Hoe tem ik mijn draak?

Eva is een pittig meisje. Altijd al geweest. Het is óf het meisje dat lacht, óf het meisje dat huilt. Zo was het al in de buik, zo was ze als baby en zo is ze nog steeds. Ik zeg altijd maar:

kinderen met karakter worden niet vergeten

Maar dat het niet zo makkelijk is als dat het klinkt, dat snap je wel. Want hoe ga je om met:

… een meisje dat aan het begin van de fietstochtje/wandeling al haar kont tegen de kribbe gooit en zegt dat ze niet verder gaat fietsen. Want: “Fietsen is stom en je krijgt er alleen maar pijn in je benen van. Elsa (Frozen) hoefde vroeger ook niet hele stukken te fietsen om haar kracht te krijgen.” Uiteraard verlies ik (vooral nu het zo koud is en ik Liza liever niet onderkoeld heb wat sneller) mijn geduld, wat uiteindelijk uitmondt in een flinke jankpartij midden op straat. En zoals Eva niks zachtjes doet, een beetje zoals haar moeder, is dat janken ook niet zachtjes. Ze krijst bijna het hele dorp bij elkaar, waardoor… je snapt het wel.

… een meisje dat, omdat er iets anders gaat dan dat zij in haar hoofd heeft zitten, de hele tent op stelten zet en daardoor haar probleem ook iemand anders zijn probleem maakt.
Ik vraag me dan ook gelijk daarbij af: hoe ga je om met moeders die dan aan hun kinderen vragen of Eva dan toch niet die roze ballon mag of dat Eva dan toch niet links van dat andere meisje mag zitten in plaats van rechts.

… een meisje dat weigert te plassen voordat je weggaat en na een flink drama  dan uiteindelijk toch op de wc gaat zitten en dan inderdaad niet hoeft of gaat plassen. Daarbij trekt ze daarna dan zo’n triomfantelijk koppie en zegt dan: “Ik zei toch dat ik niet hoefde te plassen. Dat had ik je al heel lang geleden gezegd hoor.”  Ik hoef maar een wc te zien en ik kan plassen, al ben ik net geweest. 

… een meisje dat uit liefde voor haar zusje, haar zusje maar niet met rust kan laten. In het kader van alles uit liefde doen kan ze nogal hardhandig of onhandig uit de hoek komen. En terwijl ik me daar druk om maak en Eva keer op keer vertel dat ze wat rustiger moet doen, zit kleine Liza volop te genieten van de aandacht. Ze vindt het namelijk negen van de tien keer ontzettend leuk om zo geplaagd te worden door Eva.

… een meisje dat soms zo jaloers is dat ze zelf ook half een baby wordt. Dat Bumba nog steeds gewaardeerd door haar wordt, oke. Maar dat ze ook Liza’s bladzijdes uit haar boekje wil omslaan en mij antwoord geeft op de vraag wat voor geluid een koe doet? Dit alles gebeurt natuurlijk net als Liza eindelijk eens de rust heeft gevonden om een boekje met me te lezen.

… een meisje dat na herhaalde waarschuwingen dat ze niet op de stoel mag staan of met twee billen op de stoel moet zitten, van de stoel af lazert?

… een meisje dat het uitkrijst als haar buurjongetje van twee met een pistooltje op haar af komt rennen?

… een meisje dat begint te gillen als ik het woord ‘wassen’ maar in mijn mond durf te nemen.

… een meisje dat niet luistert. Ook niet naar de woorden koekjes, aardbeien, ijs. Ze leeft soms compleet in haar eigen fantasiewereld. Ze vroeg me gisteren echt bloedserieus of ze ook geen ‘unicorn’ mocht.

… een meisje dat in de winkel haar zinnen op iets heeft gezet en boos wordt omdat ze dat niet krijgt en daardoor de winkel op stelten zet (Je denk dat dat gedrag overgaat, het wordt minder- maar gaat dus niet over)

… een meisje dat alleen maar denkt aan ‘ik’. Ik wil, dus ik krijg…

De blokjespot

Natuurlijk zijn dit momentopnames. Ze is ook heel lief en uiteindelijk doet Eva alles instinctief. Uit liefde, uit pure onschuld (nog wel), maar er zitten in het jaar gewoon momenten bij dat er bij Eva weer een knop om moet. Dat we weer aan de gang moeten met haar gedrag.  En dat is nu! Wanneer ik met mijn handen in het haar zit, niet meer weet hoe ik tot haar door moet of kan dringen, dat ik vaker loop te gillen dan leuk ben. Dan moeten we echt weer aanpakken.

En dat doen we door duplo-blokjes te gebruiken. Inmiddels staat de pot op tafel. Twintig blokjes zitten erin. Zijn de blokjes op, dan krijgt ze een cadeautje (ze wil graag een kinder-sneeuwschep). Bij goed gedrag, dat we dus stimuleren met: goed gespeeld, lief geholpen, goed gegeten en ga zo maar door, dan mag ze er een blokje uithalen. Alles wat goed is, dat moet overheersen in het aantal blokjes. Bij het gedrag dat we niet goedkeuren (brutaal doen, gooien, dingen afpakken, hardhandig doen, drama maken) dan moeten er blokjes in. Dit systeem werkt bij Eva. Vaak zelfs zo goed dat we na twee dagen die hele blokjespot vergeten en we weer blij zijn met een lief meisje.

Ik kocht ook gelijk maar het boek Temperamentvolle kinderen

Omdat Eva’s gedrag wel steeds pittiger wordt, heb ik ook maar het boek van Eva Bronsveld besteld: Temperamentvolle kinderen. Zij schrijft op haar eigen website: “Heb jij een kind dat opvliegender lijkt te zijn dan andere kinderen? Lijkt jouw kind soms koppiger dan anderen of kan hij van slag raken van iets waarvan je het totaal niet had verwacht? Dan lijkt het er op dat je te maken hebt met een temperamentvol kind. “ Niet alles wat ze in haar blog vertelt past, zoals ik het nu zie, bij Eva. Want ze is snel op haar gemak in nieuwe situaties en kan zich snel aanpassen. Ze is niet gevoelig voor stemmingen etc, maar ze heeft er wel een flinke kop op zitten! Dus ik ga lekker dat boek lezen, want ik hoor er zoveel goede verhalen over en hoop dat ik er wat handvaten uithaal om voor mezelf beter met bovenstaande situaties om te gaan.

ps. Ik kocht het boek trouwens als E-book en kon zomaar eeuwenoude airmiles inwisselen, dat was even relaxed! Tip van de dag…

ps 2. Ik ben geen opvoedgoeroe. Ik doe wat bij ons goed werkt. Doe er je voordeel mee of bedenk dat het voor jouw situatie andere dingen beter werkt.

Ik ben benieuwd hoe jullie met dit soort situaties om gaan, klein of groot.