Sinds het begin van dit schooljaar gaat Liza naar de Spielgruppe, de Zwitserse variant van de Peuterspeelzaal. In het begin was ik wel wat huiverig hoor. De juf was kwam vrij chaotisch over. Ik heb het echt even los moeten laten en er vertrouwen in moeten hebben. Gelukkig kon ik de eerste dag gelijk mijn gereserveerdheid overboord gooien. De juf deed het zo goed en was goed voorbereid dat ik er alle vertrouwen in had. Liza kon ik ook weer prima ophalen, natuurlijk moest ze van de spanning wel even huilen. Maar dat is ook best wel logisch. Ik was allang blij dat ik haar niet hard huilend achter moest laten.
Wanneer je je kind huilend moet achterlaten
Al veranderde dat in de derde week. Ze wilde niet meer. Ik liet de derde week een schreeuwend kind achter en dat doet pijn. Gelukkig zei een andere moeder gelijk daarna dat ze stil was. Natuurlijk hoort het er ook een beetje bij. Vaak zie je ook dat als ze in het begin graag gaan, dat ze vanaf de derde keer een drama gaan maken en dat dit drama lang aanhoudt. Het drama hield ook de vierde keer aan, zij het iets minder. Vorige week ben ik ietsje langer gebleven, maar toen kon ik dan ook zonder problemen weglopen. Dat voelde toch iets beter. Afgelopen week, de zesde week, zei ze zelf ‘vandaag ga ik niet huilen.’ En ze hield zich aan haar woord. Ik kon zo weglopen!
Wat doen ze op de Spielgruppe
De juf zet aan het begin een grote tafel klaar met iets uitdagends. Zo stonden er eens een paar bakken met steekparels. Ze had ze een keer een groot piepschuimblok op de tafel gelegd met spijkers en hamers ernaast. Echte hamers en echte spijkers! Ook hebben ze een keer hun handen en voeten mogen natekenen. En hangt er nu aan haar tas een mooie sleutelhanger die zelf heeft gemaakt met kralen. Afgelopen week hebben ze van een wc rol een muziekinstrument gemaakt en geverfd. Ik vind het zo leuk hoe creatief er met die kinderen wordt gedaan! Dit zijn dingen die ik thuis eigenlijk niet doe of niet aan denk, des te leuker dat ze het op de Spielgruppe wel doet.
Na het knutselen is het tijd voor spelen en tussendoor krijgen ze hun pauzesnack ‘znüni’. De juf geeft altijd het restje terug, zodat we precies zien wat ze hebben gegeten. Daarna mogen/kunnen ze weer spelen. Als laatste leest de juf nog voor uit een boek waar ze de kinderen heel erg bij betrekt. Ze heeft een stapel van die interactieve boeken, superleuk. Daarna zitten de twee uur er weer op. Uiteraard wordt er als afscheid nog een liedje gezongen (Eva heeft het mij inmiddels geleerd met de juiste Zwitserse uitspraak).
Liza is de jongste
Liza scheelt een half jaar met de andere kinderen. Deze zijn of worden allemaal drie binnenkort. Je ziet het verschil wel goed hoor. Vooral de meisjes zijn een stuk verder en wijzer. Ze komt echter wel met al deze kinderen in dezelfde kleuterklas over twee jaar. Natuurlijk super dat ze elkaar dan al goed kennen.
Liza is geen kind dat het kaas van d’r brood laat eten en ik verwacht dan ook dat ze over een tijdje lekker meespeelt en meekletst.
Hoe gaat het met de taal?
Wij spreken thuis alleen maar Nederlands. We hebben besloten om de juf van de Spielgruppe haar eigen ding te laten doen. Eten, drinken, zitten, lezen, luisteren, schoenen, appel, banaan, tekenen, boek, poppen en auto’s zijn allemaal woorden die ze begrijpt. Het is aan de juf en aan Liza om hun weg erin te vinden. Ik denk dat ik geluk heb met de juf, ze is gewoon verliefd op die kleine druif. Daardoor kan ze alles maken en doen en vindt ze het prima. De juf laat echt zien dat ze d’r aandacht heeft en geen Liza de ruimte om zelf naar haar toe te komen. Na 6 weken begint dat zijn vruchten af te werpen. In plaats van een ‘coole’, een ‘kleine turnier’, kwam de juf vandaag naar me toe en vertelde trots dat ze voor het eerst echt had gekletst en mee had gedaan met het boekje lezen. Super!
Liza is een heerlijk speciaal meisje. Een meisje dat er op haar manier wel komt<3 Ze verzint zelfs nieuwe woorden, die zowel wij als de Zwitsers kunnen verstaan! Ik vind het fantastisch hoe ze zich zonder mokken staande houdt en in een vast verwarrende wereld.
Hoi Marlieke.
Voor 25 jaar begon ik als verpleegkundige in CH te werken. En…ben er nog steeds. Heb mijn CH man twee kinderen(15 en 16 jaar) welke tweetalig groot geworden zijn.
Naast mijn baan in een verpleeghuis ben ik al 9 jaar Spielgruppeleiterin! Ik herken jou verhaal heel erg goed!
Je dochter en jij…jullie doen het super ! Ook in mijn Spielgruppe ( Gumpischloss in Winterthur ) is de indeling echt bijna herzelfde. Leuk om te lezen.
Succes met jullie CH avontuur.