Deze week is het een jaar geleden dat Jones bij ons kwam. Wat is dit jaar snel gegaan, wat hebben we veel van elkaar geleerd en wat was het soms pittig met een jonge hond. Nog steeds komen we voor verrassingen te staan, al zijn we sinds de laatste maand in een stuk rustiger vaarwater gekomen.
Een half jaar geleden was ik blij dat het ergste voorbij was en na een jaar kan ik vertellen dat het alleen maar beter is geworden. Al moet het natuurlijk voordat het beter wordt, eerst slechter gaan. Zo ging er heel wat kapot het afgelopen jaar. Jones kauwt graag ergens op en het interesseert hem niet waarop, als het maar lekker kauwt. Zo gingen er stoelen kapot, een paar barbies en andere speelgoedpoppetjes lopen zonder been of hoofd rond, heel veel speelgoed werd gemold, kleren gingen kapot en ga zo maar door.
Het introduceren van de bench
Een kauwbot bracht uitkomst en maar het speelgoed opruimen ook. Omdat Jones ook regelmatig tegen de keukenkastjes opsprong en daarmee de oven of het fornuis per ongeluk aanzette, moesten we ook een bench kopen. Als we weggaan zit hij in de bench en verder zoekt hij deze bench ook zelf op. Het introduceren van de bench ging zonder problemen. Hij kreeg de eerste dag steeds een snoepje als hij de bench in ging. De tweede dag liet ik hem eventjes alleen erin en kwam snel terug en zo hebben we het uitgebouwd De bench werd goedgekeurd en zo konden wij weer op ons gemak boodschappen doen en niet bang zijn dat er wat kapot zou zijn als we thuiskwamen.
Hondencursus
De afgelopen maanden ben ik ook met hem op cursus. Een wandeling op zaterdagochtend met andere honden. Ze leren zo met elkaar aan de lijn te lopen, zonder de hele tijd met elkaar te moeten spelen. Ik kwam erachter dat Jones toch niet zo heel goed luisterde en aangezien ik vooral bezig was met hem normaal te laten lopen, was het behoorlijk frustrerend. Sinds kort heb ik een andere halsband voor hem, eentje waarbij hij niet meer kan trekken en het is een wereld van verschil. Hij trekt niet meer, loopt niet meer standaard met zijn neus op de grond en ik wacht niet eeuwig als hij een plas moet doen of weer wat heeft geroken. Wandelen met hem gaat sneller en is zoveel fijner geworden. We zijn zelfs met de loopgroep meegegaan afgelopen week en hij liep supergoed mee. Zie je, het wordt steeds beter! Nu nog dat luisteren onder de knie krijgen.
Bijten en spelen met de kinderen
Natuurlijk speelt Jones nog steeds veel met de kinderen en heeft net als een half jaar geleden een grote zwak voor Liza en bijt haar dan ook nog. Maar niet meer zoveel als het was. Als het gebeurt, is het vaak Liza die hem heeft uitgedaagd. Het is echt beter geworden. Ik denk dat het ermee te maken heeft, dat hij zijn energie ‘s ochtends nu goed kwijt is geraakt (we lopen immers dagelijks ‘s ochtends zo’n 4 a 5 km) en daardoor in huis een stuk rustiger is.
Wel castreren of niet castreren
Eigenlijk is er maar 1 verrassing en daardoor een klein probleem. Het blijkt namelijk dat Jones niet in een pension terecht kan omdat hij niet gecastreerd is. Nu we een vakantie naar Nederland gepland hebben, zouden wij hem het liefste bij een pension of iemand in thuis onderbrengen. Het is gewoon fijner om zonder hond op vakantie te gaan, het geeft je net wat meer vrijheid. Maar we lopen dus tegen het castreren aan. De dierenarts heeft gezegd dat ze hem niet graag castreert omdat het niet (medisch) noodzakelijk is en wij willen niet over 1 nacht ijs gaan. Dus als we geen oplossing vinden, gaat Jones gezellig mee naar Nederland.
Comments