? We besloten naar de andere buurvrouw te gaan en haar te laten kijken. Geen goed plan. Want een bebloed klein vingertje in combinatie met een vergevorderde zwangerschap, is vaak geen goede combinatie.

Al met al besloten we om wel naar de noodarts te gaan en was mijn ene buuf zo lief om d’r auto uit te lenen en op Eva te passen en de andere buuf om te rijden en mee te gaan. Ik kon wel wat hulp gebruiken. Overigens vond Liza het allemaal prima. Ze had geen last van d’r vinger, maar het zwol aardig op. Naar om te zien.

Eenmaal bij de noodarts werd gelijk haar vingertje door de röntgen (dat hebben hier alle (huis)artsen) heen gehaald en daarna begon het wachten.  Het lange wachten. Gelukkig genoeg afleiding door speelgoed en andere zaken. Een hele grote meneer  had volgens mij zijn vinger eraf gesneden (ja, het kan altijd erger). Een klein jongetje had een nare snee in zijn been. En alle moeders en bijrijders hadden het heel gezellig. Totdat de grote meneer terugkwam met zijn duim in een dik verband en het kleine jongetje al luid huilend gehecht werd. Mijn maag draaide om en het werd nog erger.

Na lang wachten was dan eindelijk Liza aan de beurt. De dokter was een lieve man, maar wat hij mijn kleine meisje aandeed. Hij keek haar nagel na en besloot om het bloed er met een naald uit de nagel te halen. Ik wil jullie de details besparen. Het was vreselijk. Het plafond was daarentegen schitterend. Mooi afgewerkte en vreselijk oude balken. Maar zelfs dat kon me niet afleiden van het enorme gehuil van Liza.  Een gehuil dat mij zoveel pijn deed dat de tranen over mijn wangen stromen. Een gehuil omdat mijn kleine meisje, zoveel pijn had. Zo in paniek was. Zo… ik heb er geen woorden voor. Het was meer dan vreselijk. Het was meer dan verdrietig. Het was meer dan heftig. Het ging verder dan door merg en been. Haar gehuil boorde zich in mijn hart en maakte me misselijk en enorm verdrietig.

Gelukkig eenmaal voorbij, was het voor Liza ook voorbij. Wat een drama voor zo’n kleine dame en wat een stoere bikkel is ze. Een verband werd met zorg aangebracht en binnen een seconde eraf getrokken. Een pleistertje hield het totdat we thuis kwamen. Ze lag met dank aan de oppas (wij moesten naar de eerste ouderavond) op tijd in bed en zij heeft fantastisch geslapen. Ik niet. Ik was te onrustig van alles.

Vandaag gingen we voor controle naar de kinderarts. Iemand met verstand van zaken. Hij vertelde me namelijk dat als hij Liza gisteren gezien had, hij de nagel weer teruggeschoven had en weet ik veel nog wat meer. Ik kan je vertellen: JAKKES. Mijn maag draaide weer om. En dan toen had hij nog niet eens die nagel geknipt. Een nare opmerking later: “Als je nou niet bewogen had, dan had je vinger niet opnieuw gebloed.” en bitcherige opmerking terug: “Ze is nog geen 1,5, dat kan je niet van haar verwachten.”, gingen we naar huis met een pleister om haar gewassen vingertje.

Een pleister die in de auto er alweer af getrokken werd.

Bedankt voor het lezen!