Morgen is het drie weken geleden dat Liza uit het gips is gekomen. Drie weken waarin ik (en anderen) me misschien teveel zorgen heb gemaakt over haar lopen. Want waar ze haar gips accepteerde en iedere week wat meer liet zien, totdat ze er zelfs erop liep (en nee ze had geen loopgips), ging het herstel na het gips niet zo vlot als we hadden gedacht.
Ze verzette geen stap
De arts die Liza in het ziekenhuis behandelde, vertelde ons dat het herstel bij peuters heel snel gaat en dat ze vast en zeker na het gips gelijk weer zou lopen.
Dat deed Liza dus niet.
Ze verzette geen stap. Niks. Ze verplaatste zich weer op haar billen en kon niet zonder pijn op haar voetje steunen. Al snel hadden we door dat het puur haar voet was, dat voor problemen zorgde. Haar voetje leek een soort van vast te zitten in de gipshouding. De eerste dagen was haar voetje zelf helemaal opgezwollen, waarna ik haar ibuprofen heb gegeven om eventuele ontsteking in het voetje te voorkomen en de pijn van het voetje te verzachten. Samen met oefeningen voor haar voet leek het te helpen, maar lopen of erop staan ging niet.
Natuurlijk maakte ik me zorgen. Van lopen op het gips, waren we weer terug bij af. Wel zagen we iedere dag vooruitgang. Kleine stapjes. Zo kon ze ineens wel op de loopauto zich voortbewegen en zag de buurvrouw, die in het kinderziekenhuis werkt, geen verontrustende zaken. Nadat ze na een week nog niet liep, heb ik de kinderarts gebeld voor advies. Zijn advies; laat haar lekker d’r eigen tempo volgen. Kent hij Liza beter dan ik? Of was ik gewoon zo erop ingesteld dat ze gelijk weer verder zou lopen zoals de arts in het ziekenhuis had gezegd… Anyway, ik heb het daarna van me afgezet. Liza liet ik sowieso aanrommelen, want als iets pijn doet vind ik ook niet dat je er perse op moet staan. We zagen nog steeds iedere dag vooruitgang en nadat ze op dinsdag (een week gipsvrij) grote sprongen op de spielgruppe had gemaakt, had ik er ook wel vertrouwen in. De woensdag daarna liep ze ineens, heel voorzichtig, losse stapjes. Wat was ik trots! Totdat ze haar voetje verzwikte en ze drie dagen niks meer deed…
‘Ik kan zelf lopen mama’
Vorige week ging het na de Spielgruppe weer beter (blijkbaar wil ze zich bewijzen daar) en dat was de ommekeer. Langzaam maar zeker liep ze. Op woensdag wilde ze helemaal niet meer getild worden. “Ik kan zelluf lopen mama” en vanaf donderdag loopt ze. Weliswaar nog wat mank en met haar voetje naar buiten, maar elke dag zien we ook daarin verbetering.
Komende vrijdag mogen we naar de kinderarts. Ik ben heel benieuwd hoe ze dan loopt en of we nog naar de fysio moeten. Waar ik vorige week nog weken of maanden van fysiotherapie voor ogen had, heb ik er nu wel vertrouwen in. Liza doet het op haar eigen tempo. Zoals alles… Waarom had ik de kinderarts nodig om me daaraan te herinneren?
Beterschap in elk geval!