Gisteren vertelde ik de meiden over de alles verwoestende brand in de Notre-Dame. Ruim vijf jaar geleden was ik, zwanger van Liza, samen met Rianne in Parijs. Daar deden we in een twee dagen alle highlights van Parijs aan en zo ook de Notre-Dame.
Op het moment dat ik hoorde dat er een brand was, deed het me eigenlijk vrij weinig. Totdat ik de foto’s die ik destijds maakte, nog eens bekeek.
De Notre-Dame
Van buiten vond ik vooral dat het er erg druk was. De twee torens, de rij die om de hoek door liep om de toren te beklimmen, de tribunes waarop men uitzicht had op de kerk. Het deed me niks. Ik verbaasde me over de hoeveelheid mensen daar en de verscheidenheid aan mensen. Van jong tot oud, van rijk tot arm, van sjiek tot rock en alles daar tussenin. Het massale, de hype rondom deze kerk. Ik snapte hem niet. Totdat… totdat ik de kerk binnenstapte.


De binnenkant betoverde me
De binnenkant was adembenemend. Zo groot. Zo immens. Zo bijzonder. Ik heb een zwak voor kerken. De buitenkant doet me vaak niet zoveel, maar de binnenkant doet me daarom des te meer. En bij de Notre-dame deed het me veel. De grootsheid van die kerk, de eeuwenoude geschiedenis, de enorme glas in lood ramen. Terwijl daar waren, was er net een mis bezig en dat maakte het nog specialer.




De klokkenluider van Rotterdam
Gisterochtend vertelde ik de meiden over de enorme brand die er gisteren in Parijs woedde en een deel van kerk van de Klokkenluider van de Notre-Dame had verwoest. Het maakte wel indruk, dat bleek later die dag wel toen Eva samen met Floris tv keek:
“Papa, is dat een filmpje van de brand van de Klokkenluider van Rotterdam?”
eva
Comments