Afgelopen weekend ging Eva, zoals ieder weekend, naar de pfadi – de Scouting. En zoals iedere zaterdag druk ik haar op het hart dat ze de leiders in de gaten moet houden en zich niet kwijt moet lopen. Ook al is ze zeven. Ik vind het loslaten zo moeilijk.
Ook al loopt ze dagelijks alleen van school naar huis en van huis naar school. Ze gaat zelfstandig naar vriendinnetjes, speelt op straat, doet kleine boodschappen, mag alleen naar de speeltuin. Ze mag alleen thuis blijven als ik even weg moet. En toch… ik heb iedere keer weer een soort van buikpijn. Gaat het allemaal wel goed. Loopt ze niet in zeven sloten tegelijk?
En het gaat goed hoor. Ze doet het allemaal prima. Eva is groot, is niet bang om iets aan mensen te vragen. Maar ohh… wat zou ik graag als een helikopter boven hangen. Meekijken met wat ze doet, wat ze allemaal beleefd. Vertrouwen hebben in haar, maar ook in de mensen met wie ze mee is. Geniet ze? Is ze lief? Wat leert ze? Wat kan ze eigenlijk?
Want dat is het jammere aan al die activiteiten die ze zelfstandig doet. Ik weet gewoon niet wat ze doet ne hoe ze het doet. Bij de scouting krijgen we soms wel eens wat foto’s doorgestuurd, maar dat mogen er van mij veel meer zijn. Omdat we niet op school zijn, weet ik ook niet wat ze kan en doet. Daarom zijn er 4 keer per jaar bezoekdagen en heeft ze een lieve juf die na iedere periode een boekje maakt met foto’s en erin schrijft wat ze precies geleerd hebben.
Komende periode gaan we haar nog meer loslaten. In het zwembad. Want ze gaan met school zwemmen en hoewel zij goed kan zwemmen, daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken, vind ik het doodeng. Je weet wat zij kan, maar er zal maar iemand bovenop haar springen… Dat loslaten zal de komende jaren nog wel een dingetje blijven ben ik bang.
Heel herkenbaar hoor… ze worden ouder, groter, en het hoort er bij. Maar makkelijk is het zeker niet. ?