Maandagochtend schrok ik wakker. Hoezo had Floris een baan aangenomen waarbij het salaris maar een fractie is van wat hij nu verdiend? Wat was zijn salaris ook alweer in Nederland en met dit salaris, redden we het dan wel? Jemig en waar moeten we dan wonen. We hebben niet eens een huis. Met zijn vieren bij mijn ouders in huis? Dat wordt op den duur wel krap. Mennn… what happened?
Ik zie mezelf op en afstandje toekijken hoe Floris samen met iemand anders de oude spullen uit huis, wat we niet meenemen, verbrand. Waarom kan dat nu wel? Een tijdje later sta ik op een dorpsfeest en neem vrolijk, maar met een zwaar gevoel van binnen, afscheid van alle dorpsgenoten. Ik gaf ze een hand. “Het ga je goed. Ja het was leuk om je te leren kennen. Oh wat hebben we het leuk gehad. Etc.” Daarna glij ik op mijn blote voeten naar huis, een skateboard is niet nodig omdat het hier in het dorp zo steil is dat de berg als een soort glijbaan fungeert. Wat ga ik dat missen. Aan de andere kant, misschien zien mijn voeten er in Nederland er dan wel beter uit?
Eenmaal bij Floris is Sanne er en vraagt ze of Floris überhaupt al een baan heeft in Nederland. Je kunt natuurlijk wel teruggaan, maar dan heb je wel een baan nodig. “Jawel,” antwoordt Floris. “Bij Transformer 5.” “En wat ga je dan verdienen?” Vraag ik verdrietig. Hoezo heeft hij mij niet verteld dat hij een andere baan heeft en waarom kan hij het wel aan mijn zus vertellen?
“1016 euro”
En toen schrok ik dus wakker. Wat was dit? Hoe heeft dit toch kunnen gebeuren? In eerste instantie vond ik deze droom echt een nachtmerrie. Ik was zó teleurgesteld in Floris, maar dan ook echt. Toen mijn teleurstelling over was en ik de hele droom aan gebeurtenissen en gesprekken van de afgelopen dagen kon herleiden, was ik vooral blij met deze droom.
Want deze droom zegt me gewoon dat ik gelukkig ben met mijn leven hier. En dat is toch eigenlijk het mooiste besef om mee wakker te worden.

Mooi hoe zo’n droom je een kijkje in je onderbewuste kan geven en dat je daaruit kunt concluderen dat je blij bent met je leven zoals het is!
Vind ik ook Nicole. Een mooi besef zo ‘s ochtends vroeg!