Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik een speen de meest lelijke accessoire bij een peuter vind. Wanneer het nog alleen om ’s nachts gaat, dan a la. Dan is het ook niet zo zichtbaar voor de buitenwereld. Maar wanneer kinderen de hele dag met een speen in een mond rondlopen? Rondlopen ja, nee dan vind ik het echt vreselijk en zo niet nodig. Wanneer ze kunnen lopen, hoeven ze echt niet meer de hele dag een speen in hun mond te hebben.
Lekker makkelijk zo’n speen
Voel je je aangesproken? Kan. Ik durf het echter met een reden te zeggen. In tegenstelling tot Eva die (thank god) amper tot nooit een speen in haar mond had, liep Liza wel het liefste met een speen in d’r mond. Ze hoefde maar de kans te krijgen om naar haar slaapkamer te gaan of ze had hem alweer in haar mond. Vreselijk vond ik het en tegelijkertijd had ze er dus blijkbaar ontzettend veel behoefte aan. Maar hoever ga je in die behoefte? Geef je een speen alleen met slapen zodat ze rustig in slaap kunnen vallen of geef je de speen te pas en te onpas. Huilt hij, speen erin. Even een driftbui? Speen erin. Moet het kind alleen spelen? Speen erin. Televisie kijken? Speen erin. Naast dat ik vind dat je kind uiteindelijk ook troost in iets anders moet vinden dan in de speen, is een speen ook slecht voor de groei van de tanden. En eerlijk is eerlijk, ik vond het met bovenstaande redenen ook prima om een speen te geven. Om vervolgens weer te gruwelen van het feit dat ze weer met een speen in d’r mond liep.
Zo raakten wij van die speen verlost
Wel waren Floris en ik er beiden van overtuigd dat die speen zo snel mogelijk uit huis verbannen moest worden. Ons plan was om hem gewoon kwijt te raken. Wanneer iets er niet meer is, dan heeft ze geen keus. Deze week leek ze minder aan de speen te hangen en geheel toevallig kon ik hem woensdagmiddag echt niet vinden.
Ik had al het slaapspul in de was gedaan en zo ook d’r speenknuffel. Toen de was uit de droger kwam, maakte ik gelijk de speen weer aan de knuffel vast. Zoals wel vaker gebeurt, wist ik niet meer wat ik er daarna mee had gedaan. Dus de wasmand omgekieperd, de droger nog eens van binnen bekeken, maar geen speen te bekennen. Liza zocht mee en accepteerde dat we hem niet konden vinden en ging gewoon ’s middags normaal slapen.
Ik vond de speen en knuffel weer (in de wasmand) en besloot de speen van de knuffel af te halen en te verstoppen. Liza vond zelf d’r knuffel middags en zag geen speen. ‘Speen is niet?’ Daarna ging ze nog een paar keer zoeken en weer leek ze het te accepteren. Slapen ging ’s avonds ook zonder ‘speen’ problemen, alleen ’s nachts vroeg ze nog naar d’r speen. Ik zei dat we die niet meer hadden en hoewel ze niet zo 123 in slaap viel, maakte ze geen drama.
JOEHOE!!!
Wij zijn zomaar ineens speenvrij en dat zonder veel gedoe en zonder stress. Wat fijn! Liza vraagt niet meer om haar speen en slaapt zonder problemen in. ’s Nachts duurt het misschien wat langer, maar ze gaat er vanzelf aan wennen. Overigens ben ik blij ze nooit een paar spenen tegelijk in bed heeft gehad, dan was het wel een ander verhaal geweest.
Ik ben benieuwd of jij ook zo’n enorme afkeer van de speen hebt of dat je het er gewoon bij vindt horen. Hoe kreeg jij je kindje van de speen af?
Ik heb dus precies hetzelfde.. Ik gruwel ervan maar de dame loopt er inderdaad ook het liefst de hele dag mee rond. Kwijt raken heeft hier geen nut want dat geloofd ze niet haha. Maar ik heb wel een andere optie die we over een weekje of twee gaan uitproberen. Waarom niet nu? Nou ze is vandaag jarig, gaat morgen naar de psz voor het eerst en ik word binnenkort geopereerd dus daarna als de boel weer rustig is gaan we daar tijd voor nemen..
Nogmaals gefeliciteerd! Ik denk dat wij ouders er misschien meer stress om hebben dan de kinderen
Ik heb gewoon geluk gehad. Beide kinderen waren speenweigeraars vanaf het eerste moment. Heeft me bijna mijn pinken en tepels gekost toen ze baby waren, maar gelukkig geen speen hoeven afleren.
Alles heeft ze zo zijn voor- en nadelen. Eva kreeg ik weer niet gemakkelijk getroost en heb ik uren mee rondgelopen. Wat was een speen dan makkelijk geweest.
Onze oudste wilde echt geen speen… de jongste daarin tegen, die heeft hem echt wel nodig gehad. Had echt geen zin om met mijn pink in haar mond te gaan zitten (zoals ik dat regelmatig zie bij jonge ouders) of data ze haar even vingers pakt. Uit ervaring bij familieleden weet ik dat duimen toch nog moeilijker af te leren is.
Daarom kreeg de jongste na een aantal dagen wel een speen, op een gegeven moment had ze al haar spenen verstopt en kon ze niet meer vinden. Ze had ze destijds verstopt voor de honden, tja we konden ze dus echt niet terugvinden… dat was einde speen verhaal! Na twee dagen was het klaar en konden de spenen die we dagen later weer vonden zo de prullenbak in!
Oh zo fijn!! Ik hoor het inderdaad vaker om me heen dat de duim erger is dan de speen. Wat fijn dat kwijt ook echt kwijt is bij die kleintjes!
Die van mij gooide m eens het bed uit en kwam onder t bed terecht… laten liggen en paar dagen later weggegooid.
Ze mocht trouwens ook niet altijd met een speen lopen alleen in bed enzo. Vind vreselijk als kinderen hele dagen met zo’n fop in de mond lopen binnen en buiten.
Vooral mijn dochter was verknocht aan die speen. Eerst alleen met slapen maar doordat ze veel ziek was ook steeds meer overdag. Toen ze 2 was hebben we een “afspraakje” gemaakt; als ze haar speen weg zou gooien mocht ze een leuke nieuwe knuffel uitzoeken. Dat gebeurde bij de Prenatal, ze ging zelf achter de toonbank de speen in de prullenbak gooien… met doekje zelfs. De dame achter de toonbank zei nog “nee niet je doekje joh!” maar ik heb het zo gelaten; doekje en speen waren voor haar 1 ding. Helemaal happy met nieuwe knuffel en ik heb haar nooit meer gehoord over de speen.