#wijEmigreren | Ons nieuwe huis

De komende dagen staat Love that in het teken van onze emigratie. Niet alleen omdat we nog geen internet hebben en het er niet naar uitziet dat we dat deze week nog krijgen, maar ook omdat ik weet hoe nieuwsgierig jullie zijn naar onze avonturen, of naar dit avontuur.

Inmiddels wonen we al een paar dagen in ons nieuwe huis en ik kan alleen maar heel blij zijn. Wat ik al verwachte is er: rust. De rust om met de kinderen wat te doen. De spullen uit te pakken, het huis eigen te maken, de omgeving te verkennen en de buren te leren kennen. Ons huis is fijn. Superfijn. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier de vorige keer niet warm of koud van werd. Met onze meubels is het huis van ons en heel warm. Onze meubels passen hier alsof ze nooit ergens anders gestaan hebben. Van de kast van oma, de box, onze hoge tafel die we bijna verkocht hadden, de leren witte bank, het gewei aan de muur tot de kasten in de kamers die precies passen. Dit huis past ons als een warme jas. Zo fijn.

Het dorp is klein en hebben we nog niet ontdekt, maar onze buurt is vol met kinderen. De mensen zijn heel vriendelijk en gewoon normaal. Ze praten een taal die ik niet versta of begrijp, maar als ze met mij praten dan proberen ze het gewone Duits en dan komen we een heel eind samen. Mijn Duits is echt beroerder dan ik dacht en als ik echte Zwitsers tegenkom die geen Duits praten, dan versta ik er dus geen reet van. Ik ben benieuwd hoelang het duurt voordat mensen door mijn schijnheilige lachje heen prikken. Ik ben in ieder geval blij dat de buurman, met vreselijk Zwitsers dialect, volgende week op vakantie is!

Volgende keer meer!

We zijn inmiddels aantal dagen verder en mijn Duits gaat eigenlijk best oke! Nog veel te leren, maar ik kan gewoon een gesprek voeren!