Afgelopen weekend stonden wij met 26 vrouwen, allemaal Running Dutchies, maar niet allemaal woonachtig in Nederland, aan de start van de Bodensee Frauenlauf in Bregenz. Van heinde en verre kwamen we al op vrijdagavond op een schitterend terras met uitzicht op het ondergaande zonnetje in de Bodensee, samen. Ons weekend met elkaar had niet beter kunnen beginnen. Twee tafels had het restaurant voor al die kakelende vrouwen ingericht. We maakten kennis met elkaar, want velen hadden elkaar nog nooit eerder gezien en we kletsen verder waar we op Facebook of WhatsApp gebleven waren.
Op vrijdag werd er al veel gelachen en vloeiden er tranen. En dat mag ook. We hebben met zijn allen het laatste jaar zo naar dit weekend toegeleefd. We hebben ons bloot gegeven, we hebben getraind, we hebben het zwaar gehad, we hebben met elkaar meegeleefd, we hebben ons zorgen gemaakt, we hebben vriendinnen gemaakt en we hebben maatjes gevonden.
Daar op het grote terras werden ook al onze kleren uitgereikt. Het Running Dutchies-shirt waar Irma zo knetterhard haar best op heeft gedaan om het gedrukt te krijgen, de rokjes die Sandra voor velen van ons besteld heeft en in haar camper meegenomen heeft, de sokken – rood, wit, blauw en natuurlijk oranje – die Terry voor ons geregeld heeft. Maar er kwam ook een enorme koffer tevoorschijn, waarmee Anneliese diezelfde dag al onze startnummers en goodiebags heeft opgehaald. En terwijl de zon langzaam in de Bodensee onderging, werden de gesprekken losser en gleed de spanning bij velen van het gezicht. Wat een onwijs fijn begin van een spannend weekend.
Zaterdag, de dag van de Bodensee Frauenlauf
De Bodensee Frauenlauf ging zaterdag om half zes van start voor de tien kilometer-lopers en vanaf 6 uur voor de 5 kilometer lopers. Overdag splitsten we ons in groepjes een beetje op en kwamen we elkaar her en der weer tegen. Ondertussen werden we op de hoogte gehouden van ieders wel en wee via de whataspp. Het ene groepje was lekker aan het zonnebaden aan het strandbad, de anderen aan het shoppen of op de frauenlaufbeurs en ga zo maar door. En we hadden de tijd. De tijd om uitgebreid te ontbijten in het hotel, te wandelen aan de boulevard en om de nodige koolhydraten tot ons te nemen tijdens de lunch. Om half 5 zouden we elkaar aan de boulevard weer zien, in onze outfit!
De outfitfoto’s stroomden weer binnen, de spanning steeg. Maar wat een energie en wat een power hadden we. Met alle adrenaline die we in ons hadden stuiterden dat half uurtje dat we moesten wachten totdat de boot vertrok met zijn allen aan de kade. We maakten honderden foto’s van elkaar en van onszelf, vriendinnen van Simone werden opgetrommeld om groepsfoto’s te maken en we hadden veel bekijks. Wat wil je ook. 26 van die uitbundige vrouwen, de meesten in een oranje tutu gekleed en/of met lange kniesokken, waren overduidelijk een groep vriendinnen.
Met een grote rondvaartboot werden we naar de start gebracht. Op de boot konden we nog even uitwaaien, want was het was het warm!! Maar ook in het volle zonnetje op de boot, ontsnapten we echt niet aan de warmte. Eenmaal op de plek van de start aangekomen kwamen we helemaal in de stemming. Met heerlijke Duitse meeblèr-muziek en stampende beats lieten wij goed van ons horen. Men moest en zou weten dat wij er waren! Toen we de 10 kilometer-renners hadden toe gejuigd en zij van start waren, waren de vijf km lopers aan de beurt om zich klaar te maken. En bij dat klaarmaken zit uiteraard ook de sanitaire stop bij. Met lege buiken en vol adrenaline stonden we allemaal in ons eigen startvak. Het eerste startvak ging echter iets later lopen dan 6 uur, omdat de tien kilometerlopers wat langzamer gingen door de warmte. Maar uiteindelijk stonden we dan allemaal zo rond kwart over 6 te trappelen van ongeduld.
En daar gingen we dan. De één keihard van start om vervolgens een paar stappen terug te doen, de ander rustig en beheerst zodat de vijf kilometer gewoon rennend gehaald zou worden. Met de zon in ons gezicht was het soms best moeilijk om (hard) te blijven rennen, maar met een aantal waterdouches en wat waterposten, was het best vol te houden. De schaduw op het eind van de vijf kilometer was heerlijk en gaf weer hernieuwde energie om die laatste kilometer ook vol te houden. Eenmaal in het stadion was het nog even doorzetten om vervolgens juichend over de finish te rennen, alleen of met elkaar. We hebben het allemaal gered!
En toen kwam de ontlading. Wat was het leuk. Wat was het zwaar. Wat was dit bijzonder. Wat was het gaaf. Wat hebben we het allemaal goed gedaan. Wat gunden we het elkaar en wat waren wij trots op onszelf!
Running Dutchies
Ongelooflijk hoe een groep elkaar kan motiveren om te rennen en te blijven rennen. Of je nu hard of langzaam rent, niet kan rennen en daarom loopt, iedere meter is er één! We hebben het afgelopen jaar zo’n mooie groep opgezet met Nederlandse moeders die (willen) hardlopen en waarbij de meesten in het buitenland wonen. Wij hadden vorig jaar niet kunnen bedenken dat we met dames uit Nederland, Luxemburg, Frankrijk, Spanje, Zwitserland, Oostenrijk, Italië, Duitsland en Amerika de Bodensee Frauenlauf zouden rennen en ook nog eens een flink aantal nieuwe vriendinnen eraan over zouden houden. Dat we lief en leed met elkaar zouden delen, dat we sportiever werden, dat we de stap zouden zetten om met online vriendinnen offline te gaan, met vreemden op een hotelkamer zouden slapen en ga zo maar door. Gelukkig was ons weekend met elkaar na de run niet voorbij en gingen we zaterdagavond met elkaar heerlijk wat eten en zaten we nog laat op het terras en waren we – hyper dat we nog waren van de dag – tot laat met elkaar aan het appen. Het afscheid zondag was stom. Dit weekend had gewoon nog veel langer moeten duren!
Het was een weekend om nooit meer te vergeten.
Lieverds, ik heb jullie in mijn hart gesloten en wil jullie nog even digitaal een dikke knuffel geven! Tot snel!
Comments