Naast alle leuke dingen die er wat mij betreft rondom de zwangerschap gebeuren, is er één ergernis. Dat is de vraag die me steeds maar weer gesteld wordt: wat hoop je dat het wordt?
Ik kan je vertellen dat ík hoop dat het een gezonde baby wordt. Echt hoor. Hoe kan ik nou hopen op een jongen of een meisje. Ik weet het niet, ik wil het niet weten en ja… IK VIND ALLES LEUK! Ik kan me een klein jochie goed voorstellen, ik kan me ook een derde meisje goed voorstellen. Maar bovenal hoop ik echt dat we allebei zonder kleerscheuren uit de bevalling komen. Ik snap wel dat iedereen wil weten wat het wordt en dat iedereen denkt dat ik na 2 meiden zeker wel een jongetje krijg. Wat mij betreft mag iedereen denken. En mij mag je ermee lastig vallen, echt waar. Denk, raad en gok maar raak. Alleen… val mijn kinderen er niet mee lastig!
Hoop je op een broertje of zusje?
De meiden kregen de afgelopen tijd vaak de vraag of ze weten of ze een broertje of zusje krijgen en dat zeggen ze heel netjes dat ze het niet weten. Maar de vraag: WAT HOOP JE DAT JE KRIJGT. Ja, mensen deze vraag vind ik dus niet kunnen. Misschien maak ik me onnodig druk hoor en dat hoor ik dan ook graag. Maar hoe kunnen ze ergens op hopen? Straks gaan ze zich verheugen op een meisje en krijgen ze een broertje. Joepie, de lol van een baby is er dan ook af als ze gelijk moeten dealen met een teleurstelling.
En ook het feit dat mensen tegen ze zeggen dat ze zeker zijn dat ze een broertje krijgen. Ja tuurlijk. Wees jij maar zeker en ‘natuurlijk heb je het nog nooit mis gehad’, maar alsjeblieft val mijn kinderen hier niet lastig mee.
Het is allemaal al spannend genoeg
Het is al spannend genoeg. Eva is inmiddels 9, ze weet dat met deze baby heel wat gaat veranderen de komende tijd. Ze vindt het keispannend. Vraagt me regelmatig wat er gebeurt als de baby met de navelstreng om de nek geboren wordt, of andere enge dingen. Ik kan alleen maar zeggen dat het hopelijk goed komt, dat een zwangerschap en een geboorte nou eenmaal niet zonder risico’s zijn, maar dat panieken vooraf echt geen zin heeft.
En daarom maak ik me lekker druk over dit soort opmerkingen en hoop ik dat ik van een paar van jullie misschien de ogen open. Want je mag aan mijn buik zitten (niet teveel), je mag gokken naar de naam (we zijn er nog niet helemaal uit), je mag me geruststellen (ik weet dat er nog nooit een is blijven zitten), alleen mijn kinderen lastig vallen met wat jij denkt dat er in mijn buik zit? Nee. Doe dat maar niet.
Comments