En daarom ben ik stil vanavond

Op 4 mei, vandaag, herdenken we de Nederlandse oorlogsslachtoffers. Zoveel oorlogen, zoveel slachtoffers, zoveel verhalen. Waarom ben jij vandaag om 20:00 uur 2 minuten stil? Ik vroeg het gisteren aan de lezers van Love that:

Angelique stuurde mij via de mail het volgende indrukwekkende verhaal: 4 mei staat voor veel mensen in het teken van het herdenken van de Tweede wereld oorlog, maar wat veel mensen niet beseffen is dat oorlog in veel gezinnen nog steeds slachtoffers maakt. Ook hier in Nederland.Ik leerde mijn vriend kennen toen hij al ptss had, post traumatisch stress syndroom. Dit heeft hij overgehouden aan zijn uitzending naar Afghanistan in 2008. Hij heeft daar twee collega’s verloren bij een IED oftewel een bermbom. Hij zat er niet ver vandaan dus hij had het ook kunnen zijn. Wat hij gezien heeft kunnen wij ons niet voorstellen. Twee maten omgekomen en twee zwaargewond die nu nog in een rolstoel zitten om te revalideren. 
Van de jongens werd verwacht dat ze hun uitzending uit zaten. Wat betekende dat ze ook de vuurgevechten weer aan moesten gaan. Ik kan mezelf niet voorstellen hoe dit geweest moest zijn en nog praat mijn vriend er bijna niet over. Te moeilijk voor hem, en dat is heel begrijpelijk. De ptss zorgt ervoor dat hij nog steeds te maken heeft met de oorlog, in zijn hoofd wel te verstaan. Harde geluiden zorgen dagelijks nog voor flashbacks. Hij zit nog steeds in de militair modus. Of dit moeilijk is om mee om te gaan? Ja en nee, ik ken hem natuurlijk niet anders dan dat hij dit heeft maar het is lastig om hem rustig te krijgen als hij weer zo’n flashback heeft. Het enige wat ik kan doen is hem steunen en er voor hem zijn, een schouder om op te huilen en twee armen die hem af en toe eens flink vast pakken. 28 jaar (toen 21) en getekend voor het leven…

Joyce via Twitter: Omdat ik vind dat de mensen die gestorven zijn door zoiets vreselijks al mijn respect verdienen.

ZegmaarLon via Instagram: Om mijn overgrootvader en zijn gezin te herdenken. Mijn overgrootmoeder was zijn maîtresse en hij heeft mijn oma en haar zus nooit erkend. Dit is hun redding geweest. Zelf is hij met zijn gezin afgevoerd en vermoedelijk vergast. Dat laatste weten we niet zeker want mijn oma wilde nooit zijn naam noemen of over hem spreken. En haar zus ook niet. Wat we weten, heeft oma verteld toen ze al dementeerde. Zelf denk ik er altijd bij dat je nog zo erg kan haten, maar dat wat je haat nooit helemaal kapot kan maken. Ondanks de joodse roots bleef mijn oma leven. En leef ik en mijn kinderen

Marieke Bijl via Facebook: Om stil te staan bij alle ellende, narigheid en verdriet in de wereld

Anja Timmermans via Twitter: uit respect!

Mevrouw Schaap via Instagram: Mijn opa’s en oma’s alle 4 de oorlog bewust meegemaakt alle 4 een heftig verhaal. Mijn opa van mijn vaderskant heeft zowel de 1e als de 2e WO meegemaakt en tijdens de 2e WO heeft hij in het verzet gezeten maar daar nooit over willen praten. Als wij er naar vroegen veranderde de blik in zijn ogen. Ik denk dat hij dingen heeft gezien en meegemaakt die het daglicht niet kunnen verdragen..

Shirley Neijmeijer-Prins via Facebook: Om even weer stil te staan hoe bijzonder vrijheid is en Luca (in de loop der jaren) mee te geven dat deze vrijheid niet vanzelfsprekend is

Nicole via twitter: Omdat mijn opa zijn zusje is verloren in de oorlog en omdat zoveel helden voor ons hebben gevochten. Vooral de onzichtbare helden..

Adjelove via Instagram:Omdat er nog steeds oorlog op de wereld is..

Nera Sluijter via Facebook: Stil om alle mensen te gedenken, die in de gewezen oorlogen gevallen zijn, maar ook die mensen, die nog steeds in de huidige oorlogen het slachtoffer zijn. Er gebeurt veel te weinig om dat te voorkomen. Alleen ik weet het antwoord ook niet en het gaat maar door.

Ingeborg Uitenthuis via Twitter: omdat mijn opa gelukkig terugkwam uit de oorlog, en hierdoor mijn moeder geboren werd. Anders was ik er ook niet geweest.

Lijntjemoethetkwijt via twitter:  Ik denk aan zo veel verhalen van mijn beide opa’s (op transport, met brommer gedropt, het verzet, de angst, het verdriet). Mijn eigen opa is voor alles ook onderscheiden, dat maakt me trots. Wat een helden al die opa’s en oma’s van nu!

Nanda Koopman via Twitter: Ik denk na over het geluk van vrijheid en mijn voorouders.

Marie-Antoinette via Facebook: Ik heb de oorlog gelukkig zelf niet meegemaakt. Maar ken de verhalen van mijn ouders en opa en oma’s. En ik heb de dagboeken van mijn vader.
Ik vind dat er best bij stil gestaan mag worden waarom deze mensen gestorven zijn.
Zeker in tijd waarin we nu leven. Hoop dat mijn kinderen en kleinkinderen dit nooit mee hoeven maken. Daarom ben ik twee minuten stil

Ottoline van der Willik-Vos via Facebook: Om te gedenken hoe bijzonder vrijheid is. Dat wij aan de zijlijn staan van alle oorlogen. En dat we daar stiekempjes wel heel blij om zijn… Maar…dat wij ons moeten realiseren, dat vrijheid niet iets vanzelfsprekend is. Dat je het bespreekbaar moet houden met je kinderen/ kleinkindjes. Lieve Marlieke, jij zat altijd heel dicht tegen me aan met de dodenherdenking en dat gedenk ik ook. Jij kunt het nu met jouw eigen kindjes doen…