Dag lieve grote vriend

Een foto zegt meer dan duizend woorden. Wat een groot verdriet voelden wij gisteren toen ‘ineens’ onze hond dood op het balkon lag. Mello was onze grote vriend. Mello was altijd bij ons. Mello hoorde bij ons. En sinds gisteren is Mello niet meer bij ons.

Toen ik hem gisterochtend op het balkon liet, had ik geen idee dat hij een uur later levenloos daar zou liggen. Het ging al langer niet goed met hem. Hij was gewoon niet topfit meer, maar het werd ook een oude hond. De tekenen waren er wel, zo at hij vaak eens een dag niet of was van slag als de dag iets anders ging dan normaal. Niets anders dan dat hij een oude hond werd. De dierenarts had hem voor de zomer nog gezond verklaard.

En dan is het ineens voorbij en ligt hij vredig op het balkon. Het is ook wel goed zo. Hij heeft gisteren een lekker stuk worst gekregen van Floris en vanochtend heb ik nog even met hem geknuffeld. Hij wilde naar buiten en omdat hij warm was, vond ik het prima. Ik zocht voor de zekerheid het nummer van de dierenarts op, omdat het me niet zo lekker zat, maar meer ook niet. Toen het langzaam licht werd, ging ik eens kijken. Door het raam. Hij lag er gewoon bij, maar toch was er iets niet aan de haak. Ik opende het raam en riep hem, ik luisterde of ik hem hoorde hijgen. Mello kon hijgen als de beste, dus als je dat niet hoort is er iets niet pluis. Toen wist ik stiekem wel genoeg, al durfde ik het niet met zekerheid te zeggen en wilde echt niet naar buiten om echt zeker te zijn. Zo’n held ben ik niet.

Ik maakte Floris wakker en begon helemaal te trillen. Wat een kutbericht voor hem om mee wakker te worden. Zijn maatje. Zijn beste vriend. Mello was echt van hem. Het doet me zo’n verdriet als ik eraan denk dat hij zijn maatje kwijt is en dat hij zich dan groot moet of wilt houden voor mij en de kinderen. Natuurlijk zie ik hem liever stoer, maar kleine opmerkingen als ‘dit is de laatste keer Mel’ en dat soort dingen, daarvan krijg ik het te kwaad. Voordat Floris boven was, keek Eva naar buiten. Ik vertelde haar dat Mello waarschijnlijk dood was. Niet meer leefde. Niet meer ademde. Niks meer deed. We zouden wachten op Floris. Eigenlijk had ik het zelf vrij zeker kunnen weten omdat hij in een plas urine lag, maar die zag ik pas toen Floris zijn dood geconstateerd had.

Het verdriet was groot. Onmenselijk groot. Hoewel ik er echt wel op voorbereid was dat hij een keer dood in zijn mand zou liggen, kwam dit binnen als een bom. Eva was ook voorbereid dat het ooit zo zou zijn. Al kan je je blijkbaar nooit echt op zoiets groots voorbereiden. Haar verdriet. Haar onbeschrijfelijke verdriet. Het deed me zo’n pijn. “Ik wou dat ik nog een baby was, dan kon ik nog met Mello spelen…” Het tekende het verdriet zo goed. Konden we nog maar even terug in de tijd. Nog even echt knuffelen met hem. Zijn haren, zijn gekwijl en stinkende mond voor lief nemen. <3

En tegelijk probeerde deze nuchtere mama haar ook de goede kanten te laten zien.  Want het was ook goed. Met de zonsopkomst op zijn snoet, met onze liefde ook net voor zijn dood, op zijn favoriete plek en dan gewoon zonder gedoe. Vooraf zou ik hiervoor tekenen, op het moment zelf vond ik het zo onwerkelijk en achteraf hebben we er echt enorm veel vrede mee. Het is goed zo. We hebben van hem gehouden en genoten. Zoals het hoort.

Al 7,5 jaar was Mello een deel van ons leven. Op tijd naar huis voor hem. Eerder of juist later weg omdat de hond moet eten. ‘s Avonds na het eten nog even met zijn allen Mello uitlaten omdat we dat zo leuk vonden. Zorgen dat de kinderen aan de grote tafel eten omdat anders Mello de boterhammen voor hun neus weg snaait. Versgebakken brood af laten koelen op het aanrecht? Dan ben je je brood kwijt. Het kontje van de komkommer, naar Mello. Het klokhuis van de appel? Ik ken wel iemand die dat graag at. De kat at op de grote tafel omdat Mello anders zijn eten op at. De stofzuigerzak raakte niet vol van de stof maar van de haren. Een auto moest en zo een grote kofferbak hebben zodat de hond ook meekon. Hij was zo’n groot onderdeel van ons leven. Wat gaan we hem missen. 

Uiteraard was het voor de kinderen ook wel onwerkelijk. Liza zag alleen maar dat Mello in zijn eigen plas lag en kon alleen maar zeggen dat hij geplast had. Dat we hem in een doek hebben gewikkeld en naar beneden hebben gesjouwd, dat heeft zij gelukkig niet gezien. Eva wilde graag mee Mello wegbrengen, maar omdat hij naar de gemeentewerf ging, vonden we dat geen goed idee. Natuurlijk vroeg ze waarom ze niet mee mocht hem begraven, ik kon niets anders dan de waarheid zeggen – al zei ik het iets gepaster dan dat hij de container inging. Zo’n hond kan je niet begraven en hoewel ik hem eigenlijk het liefste gecremeerd had gezien, maar dan? Hij is dood. Hij is niet meer hier.

Maar waar is hij dan wel? Ik merkte dat bij het overlijden van oom Frans Eva haar eigen verhaal ervan maakte, met de keuzes die ik haar gaf. Ook nu gaf ik de meiden een keuze. Wil je dat Mello naar de sterren gaat of naar de regenboog. Ze kozen unaniem voor de regenboog. Daar gaan wij dan in mee. Dat hij maar heel veel plezier zal hebben daar op die regenboog. Ik gun het hem. Dat Mello rent met zijn bek alle kanten op, dat kwijl dat overal vandaan spettert en in een galop waar een paard niet tegenop kan en natuurlijk versgebakken brood in overvloed!