Soms voelen we ons van die echte zondagskinderen, maar buiten Liza is er echt niemand op zondag geboren. Al twee maanden lang hebben we zo’n geluk met alles wat er op ons pad komt en ook vooral met wie erop ons pad komt. Emigreren is in werkelijkheid niets anders dan verhuizen, alleen een stukje verder weg. En natuurlijk komt er veel op ons pad en moet er veel geregeld worden, maar er zijn ook zoveel lieve mensen op ons pad gekomen dat ook het regelwerk allemaal best wel meevalt.
Het begon al bij het verzamelen van de verhuisdozen. Ik kan je vertellen dat we door een hele lieve buurman, alleen op de laatste dag voor de verhuizing nog een aantal dozen extra hebben hoeven kopen. Nog voordat we/Floris überhaupt de beslissing had genomen om in Zwitserland te gaan werken, hadden wij ons huis al vol dozen staan. Wat een rust gaf dat en vooral; wat een hoop geld scheelde dat!
We hadden het geluk dat we door Floris’ nieuwe werkgever 5 dagen Zwitserland konden verkennen en een hoop huizen hebben kunnen bekijken. En hoewel ons droomhuis het niet werd, bleek de keuze voor dit huis de beste keus ooit te zijn geweest. Wat een geluk dat het nog vrij was en wat een geluk dat we er ver voor 1 oktober in konden trekken.
De verhuurders zijn ook nog eens echt relaxte mensen, die zelf ook eens zijn geëmigreerd. Ons huis is van hen geweest, hun kinderen zijn hier groot geworden. Maar ze claimen het niet en staan hier niet dagelijks op de stoep, absoluut niet. Ik voel me thuis en niet als een gast in een andermans huis. Heel fijn en zo belangrijk voor me.
De verhuizing ging van een leien dakje. Ook dat had anders gekund. We zijn zonder problemen door de douane gekomen. De kat die pas een week eerder gevaccineerd was, is niet gecontroleerd. De hond poepte alleen alles onder, maar ook dat valt schoon te maken (in dit geval mocht Floris aan de bak). De vrachtauto is zonder kleerscheuren van en weer terug naar Rotterdam gegaan. En ik kon, ondanks Liza’s flinke griep, toch gaan vliegen en had een hele fijne vlucht.
De omgeving is schitterend, maar het fijnste zijn toch wel de buren. Ze hebben ons in hun buurt geadopteerd en ik ben daar zo blij mee. Voor Eva is het allerleukste dat er veel kinderen zijn om mee te spelen. Voor mij is het fijn dat er lieve mensen zijn die speciaal voor mij, praten in Hochdeutch (het normale Duits) en niet in hun eigen taal het Schwyzerdütsch (het Zwitserduits). Ze geven me normaal feedback op zinnen, zonder me uit te lachen ofzoiets. Ze leren me nieuwe woorden, maar ook Zwitserse woorden, klanken en uitdrukkingen. Ze bieden aan om op te passen, geven eten uit de boomgaard en ga zo maar door. Het warme bad dat ik achterliet, daar duik ik hier weer ten volle in!
De omgeving hier in het dorp geeft ons verder veel ruimte om te gaan en te staan waar we willen. Naar de koeien, naar het bos, de speeltuin, het voetbalveld of gewoon spelen op straat of bij de buren in de tuin of op het land. Wat een leven!!!
Kortom, we voelen ons echte zondagskinderen met alles wat ons zo voor de wind gaat. We wachten op de tegenslag, maar dat kan nu niet zo heel veel meer zijn. Misschien wat rekeningen die tegen kunnen vallen (want emigreren is zo duur), de verblijfsvergunning die we – nog – niet hebben of het werk wat echt niet leuk is? Het zou zo maar kunnen. Vooralsnog ziet het er in ieder geval niet naar uit dat er wat tegen gaat zitten, maar door realistisch te zijn weten we dat we niet alles meteen kunnen en moeten doen. Het hoeft niet gelijk perfect, maar het is fijn om te weten dat we er al redelijk tegenaan zitten!
Wat heerlijk dat alles zo voorspoedig verloopt!