Ik geloof dat het al bijna tien jaar geleden is dat ik mijn burn-out had en ik kan je vertellen, dat is het beste dat me ooit is overkomen! Wat? Echt? Ja, ik kan een burn-out iedereen aanraden. Misschien gaat dat te ver, maar ik hoop dat jij je nooit in mijn situatie hoeft te bevinden. Lees daarom mijn ervaring en misschien herken je het en kan jij eerder aan de bel trekken.
Want hoe leer je het beste wat je grenzen zijn?
Precies, als je er ver overheen bent gegaan!
En dat was ik. Ik had een verantwoordelijke functie en ik voelde me ook enorm verantwoordelijk. Dit was mijn eerste echte baan en ik wilde het zo graag goed doen. Ik weet ook nog dat ik het best lastig vond om alle ballen hoog te houden. Want klant A. wilde dit en klant B. dat en ik zat er tussenin. Het moest goed gecoördineerd worden en dan was ook nog eens de voertaal voor een groot deel Engels, waardoor het heel wat energie kostte. ‘s Nachts werd ik vaak wakker van iets dat ik was vergeten en dat moest ik dan niet vergeten voor de volgende dag. Langzaamaan werd ik ook steeds banger om iets verkeerd te doen. De werkdagen werden langer, het werk was nooit af. De mailbox was iedere ochtend een angstig moment en de nachten werden steeds korter.
Eerst werd ik nog om 6 uur wakker met het idee dat ik nog zoveel te doen had. Met de weken werd dat steeds vroeger. Ik voelde dat het niet goed zat en dat dit niet mijn toekomst zou zijn. Op dat moment werd ik gevraagd door mijn oude werkgever om terug te komen in een andere functie. Terug naar het vertrouwde nest en ik zei vrijwel direct ja- met goede afspraken over overwerken en vrije uren, want dat had ik al wel geleerd.
En toen ging het mis
Ik weet nog goed dat ik een zwaar gevoel had om aan mijn baas destijds te vertellen dat ik ermee zou stoppen, omdat ík het niet meer aankon. Ze hadden zoveel in mij geïnvesteerd, ik had zoveel lopende projecten en nog zoveel leuke projecten op stapel. Maar ik kon het niet meer. Ik kon het niet meer opbrengen. Op het moment dat ik mijn ontslag indiende, kreeg ik direct nog meer verantwoordelijkheden erbij. BAF. Ik kon alleen nog maar heel hard huilen. Huilen en huilen. Ik kon niet meer en werd naar huis gestuurd. Thuis vroeg de buurvrouw waarom ik al thuis was en ik brak.
De dokter noemde me overspannen en gaf me 6 weken rust op (ik noem het nog steeds een burn-out of ‘een soort van overspannen’) Ik heb twee weken gejankt en voelde me behoorlijk lamgeslagen. Ik was bang om flauw te vallen in de supermarkt en durfde het niet aan om naar drukke gelegenheden te gaan. Mijn moeder stuurde me naar de kapper voor een make-over en die middag me-time was het begin van het einde en een nieuwe start! Ik besloot om iedere dag iets te doen. Face your fears!
De arbo-arts zei dat ik een maand later weer in arbeidstherapie moest gaan. Ik nam mijn laatste vakantiedagen op en begon wat eerder bij mijn nieuwe baan, waar ze gelukkig helemaal van de situatie op de hoogte waren. Ik voelde me onwijs naar om mijn oude collega’s met al die onafgemaakte zaken te laten zitten, maar na een mailtje van hen moest ik dat ook maar naast me neerleggen. Uiteindelijk duurde het opbouwen bij mijn nieuwe baas 3 weken en daarna ging ik weer vol aan de slag.
Wat ik leerde van mijn burn-out
Het is lastig om een burn-out te accepteren, maar als je dat eenmaal hebt gedaan dan is het best bevrijdend. Dit gebeurt me niet nog een keer. Zeven weken na mijn breekpunt was ik er weer. Die weken waren zwaar maar hebben me zoveel geleerd.
- ‘s nachts wakker worden omdat je iets bent vergeten: de druk moet van de ketel.
- eerder wakker worden omdat je hoofd omloopt: aanpassingen maken!
- wat vandaag niet lukt, kan morgen vast wel. Relaxter geworden dus
- een baan met een te grote verantwoordelijkheid, dat is misschien niets voor mij
- werken moet leuk zijn en vertrouw op je gevoel!
- als je niks kunt en je belabberd voelt, dan minimaal 1 x per dag een rondje lopen!
Heb jij weleens een burn-out gehad of overspannen thuis gezeten? Of ben je tegen beter weten in gewoon doorgegaan?
Bovenstaand is mijn ervaring. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Iedereen ervaart het anders en gaat er anders mee om. Heb jij het anders ervaren? Geef dan een reactie hieronder of mail me jouw verhaal. Wellicht helpt jouw verhaal anderen wel.
Overigens is emigreren ook wel een enorm stressmoment. Omdat ik nu de signalen kende, konden we snel onze plan van aanpak veranderen en verdeelden we de emigratie in hapklare brokken.
Een burn out werkt bij iedereen ook verschillend, door welke situatie je erin bent gekomen bv. Ik ging ver maar dan ook echt ver boven mijn grenzen dankzij een ex-collega. Dit is nu 6 jaar geleden, ik ben een korte periode thuis geweest. Dacht ach nu kan ik wel weer werken ik voel me nu goed, helaas helaas. Ik ben weer doorgegaan met werken, weer stress erbij. Weer omstandigheden erbij waardoor ik mentaal klappen heb gekregen.
Nu ben ik bijna 30, zit weer thuis, weer door stress. ik kan het simpelweg niet meer aan, het hele werken niet. 4 dagen werken á 32/36u? Kan ik wel vergeten. 28u zou fijn zijn, maar daarna ben ik ook op en uitgeblust.
Het is pittig, maar je bent er goed “vanaf” gekomen om het zo te zeggen. 😉 Fijn om te lezen!
Ik ben nog op de weg naar herstel, er is bij mij door veel omstandigheden (en omdat ik hooggevoelig ben snel vatbaar voor stress etc) ook een depressie bij gekomen dus dat is wel pittig maar ik blijf positief en sterk! Veel liefs!
Sabine ik hoop zo dat jij over tien jaar kan zeggen dat je er ook veel sterker uit bent gekomen. Dat verdien je! Sterkte met herstellen en alles een plaatsje geven.
Ik hoop het ook, dat zeker!
Dankjewel <3 Liefs
Met een burnout heb ik geen ervaring, maar er zijn wel overeenkomsten met een depressie.
Wel hoor ik inderdaad vaker dat mensen achteraf blij zijn met de burnout omdat ze daardoor dingen zijn gaan inzien en anders doen!
Een depressie is volgens mij iets wat altijd op de loer ligt. Dat lijkt me zo naar!
Vorig jaar rond deze tijd zat ik in een hele heftige burn-out. Ik ben vier maanden compleet gevloerd geweest. Alles was teveel. Van dat ene gesprek bij de psych tot om een boodschap. Ik had paniekaanvallen en ik kwam van de supermarkt thuis zonder boodschappen omdat ik de keuzes niet kon maken. Heel bizar, want ik herkende mezelf niet meer. Alles wat mij, mij maakte was er niet meer. Drie jaar lang werkte ik in een functie waar ik doodongelukkig was. Een branche en een wereld die niet bij mij paste. Een andere baan of compleet iets anders doen wilde ik wel, maar zekerheid he, daar hechtte ik behoorlijk wat waarde aan. En toen ging ik onderuit. Het was echt een vreselijke tijd. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn vriend. Langzaam krabbelde ik op en voelde ik me wat beter. Ik startte mijn blog. Eindelijk voelde ik vuur en passie voor iets. Dat kende ik helemaal niet. Toen ik weer bijna gereïntegreerd was, gleed ik weer af. Mijn vriend heeft me toen bijna gedwongen ontslag te nemen en te gaan doen waar ik wel gelukkig van word. Dat heb ik gedaan. 1 februari stopte ik met werken en sindsdien komt er zoveel op mijn pad. Ik schrijf, dankzij mijn blog, voor een magazine en culinaire artikelen voor de krant en ik begeef me in een wereld waar ik gelukkig ben.
Ik snap dus dat jij zegt dat de burn-out het beste is wat je is overkomen. Want zo ervaar ik dat ook. Achteraf. Op het moment dat je erin zit, vraag je je af of het ooit nog goed komt. Bij mij is dat dus gelukkig het geval. Ik ben weer mezelf en misschien wel meer mezelf dan ik ooit heb durven zijn. Ik zie de toekomst weer rooskleurig in en ben gelukkig. Uiteindelijk is het een proces geweest van een jaar, maar ik ben er weer. Ik kies voor mezelf en durf nee te zeggen, neem een stapje terug als het teveel dreigt te worden en herken de signalen. Het heeft mijn leven positief veranderd, maar ja het is natuurlijk heel stom dat je pas na een heftige burn-out voor jezelf en je eigen gelukt kiest.
Ik hoop dat mensen die nu in een burn-out zitten en dit lezen, een klein beetje vertrouwen hebben dat het echt goed komt, maar dat het tijd kost.
Liefs,
Stefanie
Dank je wel voor je verhaal Stefanie. Nog zo vers ook. Fijn dat je er ook zo goed bent uit gekomen!
Ik zat/zit er zelf een beetje tegenaan te hikken. Tijdens mijn opleiding verpleegkunde wist ik eigenlijk al dat ik de verkeerde keus had gemaakt, maar ik zette door want er was zoveel werkgelegenheid en haalde mijn diploma. ( tijdens de opleiding ook mamma geworden) Omdat ik nu een gezin had durfde ik het niet aan om zomaar mijn baan op te zeggen en ben er altijd blijven werken. Een aantal jaren geleden heb ik mijn passie hervonden in het schrijven en daar mee aan de slag gegaan, wat resulteerde in mijn huidige blog. Ik ga steeds vaker met tegenzin naar mijn werk en hou er slapeloze nachten aan over. Voor het te laat was ben ik aan de slag gegaan met een job-coach en ik heb opgebiecht op mijn werk dat ik iets anders wil en het niet meer zo leuk vind. Gelukkig wordt ik gesteund. Ik ben nu hard bezig mijn dromen achterna te jagen door te schrijven schrijven en nog eens schrijven en voel me daardoor al 10 x beter. Ik geloof erin dat als je hard werkt aan je droom je dit uiteindelijk ook bereikt.
Jeetje Janine. Hou jezelf maar goed in acht. Want het sluipt zo… In ieder geval laat je nu je werk waarschijnlijk je bui/gevoelens meer bepalen. Hoop dat je de rust vindt om je dromen te verwezenlijken!
Ik heb twee keer een pittige burnout gehad. En na de laatste keer heb ik mezelf gezworen het nooit meer te laten gebeuren. Ik sliep niet meer. Ging met buikpijn en voor mijn gevoel 5 bakstenen in mijn buik naar mijn werk en daar werd de druk alleen nog maar meer opgevoerd. Begrip van mijn collega’s heb ik nooit gehad. Ik ben uitgekocht en mijn contract is per direct beëindigd.
Sindsdien ben ik nooit meer in loondienst geweest. Nu herken ik de signalen als ik bijvoorbeeld teveel opdrachtgevers heb en mijn hoofd in combinatie met het moederschap en het huishouden nauwelijks boven water kan houden. Ik durf daardoor nee te zeggen en vooral om hulp te vragen. Maar ik ben ook blij dat het me is overkomen. Ik heb mezelf er veel beter door leren kennen en ken de signalen nu.
Wat een verhaal Joyce. Heftig vooral als je geen begrip krijgt. Weet er alles van… Het is juist dan de kunst om het achter je te kunnen laten. Goed dat je nu weet hoe je in elkaar steekt en op tijd signalen herkent.
Een Burn Out ken ik zelf niet wel vind ik het mooi hoe je beschrijft om te hebben gegaan met je burn out. Zelf heb ik een prenatale depressie en zijn dit soort verhalen voor mij wel inspirerend.
Oh echt waar? Wat vreselijk moeilijk lijkt me dat. De eerste stap is erkenning van je ‘probleem’ en ik denk wanneer je er eerlijk voor uit durft te komen, dat dat al een grote stap is in het uiteindelijke proces. Dus ik vind het heel knap van je! Ik hoor de laatste tijd steeds vaker over een prenatale depressie. Heel naar, met veel hulp en goed begeleiding is het steeds goed gekomen.
Heel veel sterkte!!!
Ik heb zelf geen burnout gehad, maar mijn man wel vorig jarig vanaf oktober en is sinds maart weer volledig aan het werk en sinds december was hij weer begonnen met werk, maar dat heeft maanden geduurd tot volledig herstel. Achteraf speelde het al vanaf februari 2014. Hij zit voor zijn werk veel op de weg en viel steeds vaker achter het stuur in slaap (nooit een ongeluk gehad) en moest steeds meer overuren gaan maken en 1500km per week was normaal en ook door het hele land gestuurd worden met ‘s nachts gewoon thuis en toen ging op een gegeven moment het licht uit. Het gaat nu weer goed met hem, maar je moet niet teveel van hem verwachten… Maar als partner van is het ook zwaar. In begin dacht ik dat we er als hele gezin aan onder door zouden gaan. Dus ben ook een keer mee geweest naar psycholoog en dat heeft iedereen goed gedaan. Mijn man vond het ook altijd fijn om naar toe te gaan en kreeg er ook goede handvatten om weer een normaal leven te gaan leven. Maar ik heb hierdoor tijdelijk ook minder uren gewerkt want ik werk 2 avonden per week, maar als ik dan thuis kwam van een avonddienst om 20.15u liep zoonlief van toen nog 4 nog rond in de kamer en had ook geen avondeten gehad en kon ik half huishouden nog gaan doen, want daar kon mijn man niet meer aan denken. Dus toen heb ik 2 maanden ouderschapsverlof opgenomen in de avond en zo is het hele gezin in normaal ritme gekomen en er ook sterker uitgekomen.
Hopelijk is het een beetje te begrijpen wat ik heb geschreven want volgens mij staat er veel door elkaar
Nou ik snap het wel. Jeetje wat een verhaal. Ik vind het knap dat je ouderschapsverlof hebt opgenomen en dus zelf de keuze voor je gezin hebt gemaakt. Anders was jij er misschien ook nog aan onderdoor gegaan. Fijn dat nu alles weer op de rit is. Het lijkt me knap lastig, ik maak me in ieder geval altijd extreem zorgen als er wat met manlief is 🙂 Mannen kunnen toch niet ziek zijn? Fijn dat je je verhaal hebt verteld!!!!
Het scheelt dat mijn werk ook begripvol en meelevend was tot tegenstelling van werk van manlief. Die dachten dat het gewoon een griepje was… Maar op mijn werk wilde ik eigenlijk eerst zelf gewoon vakantie uren gaan opnemen en toen kwamen zij met het idee dat ik nog zoveel uur had openstaan…
Wat een mooie reacties op jouw persoonlijke verhaal.
Ik heb vorig jaar een burn out gehad en merk nog steeds dat ik er nog niet helemaal ben. In totaal heb ik 5 maanden thuis gezeten voor ik weer langzaam begon met werken. Ook heb ik een antideprisiva nodig gehad om er weer bo en op te komen. Ik zat er behoorlijk diep in. Gelukkig herken ik nu alle signalen en kan ik op tijd gas terug nemen want me zo ellendig voelen wil ik nooit meer. Ik raad het niemand aan want het is echt geen pretje maat wat ik wel aanraad is de wijze les die je leert door beter voor jezelf te zorgen en meer rust en tijd te nemen voor jezelf. Ik ben blij dat het mij overkomen is want ben nu veel minder gestrest in het dagelijks leven. Dit was een moeilijke maar zeer wijze les.
Voor mij is het inmiddels al weer bijna vijf jaar geleden dat mijn wereld instortte en ik vijf maanden gevloerd was door een burnout. Au au au. Achteraf de meest waardevolle en leerzame ervaring ooit. Heb beter leren luisteren naar mijn lichaam en weet nu waar mijn grenzen liggen. Iets wat me nu, in een druk leven met baan en twee kleine kids iedere dag weer van pas komt. Fijn dat je me daar weer even aan herinnerd hebt!