Het is nog maar een week geleden dat ik ‘s ochtends vol goede moed nog lekker genoot van mijn wandeling met Jones. Dat er een baby in mijn buik zat, was iets dat ik niet kon ontkennen, maar ik had het losgelaten wanneer deze zich aan zou dienen. Want ik kon niet elke dag rekening houden met iets wat misschien wel helemaal niet zou gebeuren. Dus de laatste dagen van mijn zwangerschap stonden gewoon in het teken van doorgaan en genieten van dat wat nu nog kon. De laatste dagen ja, want dat ik vorige week zondag toch niet lang meer op mijn baby moest wachten, dat kon ik niet vermoeden.
Still going strong
Al hadden de dames vakantie, maandagochtend liep ik toch in mijn eentje met Jones een rondje. Still going strong. Ik rockte het gewoon iedere dag weer om stappen te zetten. Al was het in een waggelpas en maakte ik geen kilometers meer zoals daarvoor, maar met twee keer per dag een rondje kwam ik toch een heel eind.
Ook maandag liep ik twee keer met Jones, om bij de laatste keer de meiden naar buiten te schoppen met de mededeling dat ze zich even zelf moesten vermaken. Ik wilde rust aan mijn hoofd, ik was namelijk mega chagrijnig en de krampen die ik de hele dag voelde, gingen niet over. Ik vermoedde dat er inmiddels wat in gang was gezet, maar besloot dat ik gewoon eerst wilde gaan slapen.
Het gaat beginnen en hoe!
Gelukkig was het mooi weer en de meiden speelden de hele middag lekker buiten. Ik bleef op de bank en vond het wel gezegend. Totdat ik om 17:15 een kramp in mijn buik voelde. Toen ik even daarna naar beneden liep om de hond snel weer binnen te laten, braken mijn vliezen. Ik wist meteen dat dit vruchtwater was, ook al was het niet veel. Ik liet de hond binnen, checkte of het water helder was en trok wat schoons aan. Het gaat beginnen!!! En hoe!
In een rap tempo volgde bepaalde dingen elkaar op. Ik belde Floris of hij al onderweg was, deed de laatste dingen in de slaaptassen van de meiden, belde mijn buurvrouw op of de kinderen daar mochten slapen en belde niet lang daarna het ziekenhuis dat de weeën om de 2/3 minuten kwamen. Ja, zo snel!! De vrouw van het ziekenhuis vroeg nog hoe lang we moesten rijden en schrok toen ik zei dat het 40 minuten was. “Nee, je hoeft de Rega (reddingshelikopter) niet in te schakelen. Dat red ik nog wel. De weeën zijn nog niet zo krachtig.” Floris liet Jones nog snel uit en daarna kwamen de kinderen even naar huis en vertelde ik wat er aan de hand was. Om 18.15 uur zaten we dan in de auto. Wat zou de avond ons brengen…
Het hoofdje was als een stop
Om 19 uur checkten we in in het ziekenhuis. De krampen waren heftiger, maar te doen. In de bevalkamer kreeg ik eerst goed drie kwartier een CTG, het zorgde ervoor dat de weeën wat in kracht afnamen en later toen de arts nog een echo deed en een andere arts nog eens moest checken hoe de baby erbij lag, viel het gelukkig ook nog mee. De artsen konden niet zien hoe de baby lag, hij lag in een schaduw ofzo. Wel zagen ze dat het hoofd als een sterrenkijker lag, maar dat is bij een derde geen probleem. Ook zagen ze dat de baby heel erg was ingedaald en daardoor kon het dus kloppen dat ik weinig vruchtwater had verloren en ook daarna niks meer verloor. Het hoofd fungeerde als een stop. 🙂 Ik vroeg de arts of zij de bevalling zou doen, maar ze was klaar met haar dienst om 21 uur. Wij zeiden dat de baby voor 10 uur geboren zou worden, waar ze hartelijk om moest lachen. Ze zou het de volgende dag nakijken of we gelijk gehad hadden.
Weeënstorm!
Om 20 uur kon ik wel zeggen dat de pijn toch wel heftiger werd. Ik liep wat rond in de kamer, verbeet me bij tijd en wijle. Floris moest nog papieren invullen (want dat had ik niet gedaan omdat ik het niet snapte) en we overlegden nog over de naam. Toen ik om 21 uur van de wc afkwam, zei ik tegen de verloskundige dat ik bij de meiden in dit stadium last van een weeënstorm kreeg. Nog geen minuut later was het zover. Met 4 cm ontsluiting ging het los. Van 2 keer ademhalen na een wee, kon ik al gauw maar een keer rustig ademhalen en de kracht van de rugweeën namen in een snel tempo toe. Ik wist niet hoe ik het had, maar wist nog van de bevalling van de meiden dat ik op mijn zij de weeën het beste kon opvangen. Na 25 minuten bleek ik op 7 cm te zitten en kon ik aangeven dat ik al halve persweeën voelde. Die halve, waren de volgende keer hele en ik mocht al mee persen. Wat mij veel te snel ging! Ík was nog niet zover. Maargoed, tegenhouden gaat natuurlijk ook niet en al snel vloekte ik de heel kamer bij elkaar, schaamde ik me dood van het geschreeuw dat er uit me kwam en vroeg ik Floris of het de vorige keren ook zo ontzettend veel pijn deed. Wat hij natuurlijk alleen maar kon beamen. Want bevallen doet nou eenmaal pijn en als je niet even op adem kan komen, is dat alleen maar heel vervelend. De verloskundige riep de arts op en zei dat ik in 5 minuten mijn baby had. Het was zover, ik moest echt even erdoorheen nu. En inderdaad, voordat ik het wist zagen we een hoofdje en had ik mijn baby op me. Zo snel (37 minuten!), zo heftig, zo mooi. We hadden het weer gedaan!
En hier is hij dan: onze Bram!
Nog van harte gefeliciteerd met de geboorte van Bram.