Daar gaan we weer: peuterpuberteit

Dacht ik dat ik met Liza een ander kind had gekregen. Niks is minder waar. Gaat iets niet zoals zij het in haar hoofd heeft, berg je dan maar. Ik maak me daarom klaar voor een tweede heftige periode met gekrijs, driftbuien in supermarkten, gegil en boos gedrag. En hoewel Eva nog niet eens uit deze periode is, weet ik dat het met de tijd minder wordt. Beter te handelen is. Hoe je de driftbui voor kunt wezen en ga zo maar door. Maar hoe voorkom je nou toch die eeuwige frustratie en misschien wel boosheid bij je kind en bij jezelf?

Hoe ga je met je kind om in een driftbui?

Ik weet niet hoe jullie kinderen in een driftbui zijn, maar die van mij zijn vreselijk. V r e s e l i j k ! Een  klein ding kan al een bui waar je U tegen zegt veroorzaken. Bijvoorbeeld het dopje van de stift er weer terug op doen, de stoel aanschuiven, geen speen mee mogen nemen, geen koekje, in plaats van een banaan een kiwi krijgen, niet met je handen aan de oven mogen zitten. Wat ben ik toch een onredelijke moeder

Bij Liza heb ik de meeste driftbuien buiten als we weer terug naar huis moeten. Dan laat ze zich dramatisch vallen, bij voorkeur in het net gegierde weiland, en zet ze het op een krijsen. Fijn om die echo van dat gekrijs dan nog drie keer te horen tussen de bergen… Wat ik doe? Ik sjouw d’r naar huis en laat haar thuis uitrazen.

• Vooralsnog werkt duidelijkheid het beste in ons geval. Zeggen wat we gaan doen en welk gedrag ik verwacht. Helaas snapt Liza daar nog niet zoveel van.
• Tijdens een driftbui niet boos worden, maar ik laat wel duidelijk merken dat ik dit gedrag echt niet goedkeur
• Ik probeer ze af te leiden en in het uiterste geval zet ik het bad aan, altijd succesvol
• Uit laten razen, alleen…
• Geen optie tot nee geven. Lastiger gezegd dan gedaan. Op een gegeven moment is in zo’n bui alles nee.
• Uitzitten en door ademen. Tot 10 tellen en daarna tot 100.

Met de handen in het haar

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik na zo’n hele heftige bui echt even klaar met het desbetreffende kind ben. Om zo kalm en rustig mogelijk te blijven en het kind zo snel mogelijk uit de driftbui te krijgen, dat vergt van mij echt enorm veel energie en eerlijk gezegd doet dat gedrag me ook gewoon pijn. Waarom moet mijn kind zich nou zo gedragen? Waarom? Voorbeeldje: Eva moest naar de tandarts en heeft de hele tijd zo enorm hard gekrijst, omdat ze a. bang was en b. echt even niet in de stoel wilde. Het was zo heftig dat ik haar in de houdgreep moest nemen. Uiteindelijk ging ze niet op de stoel, maar omdat ze zo hard schreeuwde kon de tandarts haar tanden wel bekijken. Ik voelde me klote.

Oplossing voor jezelf tijdens zo’n bui:

• Denk niet aan wat anderen van je denken.
• Andere moeders hebben andere problemen
• Jij hebt toevallig het leukste kind, alleen even niet nu
• En door blijven ademen

Oplossingen daarna

• Uitwaaien, naar buiten, naar de wc, even een moment van rust opzoeken
• De kinderen zichzelf laten vermaken
• Televisie to the rescue, rust! Behalve als de driftbui daar natuurlijk om ging…

‘Ze doen het allemaal’

Ik voel me af en toe echt geen topmoeder met die pittige momenten van ze. Maar wanneer een andere moeder zo’n driftbui te pakken heeft, dan weet ik weer dat het ‘normaal’ is. Mijn kinderen kunnen nou eenmaal gewoon keihard gillen, dat nadeel heb ik weer. Verder zijn ze gelukkig heel lief <3