Velen hebben het gisteren op Instagram of Facebook (of allebei) gezien en zijn natuurlijk razend nieuwsgierig naar het verhaal. Want hoezo ben ik er zo laat achtergekomen dat ik zwanger ben? En wil jullie echt bij deze bedanken voor de enorme hoeveelheid aan reactie en likes. Ik geloof dat ik nog niet eerder zoveel berichtjes op social media heb gehad! Laat ik bij het begin beginnen…

Het begon allemaal ongeveer 3 weken geleden. Ik had veel last van buikpijn, maar omdat ik nog regelmatig ibuprofen nam tegen mijn ontstoken schildklier, ben ik daar gewoon mee gestopt en de pijn trok redelijk snel weer weg. Maar een week later was mijn buik helemaal opgezwollen. Niet aan de onderkant, maar vooral aan de bovenkant. Nou heb ik van mezelf wel een dikke buik, maar ik kon hem ook niet meer inhouden. Ik had het idee dat iedereen mijn dikke buik zag en ik snapte niet waar die vandaan kwam. De gezwollen buik ging maar niet weg en op maandag zei ik Floris dat ik de volgende dag naar de huisarts zou gaan om te kijken waar die dikke buik vandaan kwam. Ik hoor het me hem nog zeggen: “Ik lijk wel zes maanden zwanger!”

Zo ging de volgende dag ook naar de huisarts. ‘Ik ben dik, ik lijk wel zes maanden zwanger en ik wil weten waar die buik vandaan komt.’ De dokter bedacht dat ik vast was aangekomen. Maar gelukkig woog ik nog steeds hetzelfde als de afgelopen 9 jaar. Dan is het lucht was zijn conclusie. Conclusie of niet, ik wilde dat hij het ging checken. Niet veel later kreeg ik dan ook een echo-apparaat op mijn buik.

Vol verbazing zei de dokter: “Oh maar dit is iets heel bijzonders. Dit is iets moois….” en op dat moment zie ik een baby op de echo voorbij zwemmen. Geen wormpje, maar een baby met een duidelijke hartslag en een groot hoofd. Er ging van alles door me heen; gelukkig is het niet iets engs in mijn buik, maar is het maar een baby. Een baby, help wat moet ik met een baby. Tranen verschenen en de dokter checkte even snel of alles erop en eraan zat, en hoe groot het dan wel niet was. Mijn hoofd ging alle kanten op. Een baby. Jemig… Gelukkig was de dokter een grote hulp… NOT!

“Maar je wilde toch wel een baby?” Uhhh nou eigenlijk waren we wel klaar met kinderen.. “Gelukkig is het geen tumor. Ik dacht echt dat het een tumor was. Ik ben blij dat het geen tumor is.” Nou was ik daar ook wel blij mee, maar het was wel een baby!

Wat een verhaal weer!

Geen seconde is een zwangerschap de afgelopen maanden door mijn hoofd gegaan. Ik heb tenslotte voor de zomervakantie een uitgebreide bloedtest laten doen na aanleiding van mijn klachten (hele pijnlijke borsten, ziek en dikke schildklier). Omdat mijn vitamine D waardes weer extreem laag waren en mijn schildklier opgezwollen, en de dokter uiteindelijk niks over de geteste hormoonspiegel gezegd heeft, ging ik van de ontstoken schildklier uit. Die houdt me het afgelopen jaar sowieso in de ban, dus ja best logisch. En dat mijn menstruatie uitbleef, dat was de vorige keer ook toen de schildklier aan het zeuren was. Ik ging ervan uit dat dat ook wel weer goed zou komen.  Natuurlijk denk ik nu… Oh, hoe heb ik toch zo naïef kunnen zijn! 

En dus begint het hele feestje van zwanger zijn, een nieuwe baby in ons leven, een kindje (op) te voeden weer helemaal opnieuw. Maar wel met als grote verschil dat er nu twee grote zussen zijn die mij goed kunnen helpen! 

Dat ik echt niet aan een zwangerschap heb gedacht, blijkt wel uit het feit dat ik drie weken geleden nog een grote schoonmaak heb gehouden in de kelder. Alle babyzooi heb ik weggedaan. De boekjes van  ‘er groeit een baby in mijn buik’ en ‘oei ik groei’, allemaal speelgoed en kleertjes. Het was dat er geen ruimte in de auto was voor het ledikant, anders was dat ook weggeweest. Dus… Niet alleen is vrijwel al het speelgoed weg, ik heb ook geen wieg, geen kinderstoel, geen box, geen maxi cosi, geen kinderwagen, geen flesjes, geen kleertjes… We beginnen weer van vooraf aan en wat vind ik dat weer leuk!

Nadat ik zelf na twee uur bekomen was van de schrik. Dat wil zeggen dat ik met betraande ogen naar huis ben gelopen, op de bank Floris heb ik geappt dat hij me maar moest bellen (en hij mijn appje pas 3 uur laten las), ik online ben gaan zoeken naar zwangerschap en baby, voor me uit heb gestaard, gehuild enzo, was ik de schok te boven. Ik besloot op zoek te gaan naar een vrouwenarts/gyneacoloog. Want als je al zolang onbewust zwanger bent, wil je toch weten of alles goed is met de baby. Ik heb vier verschillende praktijken moeten bellen voordat iemand snel tijd voor me had. Gelukkig kon ik diezelfde vrijdag al terecht. 

Na drie uur belde Floris me trouwens op en hij vroeg me lachend; en moeten we een nieuwe auto kopen? 

Show Full Content
Previous Een beetje meer liefde voor de slaapkamer
Next Beter Nederlands schrijven met Squla

6 thoughts on “Als de dokter een verrassing in petto heeft…

  1. Met een grote glimlach gelezen. Van harte gefeliciteerd. Wat een shock moet dat zijn geweest. Ik spreek uit ervaring want ik was bij de 1e ook 5 maanden zwanger toen ik erachter kwam. De huisarts en ik gooiden het toen ook op allerlei andere dingen. En nu als een malle genieten van de maanden die je nog hebt!

  2. Hier ook 11 weken voor we het wisten . Grappen maken met mijn collega na de lunch omdat inderdaad de bovenkant van mijn buik dik was . Haha als ik niet beter wist zou ik zeggen dat ik zwanger was . Noro virus op het werk 2 dagen spugen en heel moe . Maar ach dat hadden alle collega’s die het virus hadden ? nu bijna 19 weken . En alles oke so far so good. Je moet maar zo denken ,zo’n geschenk krijgt je niet zomaar

  3. Jeetje wat een verhaal, je hebt toch nog dat ‘modderworstelen’ gedaan vd zomer. Baby 3 heeft al heel wat moeten doorstaan. Leuk hoor en nu lekker genieten van wat gaat komen…

Laat hier je reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Close
Close