Van jongs af aan proberen we met Liza te communiceren. Door veel te praten, woordjes te herhalen en enkele gebaren proberen we de tijd van frustratie zo kort mogelijk te houden. Lukt dat? Nee. Liza heeft veel last van frustratie omdat ze dondersgoed weet wat ze wilt en wij haar dan vaak niet begrijpen. Haar reactie is dan ook wel begrijpelijk: ze laat zich vallen als een ware diva en huilt, huilt, huilt met haar handjes voor haar ogen. Het verdriet is immens! Of ze gooit alles wat ze tegenkomt heel hard op de grond. Temperamentje!! Dat laatste heeft ze overigens niet van mij hoor, dat eerste misschien wel.
Gelukkig heeft Liza daar zelf de afgelopen dagen wat op gevonden! Sinds kort trekt ze je gewoon aan je hand mee. Vergis je niet, Liza is net zo sterk als haar vader en je moet dan ook echt mee. Dan loopt ze naar de kinderstoel; ik heb honger. Dan loopt ze naar de keuken; ik heb dorst of lust wel een koekje. Naar de speelkamer; spelen NU! Naar de wc… Die betekenis hebben we nog niet ontdekt. Misschien wil ze dan wel tandenpoetsen? Hoewel ze vanochtend daar naast de wc onder het genot van een rijstewafel haar broek vol te poepen… Pakt ze haar schoenen, dan wil ze naar buiten. Heeft ze haar schoentjes aan, dat gilt ze net zo lang voor de deur totdat ze dan ook echt naar buiten mag. En soms, heel soms loopt ze naar de box waar we haar luiers bewaren, poepbroek. Of loopt ze naar haar kamer; slapen. Of, en daar is hij weer: poepbroek.
Zitten we aan tafel, dan zwaait ze met haar handen. Dorst! Smakt ze? Dan heeft ze honger! Steeds vaker komen er gelukkig ook wat onduidelijke woordjes uit. Mama, Papa, Eva, oma, eten, drinken, lekker, toetje, kaas, nijntje, paardje en Oh oh… Juist: De teletubbies.
Ja hoor, Liza weet wat wat ze wilt en inmiddels weten wij dat ook steeds vaker!
Comments