De afgelopen dagen heb ik op twitter heel wat geklaagd over Floris. Het begon met snot en koorts en hij voelde zich echt niet goed vorige week donderdag. Dus hij lag op bed te stinken. De hele dag. Prima, want als je ziek bent dan moet je mij niet storen. Alsjeblieft niet. Ik kan heel goed met zieke kinderen omgaan, heel goed met mezelf als ik ziek ben, maar met mannen die ziek zijn. Nee. Die zijn niet aan het goede adres bij me.
Maar ik kwam regelmatig hem even storen en hij kreeg aan het eind van de midddag een kop thee en twee boterhammen met kaas van me. Dat hij daar ‘maar een paar happen’ van had gegeten, dat zou mij een zorg zijn. Ik reageerde uiteraard heel anders: Dat komt er nou van als je nooit fruit eet! Dan word je ziek! Lekker onlogisch, maar ik ben nogal het type ‘geef jezelf een schop onder je kont en ga door!’
En toen werd het nog erger!
Op vrijdag was Floris weer redelijk beter. Het was goede vrijdag en hij had vrij. We zijn lekker gaan wandelen en er was geen vuiltje aan de lucht. Tot de middag ergens… Toen begon het met oorpijn. Oh god. Daar gaan we weer, dacht ik. Want als Floris oorpijn heeft, dan heeft hij het meteen echt goed. Hij heeft dan echt pijn. Heel sneu. Maar dat ik uiteindelijk meer medelijden met mezelf zou krijgen, dat had ik niet kunnen voorspellen.
In bed liep hij de hele nacht te kreunen en te steunen. Slapen was er niet echt bij mij voor me en toe om 3 uur Eva ook nog eens in ons bed terecht kwam en pas om 5 uur ging slapen, kon je me echt opvegen. Gelukkig werd Liza pas weer om 6 uur wakker, maar die kreeg ik nog een uurtje teug na een fles. Even een uurtje slapen. Ik maakte mezelf alweer druk dat ik weer de hele dag moest zorgen, want natuurlijk zou Floris de hele dag weer op bed liggen. En ja daar ws ik pissig over want daar zijn de weekenden gewoon niet voor gemaakt!
Ach, maar hij had wel echt pijn. Daarom zocht ik het nummer van de noodarts op. Als het geen aanstelleritis is, dan moet hij maar naar de dokter. En please, ga de volgende keer gewoon lekker op de logeerkamer liggen als je zo loopt te kreunen dat je niet kan slapen!
Zwitserse praktijken
‘s Ochtends had Floris nog geslapen (zittend als een dood vogeltje op de bank), maar daarna was hij wel weer aanspreekbaar en redelijk oké. Gelukkig maar, want het goot en ik zag het niet zitten om met twee kids de hond uit te laten. Afgezien dat ik al helemaal niet op mijn gemak ben buiten met de hond… Maar hoera, hij voelde zich goed genoeg om even op en neer te lopen. Yeah!
Om half drie stonden we bij de noodarts op de stoep. Hij werd naar binnen geroepen en nadat hij zijn verhaal had gedaan, werd zijn temperatuur opgemeten en bloed afgenomen. Meteen ging dat naar het lab in de praktijk zelf en daar werd het bloed gecheckt op ontstekingswaardes. Toen bleek dat deze enorm hoog waren, gaf de dokter de nodige medicatie mee (4 verschillende doosjes). Die medicijnen hebben de artsenpraktijken ook gewoon in huis. Ze zijn hun eigen apotheek. Weet je hoeveel gedoe dat scheelt! Ideaal! Echt heerlijk efficiënt zijn ze hier. Goed geregeld!
En bij deze moet ik dan ook mijn excuses aanbieden aan Floris. Want hij was dus echt ziek.
Volgende keer zal ik weer wat liever doen. Beloofd.
Herkenbaar verhaal of ben jij wel het type ‘verpleegstertje’?
Overigens voelt Floris zich inmiddels weer een stuk beter en waren zoals je hebt kunnen lezen onze paasdagen niet helemaal verziekt door die gekke oren van hem.
Mijn man had een keer buikpijn en dat bleek blindedarmontsteking te zijn. Hij heeft het er nu nog over dat ik hem niet serieus nam…
Echt he… Eigenlijk zijn ze echt ziek als ze zich zo gedragen.
Hahahaha, telt het ‘het is je eigen schuld dat je een kater hebt dus je gaat gewoon nu uit bed’ en als je zelf een kater hebt ‘Laat me liggen want ik was laat thuis’ verhaal ook? :p
Ja! Hoewel ik laatst om 5 uur thuis was, Liza om half zes in bed had en om half acht er weer uit was voor Eva! 😉
Haha, fantastisch stukje dit! In vergelijking met dit ben ik nog behoorlijk een ‘verpleegstertje’ haha. Ik heb het overigens een keer gehad dat ik me rot-ergerde aan zijn hoesten en toen had hij kinkhoes (ja, dat bestaat blijkbaar nog). Nu lach ik hem meestal heel hard uit. En laatst toen hij ‘s nacht een keer koortaanvallen had en ijlde ging ik een gesprek met hem voeren, dat is ook heel erg grappig 😉
Oh Francisca dat is pas gemeen! Heb je het opgenomen 😉
Haha ik kan er ook helemaal niets mee als mijn man ziek is. Echt een mega ergernis! Wat jij beschrijft met zijn oor, heb ik meegemaakt met zijn keelontsteking…. Echt ziek dus!
Volgende keer mag je weer klagen hoor op twitter! Ik doe gewoon weer lekker met je mee dan!
Gezellig Marijke 🙂