Boor | Mijn pappa van 83 heeft Alzheimer.

Tot nu toe zijn mijn blogs niet over hele serieuze persoonlijke zaken gegaan. Maar dit blog wel, ik heb lang getwijfeld om het hier wel of niet over te hebben. Tot ik mij realiseerde hoeveel kinderen, partners, ouders etc geconfronteerd worden met Alzheimer. Want daar gaat dit blog over.

Mijn pappa van 83 heeft Alzheimer.

Mijn pappa van 83 heeft Alzheimer. En het gaat snel momenteel, heel snel. Waar hij vorige maand toen wij in Nederland waren nog een beetje met ons op stap kon. Is nu onze kleine Samuel die enorm van knuffelen houdt eigenlijk al te veel. Hij wil steeds opa kusjes geven, het valt mijn vader niet eens meer op. Of hij vindt hem lastig.

Mijn Pappa was zo een echte intellectueel. Die als ik iets vertelde, het altijd beter, mooier en groter wist. Die mij op mijn 4de al de relativiteitstheorie van Einstein aan het uitleggen was. Maar ook de Papa die altijd mooie verhalen had, dat was ook deels zijn vak, schrijven.

Toen ik 5,5 jaar geleden net met Bart was en mijn vader ons toen nog in Amsterdam op kwam zoeken kwamen wij hem tegen op de Haarlemmerstraat. Hij was helemaal gedesoriënteerd en wist niet waar hij heen moest. Mijn vader die een soort kaart in zijn hersenen had en altijd over de weg wist. Ik dacht toen, dit klopt niet.

20 gele badeendjes

Iets later kwamen er allemaal rare voorwerpen in het huis van mijn ouders: wat te denken van 20 gele badeendjes, allerhande hulpmiddelen voor oudere mensen, die voor hem echt nog niet nodig waren. En zo waren er nog wel meer vreemde dingen.

Mijn vader was geen makkelijke en had wel meer vreemde eigenschappen. Hij heeft bijvoorbeeld jarenlang gekoketteerd met Alzheimer en liep al 10 jaar mee in een onderzoek in de VU hiernaar. Daar is pas sinds een jaar of 1,5 uitgekomen dat hij het ook daadwerkelijk heeft. Wel een mooi verhaal en zo jammer dat hij dat niet meer begrijpt. Hij heeft op grond van zijn intellect zijn Alzheimer heel lang verborgen kunnen houden, zelfs voor het onderzoek in de VU.

Mijn moeder is 5 december jarig, een datum die je bijna niet kunt vergeten. Pappa wel. En zo zijn er meer dingen. Alzheimer is helaas niet alleen vergeten. Het is een soort gevangen raken in je eigen hoofd. Dag en nacht omdraaien. Achterdochtig worden omdat je de wereld niet meer begrijpt. Ik ben blij dat we 12 dagen bij mijn ouders in de buurt zijn, we huren 2 kamers in dezelfde straat. Maar het is ook zo verdrietig om niet bij hen in huis te zijn.

Ik probeer de momenten te koesteren die we hebben. Foto’s te maken van hem en de kinderen. En soms heel soms nog even een glimp van mijn vader te zien. Makkelijk is het niet en het zal alleen maar moeilijker worden voor ons. Voor mijn vader niet, want zijn geest zal hem steeds meer vangen, zo ver dat er niks mee over blijft. Eigenlijk een troostende gedachte want dat betekend dat hij het zelf niet meer weet.

Coverbeeld: Alzheimer via Shutterstock