Het moederschap gaat niet altijd over rozen. Ook ik denk regelmatig, wat doe ik fout? Waarom heb ik zoveel moeite om mijn kinderen in het gareel te houden. Waarom moet mijn kind juist nu (middenin de speeltuin, tijdens de gymles, als we weg moeten of ‘s ochtends, nog voordat ik überhaupt mijn ogen open heb) besluiten om een driftbui te krijgen.
Al een tijdje probeer ik te kijken waar het aan ligt. Ligt het aan mij? Ligt het aan wat we eten. Ligt het aan de drukte om haar heen. Of ligt het aan school. Maar tot nu toe heb ik mijn vinger er nog niet op kunnen leggen. Al is het inmiddels iets minder erg dan een paar weken geleden, nog regelmatig hebben we grote driftbuien. Het ergste vind ik het als ze buiten zo hard schreeuwt, dat het hele dorp haar kan horen. Dan wil ik haar het liefste onder mijn arm mee naar huis nemen en in haar kamer opsluiten.
Vandaag kwam ik langs een berichtje van Constance Hall en het was werkelijk een eye-opener! Daarom wil ik dit met jullie delen. Toen zij van een kindertherapeut te horen kreeg dat ze een goede moeder was, was haar reactie:
“I don’t feel like a good mum. The kids are driving me so crazy, I’m losing my temper and falling asleep at night wondering where I’m going got get the patients for another day”
Het lijkt alsof ik mezelf hoor. Al tel ik vaak af naar het moment wanneer ze in bed liggen en mijn rustige avond kan beginnen. Als de kinderen in bed liggen, glijdt de dag als het ware van me af.
De kindertherapeut had daar het mooiste antwoord ooit op:
“Babies cry, it’s how they communicate. Toddlers scream, children whinge and teenagers complain.
Then mums say the words ‘for fuck sake under their breath before every responding. It’s how we communicate.” But guess what Con? It’s better then silence. A house full of screaming kids and fighting teenagers and a parent who’s being thrown every question and request is a healthy one to me.
Ze zegt dus dat baby’s huilen, peuters schreeuwen, kinderen zeuren en pubers klagen en dat ze nou eenmaal zo communiceren. En dat dat beter is dan stilte. Het zijn juist de stille kinderen, de bange peuters en de tieners die niet thuis komen en ouders die niet met hun kinderen praten, waar zij zich zorgen om maakt.
Ze heeft gelijk. Ze heeft zo gelijk! Mijn kinderen praten met me en gedragen zich soms zo ronduit vervelend en lastig. Maar alles beter dan stille kinderen, waarbij je niet weet wat er in ze omgaat. Natuurlijk zou ik het fijner vinden als ze gewoon zonder geschreeuw of gejank zouden communiceren, maar he… Er gebeurt wat en ze moeten het blijkbaar kwijt.
Ze sluit het verhaal af met
“And kids don’t drive you crazy, you were crazy already. That’s why you had them.”
Comments