Vandaag is Liza alweer twee maanden oud. Waar blijft de tijd? Dat meisje dat twee maanden geleden in no-time uit mijn buik vloog en met Pasen ineens 4 dagen in het ziekenhuis lag, is het meisje dat nu ineens een soort van ritme heeft, terugkletst (daahhh), voluit lacht en houdt van kijken naar alles wat beweegt. Na twee maanden is het ‘geleefd’ worden echt wel voorbij en is het echt volle bak genieten geblazen. Want ze is zo leuk!
Van haar ziekenhuisbezoek heeft ze geen last meer. De oorontsteking lijkt goed te zijn verdwenen, de spruw en de schimmel op de billen zijn ook verdwenen. Liza doet het gewoon goed. Ze slaapt over het algemeen vanaf 21:00 uur en trekt het dan, weliswaar met nachtvoedingen, door tot 7 uur of later. Overdag pakt ze na haar tweede fles ook goed 3 tot 5 uur slaap, dus we mogen niet klagen. Het enige waar ik nog niet aan kan wennen is dat Liza even ‘moet’ huilen voordat ze in slaap valt. Dat huilen valt me zwaar en ik loop dan ook het liefste steeds terug, maar weet dat ik dat niet moet doen. Eva is nog steeds enorm trots op haar zus. Zo leuk. Overal waar we komen hoort men nog steeds dat ‘we een zusje hebben gekregen’, elke ochtend is Liza het eerste waar ze naar wilt kijken en als ik Liza in bed heb gelegd zonder dat ik het tegen Eva hebt gezegd, dan is ze in shock. Ik ben heel blij dat ook Eva het zo goed doet, ze moet ons toch delen. Aanstaande maandag krijgt het poppetje haar eerste prikjes, ben vooral benieuwd hoe ze gegroeid is. Maar dat ze gegroeid is is zeker; veel van de maat 50 en 56 zit namelijk alweer in de doos om verkocht te worden.
Mooie meiden!
mooie zussen!
Wat een rijkdom! Laatste foto is prachtig.