#wijEmigreren | Daar gaan we!!

De komende dagen staat Love that in het teken van onze emigratie. Niet alleen omdat we nog geen internet hebben en het er niet naar uitziet dat we dat deze week nog krijgen, maar ook omdat ik weet hoe nieuwsgierig jullie zijn naar onze avonturen, of naar dit avontuur.

Vorige keer vertelde ik jullie al dat Liza zo ziek was. Na ons ontslag uit het ziekenhuis, was Liza natuurlijk nog niet meteen beter. Zaterdagnacht heb ik dan ook ieder uur wel 4 keer gezien en ben ik uiteindelijk rechtop met haar gaan slapen. Als ik 3 uur slaap heb gehad, is het veel. Gelukkig werd ik om 6 uur wakker met voldoende energie om de dag van de emigratie aan te kunnen. Met twee kids op stap. Dat gaat me lukken, zelfs als er 1 nog zo ziek als wat is. Liza wilde die ochtend niks eten en niks drinken, de pcm wilde ik zo lang mogelijk uitstellen zodat ik er in het vliegtuig zoveel mogelijk profijt van had.

Om kwart voor zeven zaten we met zijn allen in de auto. Ik zag op tegen het inchecken en tegen het door de douane gaan. Het inchecken was echter zo gebeurd. Appeltje eitje. We gingen nog even ontbijten en daarna maakten we de kids klaar voor het vliegtuig. Liza een schone luier, zetpil erin. Eva naar de wc, een paracetamol voor haar oren en ik moest zelf natuurlijk ook plassen. Na de douane zou ik Liza’s fles vullen, zodat we deze in het vliegtuig konden geven.

Voordat we door de douane gingen moest ik natuurlijk afscheid nemen van mijn ouders. Dat is toch wat anders dan van anderen. Snik snik. Het was ook een heftig weekje en nog een spannende paar uur voor de boeg. Daarna moest ik het toch echt zelf doen. Met Liza in de draagzak (Ergobaby) en Eva aan mijn zij, gingen we door de douane. We konden gelukkig doorlopen en werden gewoon gefouilleerd. Zie je, het kon ook nog gewoon makkelijk! Woeiii, nu alleen nog maar gaan vliegen met die twee meiden! Ik vulde Liza’s fles en zag dat het al 9 uur was. Om 9:15 moesten we gaan boarden en we moesten hard lopen om op tijd bij de gate te zijn. Onderweg lukte het me nergens om die fles te verwarmen. Wat een ellende en we hadden al zo’n haast. Gelukkig hadden ze bij de Sportsbar wel een magnetron en toen we om 9:15 bij de gate waren, mochten we meteen doorlopen. Een voordeel van met kleine kinderen te reizen.

In het vliegtuig werd ik meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. Met Nederlands praten kom ik de komende tijd niet ver meer. In alle hectiek van de afgelopen dagen heb ik geen moment meer aan mijn Duits gedacht, of me enigszins op iets Duits voorbereid. Gelukkig spraken ze ook Engels, dat ging me een stuk beter af! Hahaha.. Ze zagen gelijk dat Liza niet lekker was en maakten zich zorgen of zo’n vlucht wel goed voor haar was. Ik kon gelukkig uitleggen dat we speciale neusspray hadden gekregen voor de beide dames en dat het ziekenhuis toestemming gaf om te vliegen. Brrrr… als zij zich al zorgen maakten, wat zou het dan voor mij worden de komende uren? We zaten achterin het vliegtuig en Liza dronk al snel haar fles leeg en zonder problemen kreeg ik bij beide meiden die gekke neusdruppels naar binnen. Eva kreeg een lolly van me en Liza wilde graag haar speen. Prima! We stegen op en Eva kreeg haar tweede lolly en Liza was lekker op schoot aan het spelen. Zijn dit kinderen met oorproblemen? Eva had een fikse oorontsteking en Liza mankeerde van alles, maar met die verstopte oren en haar verleden met die oren, vertrouwde ik het niks. En wat doen ze? Ze hebben plezier, Eva vond het vliegen geweldig. „We gaan naar het elfenland! Waar zijn de elfjes nou? Misschien zijn ze wel aan het werk?” Wat was ik trots op haar en wat genoot ik van d’r! Eenmaal opgestegen wilde Eva alleen maar lekker kletsen en naar buiten kijken. Liza was even aan het mekkeren en ik besloot Nijntje op de iPad aan te zetten. Eva deed het spelletje en Liza keek mee. Daarna viel ze in slaap en gingen we weer landen. Weer kreeg Eva een lolly en weer ging het bij beide meiden supergoed. Dit deed ik toch zomaar even met ze. Alleen met het vliegtuig, zelfs met een doodziek kind dat zich wonder boven wonder heel goed hield daarboven in de lucht. Echt, ik was apetrots!

Aan de grond was daar dan de ontlading. Van Liza hoor. Ze huilde het uit! Iedereen in het vliegtuig keek verschrikt naar me en ik, ik was zo blij dat ze zo hard huilde toen we eenmaal geland waren in plaats van dat ze dat in de lucht deed. Geen frustratie. En Liza stopte ook weer net zo snel met huilen als ze begon. Wat een lief meisje. We waren de eerste die in het vliegtuig zaten, we waren de laatste die het vliegtuig weer uit waren. De draagzak is heel fijn, maar toch nog een gedoe als je alleen een vliegtuigstoel tot je beschikking hebt een een meisje hebt dat houdt van draaien. Gelukkig was een stewardess zo lief om Liza vast te houden. Zo kwamen we net aan op tijd uit het vliegtuig, ging net na ons de deuren dicht, werd achter ons de hele hal afgesloten en na 5 minuten zoeken op Zurich Airport, stonden we bij de bagage afhandeling. In ons nieuwe land!