Held op sokken

Ken je dat, uitstelgedrag? Ik heb het niet alleen met de was, maar ook met het plegen van telefoontjes. En nu ik in Zwitserland woon helemaal! Mijn god. Morgen woon ik hier 4 maanden en vanaf het begin weet ik dat ik met Liza naar de kinderarts moet. Er zijn hier geen consultatiebureaus waar je naar toe kunt en het meisje moet natuurlijk regelmatig gecheckt worden en haar inentingen krijgen. De eerste maand heb ik het zo af en toe eens gevraagd aan de mensen die ik tegenkwam.

“Dan moet je naar de huisarts”
“Dan moet je naar de kinderarts”
“Wij gaan altijd naar een arts in -plaats-”
Ik zei ‘Ja en Amen’ en schoof het maar weer verder voor me uit.

De eerste keer dat ik bij de huisarts hier was en die beste man niet verstond (iedereen praat hier gewoon Duits met mij en hij sprak Zwitser-Duits, de brutaliteit), besloot ik dat deze man niet de controles zou doen van mijn dochter. Het idee alleen al dat er iemand met mijn kind bezig zou zijn die ik niet zou verstaan. Een keer haar oren of zoiets checken, dat durf ik wel aan. Inentingen geven is een heel ander verhaal.

Puntje bij paaltje had ik dát wel besloten, maar nog niet veel meer. Zou ik naar de arts van de buren gaan of voel ik me toch prettiger bij een kinderarts. Vorige week besloot ik dat ik gewoon de kinderarts zou bellen in een stadje verderop. Ik weet ongeveer waar die zit (boven de supermarkt) en van horen zeggen, had zij nog plek voor nieuwe kindjes.

Dus ik zou vorige week gaan bellen. Wat ik niet deed.
Dus ik moest van mezelf deze week bellen. Wat ik uiteindelijk vandaag deed.

Vanmiddag zat Eva lekker te spelen en Liza lag al een tijdje te slapen. Ik had alles gedaan wat ik moest doen, er was geen excuus meer. De computer stond aan en ik besloot het nummer op te zoeken. Daarna zocht ik de telefoon en instrueerde Eva dat ze me absoluut niet mocht storen.

“Schat, ik moet Duits praten en dat vind ik een beetje spannend.”
“Maar dat doe jij toch altijd al?”
“Ja, maar door de telefoon moet ik heel goed luisteren…”

Ik vind het echt niet erg om tegen wildvreemden in echt te kletsen. Het lukt altijd wel en anders hebben we nog de handen en voeten die meewerken. Aan de telefoon heb ik die luxe niet. Geen handen en voeten die ik kan gebruiken, geen gezichtsuitdrukkingen die me helpen om onbeholpen toch lief over te komen. Ik moest praten. In het Duits!

En daar ging ik hoor. Met mijn hart in mijn keel belde ik het nummer. Vooraf had ik uiteraard de juiste woorden opgezocht om ‘een afspraak te maken’ en ook hoe ik ‘inentingen’ moest zeggen. Dat zijn natuurlijk geen woorden die je dagelijks gebruikt. Alle angst was voor niets (is dat eigenlijk niet altijd). Ik trof een enorm lieve en begrijpelijke telefoniste. Met veel haperingen en in enorm slecht Duits, vertelde ik dat was verhuisd vanuit Nederland en dat ik een dochter van 10 maanden heb die haar controles nodig heeft en ingeënt moet worden. Ze vertelde dat ze hier inenten bij 12 maanden, dus dat ze een afspraak wilde maken voor na haar verjaardag. Dan checkt de arts welke entingen ze in NL heeft gehad en welke ze nog hier dient te krijgen. Dat klonk al goed! Ik vertelde ook dat ik een dochter van 4,5 heb en vroeg of zij ook nog controles nodig heeft. Dat was zo, hoewel Eva geen inentingen meer nodig heeft. Na 3 minuten hing ik weer op met mijn hart nog steeds in mijn keel. Maar hee..

Deze held op sokken maakte een afspraak voor twee dames bij de kinderarts!