Zwarte Piet werd bij ons afgeleverd een jaartje of twee geleden. Samen met twee andere hennen zou ze voortaan bij ons komen wonen. Zoonlief vond haar prachtig, want tussen alle bruine leghennen en die ene grijze Orpington was zwarte Piet natuurlijk bijzonder. Ze was tam genoeg dus ze werd opgepakt en geknuffeld en onder de arm van zoon werd ze met regelmaat door de halve wei en de boomgaard gesleept. Allerlei geheimen werden haar door hem in het oor gefluisterd.
Maar Zwarte Piet is ook een taaie. Een ouwe taaie. Eigenlijk is ze een draak van een kip, om maar eerlijk te zijn. De eerste vijf minuten dat ze bij de andere kippen (in totaal toen 14 en een aardig grote haan) geintroduceerd werd, waren nogal, hmm, hoe zal ik het zeggen…… heftig???? Er vlogen heel wat veren door de lucht en het gekakel was oorverdovend. Het was duidelijk dat Zwarte Piet in haar oude thuis de broek aan had, en dat hier dus ook zo verwachtte. De dames van mijn toom (zo noem je een kudde kippen, en ja dat woord moest ik ook opzoeken via Google…) hadden een heel duidelijke hierarchie, en Zwarte Piet werd zeker niet geacht de baas te worden. Dus er werd een stevig robbertje gevochten daar in de kippenren, en typerend genoeg, de haan stond er bij en keek er naar…..
Het bleek na een paar dagen wel dat Zwarte Piet een eigengereide dame was, wat mijn zoon geweldig vond. Een beetje karakter dat kwam wel van pas, vond hij. Ze legde lieve kleine eitjes, elke dag wel eentje, dus ik vond het allang best. Als ze niet een ei aan het produceren was, liep ze wel ergens parmantig in de wei rond, met die staart recht overeind, en die pootjes zo lekker stram zoals alleen kippen dat kunnen.
“Een mistige waas over haar ogen” | broedse kip
Maar in Januari van dit jaar was ze ineens weg. Ze was er niet bij het etenstijd smorgens, en ook niet savonds. Ik kon haar in de wei niet zien, en hoorde haar ook nergens. Zoonlief liep maar wat te roepen “Zwarte Piet!! Zwarte Piehiet!!” maar ook dat hielp dus niks.
Tot we haar vonden.
Ze zat.
Ze zat op al die mooie grote bruine eieren van al die andere hennen. En ze was niet meer op vriendelijke wijze aanspreekbaar. Als je de klep van het hok open deed, dan zette ze haar veren overeind, wat haar twee keer groter maakte, trok haar nek omlaag, en haar vleugels opzij om al die mooie eieren te verstoppen, en uit haar keel kwam een angstaanjagend ge’grom’. Er lag een mistige waas over haar oogjes, en ze keek je aan vanuit een verte alsof ze stoned was.
Als je haar probeerde te aaien of op wilde pakken, dan haalde ze vliegensvulg met haar scherpe snavel uit en kreeg je een stevige tik op je vingers “afblijven!!” Nou, die was dus hartstikke broeds. En dat is dus hartstikke vervelend. Want een broedse kip legt geen eieren, steelt ze van andere kippen, en is een”pain in the arse” in het kippenhok want ze houden vaak de beste leg-plek bezet. Buiten dat ze nog eens on-voor-stel-baar chagrijnig zijn als ze broeds zijn. Daar is onze PMS echt niks bij.
Dus, dit was niks gedaan. Ik had al 17 kippen, ik hoefde echt geen kuikens. En de eieren waar ze op zat, daar kwamen dan waarschijnlijk vooral veel haantjes uit, met alle ellende van dien, want ja, haantjes hebben we niet nodig….
‘s Avonds in de schemering dat hok voorzichtig weer open gemaakt, en de half slapende Zwarte Piet van haar nest gevist, en haar in een klein weitje gezet, zonder hok, zonder stro, maar wel met een afdak en wat water. De gangbare methoden om een broedse kip “van de broeds” af te krijgen, daar lusten de honden geen brood van, dus die pas ik niet toe. Beetje afzondering zonder comfortabel leg-nest is vaak voldoende om de meeste kippen weer bij het verstand te krijgen.
Je raadt het al; niet Zwarte Piet! De volgende ochtend zat ze weer te grommen op een stapel eieren. Dus, toen maar in de boomgaard gezet, bij de eenden. En ‘ s avonds bij het eieren rapen, zat ze weer op haar nest!
Dan maar in de tuin, verrek wat een koppige kip is ze zeg. En ook dat was niet afdoende, helemaal omgelopen is ze, om via de achterwei en de buren terug in de wei te komen waar het hok staat, en weer terug op haar nest te kruipen.
Buiten dat ik het onnoemelijk irritant vond dat ze me elke keer te slim af was, waardeerde ik haar vastbeslotenheid ook wel. Dat zo’n klein beest zo’n onvoorstelbaar grote drang heeft om 3 weken in het donker op een paar eieren te zitten. Je moet het maar leuk vinden.
Dus ik gaf toe… Gaf haar een eigen hok wat ik in elkaar timmerde van stukjes afvalhout, en zette haar op drie eitjes. Drie, omdat er altijd wel eentje ‘mis-gaat’ en twee kuikens dan net handig zijn om te integreren in de ‘toom’ (weet je ‘m nog?).
Zo trots als een pauw
Als ze al een assertieve kip was toen ze gewoon was, en stevig passief-agressief toen ze broeds was, dat was niks in vergelijking met toen ze uiteindelijk trots als een pauw met twee kleine knal-gele dons-bolletjes tevoorschijn kwam. Ze was veranderd in zo’n moeder die je in de speeltuin vooral niet aan wilt spreken, want er groeit haar op hun tanden, en er zitten stekels in hun nek, en er zitten hoorntjes op hun hoofd. Ze kijken je met gloeiende ogen aan, en als je naar hun kind durft te kijken, dan vreten ze je met huid en haar op. Zo’n moeder die je met zo’n duidelijke blik in haar ogen meldt ‘als je er 1 vinger naar uit steekt, heb je het met mij aan de stok’. Zo eentje die de hond aanviel als ze even polshoogte kwam nemen (dat was wel grappig eigenlijk), en die in alle toonsoorten aangaf hoe het met de veiligheid op het gazon gesteld was. Als een tijger verdedigde ze haar kleine grut. En als een ouderwetse schooljuf leerde ze haar kleintjes hoe ze moesten scharrelen voor insecten en slakken, waar ze konden drinken en waar de schaduw was.
Wat een pit zit er in die kleine kip.
Haar kuikens groeiden als kool en daarvan was 50% haan, en een mooie white Sussex hen.
Zwarte Piet vond het op een dag mooi geweest met haar moedertaken, gaf beiden een stevig pak slaag en vertelde ze dat ze nu moesten ophoepelen, en ging weer eieren leggen. Haar kuikens waren een paar dagen stevig van slag, en het duurde even voordat zij een plek hadden gevonden in de hierarchie, maar uiteindelijk keerde de rust terug, en verdween de kleine haan naar “ergens anders”.
Zeven maanden later
Fast forward 7 maanden en jawel, Zwarte Piet heeft de kolder weer in de kop. Ze zit weer in het hok, met die vleugels zo uitgevouwen zodat er meeeeeeer eitjes onder haar buik passen.
En ik dacht nee he… niet weer…… En dit keer dacht ik, ik laat het haar maar uitzingen. Ik zet haar in een hok voor 3-4 weken tot ze het spuugzat is en dan geeft ze het wel op. Maarja, de twee kuikens voor de school van zoonlief wonen in het hok van vorig jaar. Dus ik dacht ok, dan zet ik haar in de groentetuin, in een van de groente-bedden. Daar zit vogelgaas overheen, en dan heeft ze zat te eten, en prima dus.
Binnen 10 minuten had ze een opening gevonden en was parmantig weer op weg naar het hok.
Dus tijdens het voeren greep ik haar onder de arm, en liep wat doelloos met haar rond, want waar moest ik haar nou in stoppen voor 3 weken, wat waterdicht was, groot genoeg was, licht genoeg gaf, luchtvoorziening had, en wat stro om op te zitten?
En ineens zag ik ‘m staan. De StormChooker van zoon. Dat ding wat we van papier machee gemaakt hadden voor zijn kuiken voor school. Dat ding wat al weken bij de voordeur stond te wachten op een “betere-plek-dan-bij-de-voordeur”. Dat ding waar zoonlief dus echt niet 1x meer naar omgekeken had, maar wee je gebeente als ik ‘m had weg gegooid he, dan had ik het geweten natuurlijk!
Dat ding was perfect voor Zwarte Piet!! Dus hop erin met die kip, bakje water erbij en laa-maa-gaan voorlopig…. Ik had haar op de veranda gezet, in de schaduw, naast de zitzak van de hond. Elke dag effe checken of ze nog water had, en elke dag was het bakje leeg. En elke dag keert die kip dus dat plastic bakje om, schuift het onder haar buik en gaat er op zitten. Liever op een “ei” zitten dan dorst hebben dus. Nou had ik nog een nep-ei in de garage liggen en omdat ik vind dat ze wel drinken moet heb ik haar dat nep-ei gegeven. Nu blijft het water in het bakje.
Voorlopig is het einde nog niet in zicht. Zwarte Piet zal het nieuwe jaar inluiden vanuit de StormChooker, zittend op een plastic ei, en 2018 zal beginnen met de volledige desillusie dat er uit dat ei ooit nog eens een knalgeel dons bolletje zal verschijnen, en ze zal waarschijnlijk daardoor nog chagrijniger en strijdlustiger worden dan ze al is.
Het leven van een kip gaat niet over rozen helaas.
Maar wat ik zo van haar heb leren te waarderen is juist die strijdlust, en die onverwoestbare drang tot het maken van babietjes, en het verdedigen van dat grut, en het tot de tanden toe bewapend alles en iedereen aanvallen die maar kwaad wil. Dat moedergevoel, die tijger in ons, dat hebben we in mindere of meerdere mate toch allemaal?
Comments