“Morgen is het 4 mei en er bekruipt mij zoals elk jaar een gevoel van onbehagen. 4 mei de dodenherdenking. Die ene keer per jaar dat Nederland stil staat bij de wo II en de andere gevallen in oorlogen.
Ik realiseer mij ook dat deze oorlog voor velen steeds meer op de achtergrond raakt, we hebben immers daarna nog vele andere oorlogen gekend en ook nu staat de wereld in brand. Toch is voor mij die herdenking aan een oorlog nu ruim 70 jaar geleden nog heel dichtbij. Mijn opa is vergast en vele andere familieleden ook. Mijn ouders waren kleine kinderen tijdens de oorlog. Dat heeft ze hun kind zijn ontnomen. En eigenlijk ook die van mijn zussen en mij.
Hoe voed je kinderen op als je zelf nooit kind hebt kunnen zijn. Elk jaar ontstaan er discussie of en hoe je moet herdenken. En ik vraag mij af waarom, is het nu werkelijk zo dat hoe verder iets weg is hoe minder gruwelijk mensen dit vinden. Dat omdat het zo ver van ze weg lijkt dat de concentratiekampen minder erg zijn? Natuurlijk zou je elke dag stil moeten staan bij de oorlogen die gevoerd zijn of nog gevoerd worden. En mag je tijdens die 2 minuten stilte overal aan denken. Alleen de WOII is misschien langer geleden herdenken blijft altijd actueel.
Tot de dag van vandaag moeten joodse instellingen beveiligd worden. Wekelijks zijn er in het nieuws berichten over antisemitisme. En daar krijg je dan ook weer discussie over; alsof het iets is om over te discussiëren. Kun je je voorstellen dat als jij naar de kerk gaat of je kind naar school brengt of naar een clubje dat er mensen staan die de gebouwen beveiligen? Dat er mensen zomaar uit het niets worden vermoord omdat ze joods zijn? Ik niet maar het is wel aan de orde van de dag in Europa.
Naast dat we de vermoorde joden herdenken herdenken wij ook geheel terecht mensen in de Jappenkampen, zigeuners en invaliden en ook voor hen geldt eigenlijk dat er nog steeds grote sprake is van discriminatie. Het lijkt of deze wereld niks heeft geleerd en misschien is dat wel de tragiek van deze wereld. Ik ben soms blij dat ik met mijn gezin op een berg woon in Zuid Frankrijk ver weg van de wereld die helemaal zo zacht niet is.
Maar ik maak mij ook zorgen om Sarah en Samuel, in wat voor wereld komen zij terecht? Hoe moet ik ze uitleggen wat er met mijn familie is gebeurd? En te zorgen dat ze geen onnodige angsten krijgen? Ik ben morgen stil om 20;00 uur en ik zou iedereen willen vragen in ieder geval in Nederland dat ook te doen. En naast alle andere vermoorden mensen in oorlogen toch ook aan mensen te denken die zijn vermoord in de WOII want hoe lang geleden ook, voor velen is het nog heel dichtbij…
Opdat wij nooit vergeten!“
Dank je wel Boor Siegel voor je indrukwekkende blog. Boor woont samen met haar man en twee kinderen in het prachtige Frankrijk, waar ze gîtes en lodges verhuren. www.domainemalpas.com
een prachtige en ware gedachte en heb vertrouwen in de toekomst voor je kinderen