‘Ik Vertrek’ naar Zwitserland

Wanneer ik ‘Ik Vertrek’ zie, dan denk ik weer aan mijn eigen vertrek en mijn ultieme Ik Vertrek-moment. 

Ik Vertrek Naar Zwitserland

Onze emigratie ging snel. Van begin juli dat we het aanbod kregen om naar Zwitserland te gaan tot half september dat we er woonden. Al bij de eerste gesprekken in juli stond de buurman al klaar met verhuisdozen. Wilde hij ons snel weghebben of snel een vakantieplekje? Ik geloof niks van dat alles, hij hielp ons daar waar hij het beste in was. In verhuizen! Zonder hem was die verhuizing echt niet zo soepel verlopen, dat durf ik echt eerlijk te zeggen.

In augustus liet ik Liza voor het eerst echt achter bij mijn ouders en ook gelijk 5 dagen. Slik. Floris en ik bezochten onze nieuwe leefomgeving en zochten naar huizen om in te wonen. Bijzondere dagen waarbij we de laatste dag uiteten gingen en ik laatst de rekening daarvan zag… Potjandorie! 214 frank betaalden we voor dat etentje 🙂

Uiteindelijk bleek ons uitgekozen huis niet van ons te worden en toen zaten we zonder huis in Zwitserland, maar wel met een contract dat per 1 oktober inging. Dat was best even stress, echt waar. En ondertussen ging het leven door en regelden we alles voor de emigratie. We maakten ook alle papieren klaar voor de emigratie en trouwden nog even snel. Eva bijna 4, Liza een half jaar en ik in de stress.  

Want wat als we geen huis hadden. Bleef ik dan thuis met de kinderen? Moest Eva dan alsnog in Nederland naar school? Hoe gingen we dat dan financieel doen? We hadden inmiddels ook maar 1 auto. Wat een onzekerheid. 

Gelukkig kregen we begin september het goede nieuws dat het laatste huis dat we bezocht hadden, nog vrij was en wij dat mochten huren per 19 september. 17 dagen om ons vertrek voor te bereiden.

Diezelfde dag hadden we ons afscheidsfeestje geregeld. Zo snel mogelijk (3 dagen later), waardoor we daarna alle tijd en rust voor de verhuizing hadden. Best goed van ons eigenlijk. Ik bestelde bij Kippie twee pannen met lekkers en nodigde onze beste vrienden uit. Het werd een hele toffe avond.

De laatste twee weken stonden in het teken van verhuizen, regelen, afscheid nemen, lunches, diners, filmavondjes, fotoshoots en ergens zien te ontspannen… Het was lastig, pittig en gelukkig konden de laatste dagen de kinderen naar mijn ouders, want die kon ik er echt niet meer bij hebben. Wat een hel!!!

En denk je alles gehad te hebben. De verhuiswagen weg, het huis zo goed mogelijk achtergelaten, blijken de meiden ziek te zijn. Op vrijdag gaat mijn moeder dan ook naar de huisarts met ze. Hij ziet niet echt iets verontrustends. Gelukkig maar. Vanaf vrijdag slaap ik bij mijn ouders, omdat we op zondag vliegen. 

Op zaterdag is het ineens helemaal mis met Liza en gaan we met dikke spoed naar het ziekenhuis om daar met spoed doorverwezen te worden naar een ander ziekenhuis. Het gevoel van toen vergeet ik mijn hele leven niet meer. Ik heb haar niet eens in de maxi cosi gedaan omdat ik dacht; ‘als je dood gaat, dan ga je in mijn armen dood’. Zo ziek was ze. Gelukkig knapte ze (thank god) op en mochten we gewoon vliegen. Bijzonder. Het was zwaar. Nachten zonder slaap. Stress alom. Een nieuw leven dat op je wacht. En toen moest ik nog afscheid nemen van mijn ouders! Jakkes.

Eenmaal in het vliegtuig kon ik even bijkomen. We hebben het gered. De grootste hobbels zijn genomen. Totdat de stewardess in het Zwitserduits aan me vroeg of ik wat wilde drinken.

Huh. Wat zeggen ze? Shit! Hoe antwoord ik? 

Was ik dat hele Duits vergeten mee te nemen in alles rondom die emigratie! Ik sprak amper een woord Duits en verstond geen woord Zwitserduits. En het bleek in het vliegtuig ook al snel dat ik met Engels in Zwitserland niet ver zou komen…

Hoewel alles in een sneltreinvaart ging en we echt wel stomme en domme dingen hebben gedaan, is vooral het besef dat ik geen woord Duits sprak, mijn ‘ik vertrek – moment’ van mijn emigratie.

Jeetje wat een rollercoaster was die tijd!

Omdat veel van jullie ook zijn geëmigreerd: wat was jouw Ik Vertrek-moment?